"Księżycowy Kamień" - Wilkie Collins

Księżycowy Kamień, klasyczna powieść detektywistyczna pełna dramatycznych zwrotów akcji, podobnie jak inne utwory Wilkiego Collinsa, charakteryzuje się perfekcyjnym odwzorowaniem realiów epoki oraz trafnością i śmiałością obyczajowych obserwacji, a przy tym kryminalna intryga nigdy nie schodzi na drugi plan. Tajemnicza historia skradzionego żółtego diamentu zwanego Księżycowym Kamieniem, zdobiącego niegdyś czoło posągu hinduskiego Boga Księżyca, splata się z dziejami pewnej angielskiej rodziny z wyższych sfer. Rachel Verinder, młoda Angielka, dziedziczy ów diament na swoje osiemnaste urodziny jako spadek po wuju, skorumpowanym brytyjskim oficerze, który służył w Indiach. Diament oczywiście jest niezwykle cenny i ma wielkie religijne znaczenie, a równocześnie ciąży na nim klątwa boga Wisznu i dla wszystkich zamieszanych w jego zniknięcie niebawem staje się przekleństwem. Dodatkowo jego śladem podążają hinduscy kapłani-strażnicy, którzy nie zawahają się przed niczym, by po wiekach święty kamień powrócił na czoło bóstwa…

Osobiście uważam, że doskonałym pomysłem na niedzielę z książką jest smażenie się na słoneczku z dobrym kryminałem. Od zamierzchłych czasów, gdy zaczynałam z tym blogiem, moje podejście do kryminałów zmieniło się radykalnie. Kiedyś byłam nastawiona raczej negatywnie, później neutralnie z dozą sceptycyzmu, po to, aby na waszych oczach zmienić się w fankę gatunków. Specyficzną fanką, o wiele bardziej lubię kryminały retro, spokojne w angielskim stylu.

Jakby w odpowiedzi na moje zachcianki na polskim rynku pojawił się „Księżycowy kamień” pióra Wilkie Collinsa, angielskiego pisarza epoki wiktoriańskiej, którego kilka książek zostało wydanych w Polsce, teraz do tego szacownego grona dołącza „Księżycowy kamień”, który bardzo dobrze świadczy o stylu autora, jeśli pozostałe jego książki są tak dobre, to czuję, że zawrę z nim bliższą znajomość!

Fabuła „Księżycowego kamienia” kręci się wokół ogromnego diamentu, który ongiś był świętym kamieniem hinduizmu, objawionym i zesłanym przez boga Wisznu, który zlecił swym wyznawcom aby go strzegli. Niestety gdy Indie padły ofiarą wojen, najazdów i kolonizacji diament został zabrany ze świętego miejsca, tylko że ciąży na nim klątwa, kto zlekceważy polecenie boga i podniesie rękę na kamień zginie, a klątwa spadnie na jego rodzinę.  Istnienie klątwy, zdają się potwierdzać tajemnice i mroczne wydarzenia, które idą krok, w krok za kamieniem.

Według mnie „Księżycowy kamień” to powieść raczej dla miłośników kryminałów w stylu Christie, niż wielbicieli tych współczesnych, ociekających krwią, gdzie dramat goni dramat, gdzie to zabili go i uciekł. „Księżycowy kamień”  to kryminał leniwy, ale w fenomenalnym, najlepszym angielskim stylu. Humor! Typowo angielski z sarkazmem, ironią ale wielkim smakiem i klasą wyziera z każdej strony. Piękny język, staranne tłumaczenie(dopatrzyłam się kilku literówek tylko). Tłumaczył Jerzy Łoziński, ten wyklinany za Władcę Pierścieni Bagoszów i Łazików, ale spotkałam się z opinią, że jego tłumaczenie oddaje ducha i melodię jaką nadał Tolkien swojej książce. Po lekturze „Księżycowego kamienia” jestem skłonna dołączyć do fanklubu pana Jerzego, który tłumacząc tworzy piękne zdanie i atmosferę sielskości – może to niewłaściwe określenie w kontekście kryminału, ale nie mogę się powstrzymać.

Bardzo pozytywnie mnie ta książka zaskoczyła, chociaż uważam, że jest to pozycja zdecydowanie, dla miłośników klasyki, Ci którzy wolą akcję, mogą się trochę wynudzić. Nie mogę się doczekać lektury kolejnych książek autora. Ta powieść zapewniła mi naprawdę fenomenalną niedzielę(z kawałkiem soboty i poniedziałku).

Bardzo polecam!