"Studium w szkarłacie" - Arthur Conan Doyle

Sherlock Holmes i doktor Watson prowadzą śledztwo dotyczące dwóch niezwykłych zbrodni w Londynie. Odkrywają tajemnicze napisy krwią na ścianie. Ślady prowadzą wiele lat w przeszłość do Ameryki, sekty mormonów i zemsty za zło sprzed wielu lat. Prowadzone śledztwo kończy się zaskakującym zakończeniem

Działo się dwa lata temu, pierwsza poważna praca, regularne wpływy zwane wypłatą i promocja w empiku. To tam pierwszy raz zobaczyłam opasłe tomisko ze wszystkimi przygodami słynnego Holmesa. A co tam! Kupiłam. Specjalnie rowerem jechałam do miasta po odbiór. A później książkę odłożyłam na półkę. Nad łóżkiem. Gdyby półka się zarwała, co stałoby się dawno, gdyby nie stare, mocne mury i solidna półka, robiona i mocno zawieszona przez Tatusia(tfu, tfu), ta książka by mnie zabiła. Strzaskała czaszkę jak orzecha włoskiego. Nim to się stało, Mama weszła mi na ambicję, że „JAK to?? JESZCZE nie czytałaś?” No to zdjęłam z półki, opasłe tomisko, formatu małego pustaka. Lektura idealna do łóżka, bo do torebki może nie wejść. I zaczęłam czytać. Pierwsze opowiadanie – „Studium w szkarłacie”.

Ten kryminał, a raczej opowiadanko kryminalne wprowadza nas w świat Holmesa i Watsona, dowiadujemy się kim są owi jegomoście, jak się poznali. Jak zaczęła się ich wspólna ścieżka.  Razem z Watsonem możemy obserwować jak Sherlock rozwiązuje sprawę tajemniczej śmierci. W opuszczonym domu znaleziono zwłoki mężczyzny, nie ma śladów walki, denat nie zginął od sztyletu, broni palnej, ani uderzenia. Więc jak? Pozornie w pokoju nie ma śladów, oprócz inskrypcji na ścianie – wypisanej krwią. Jednak Sherlock odnajduje wiele śladów. Z nikąd odczytuje wygląd mordercy, wzrost, wiek i nie tylko.  Okazuje się, że rzut oka na miejsce zbrodni dostarcza mu praktycznie wszystkich informacji. Jakim cudem? Ano takim, że Sherlock z pozoru obibok, błękitny ptaszek, wieczny student jest wybitnym obserwatorem i błyskawicznie wyciąga trafne wnioski z detali przez innych lekceważonych. Udaje mu się rozwiązać sprawę.

Nie mogę powiedzieć, żeby „Studium w szkarłacie” mnie zachwyciło, mam raczej mieszane odczucia.

Holmes i Watson dają się lubić. To pewne, jestem ciekawa kolejnych historii, mam nadzieję, że będą bardziej emocjonujące. Jestem zainteresowana. Wydaje mi się, że „Studium w szkarłacie” jest napisane w większości w sposób, który nie pozwolił mi się zaangażować, być może to wina objętości. Nigdy – od szkoły podstawowej – nie lubiłam opowiadań i nowelek, uważałam, że autor nie daje mi się wczytać, rozsmakować w opowieści. Dla tak krótkiej historii nie opłaca się parzyć kawy.  Bo przecież zaangażowałam się uczuciowo w historię Watsona, z zaciekawieniem słuchałam jak opowiada o Sherlocku, niemalże z zachwytem słuchałam wyjaśnień Holmesa, ale w opowiadaniu, jako w całości brakło mi głębi. Cała ta historia sprawia wrażenie obrazka na szkle, jest płaska, powierzchowna… pozostawiła mnie z niedosytem.

Jeśli świat dzieli się na miłośników Sherlocka Holmesa i tych co kochają Herkulesa Poirota, zdecydowanie należę do tej drugiej grupy. Nie mogę odmówić świetności serialowi BBC, czyli uwspółcześnionej historii Holmesa i Watsona, ale gdyby ktoś postawił mnie pod ścianą i powiedział: WYBIERAJ, na pewno opowiedziałabym się po stronie Poirota – książkowego i filmowego. Nie znaczy to jednak, że oto kończę przygodę z Holmesem.