"Stateczna i postrzelona" - Monika Szwaja

Dwie kobiety o różnych temperamentach: stateczna i postrzelona. Jedna pracuje w muzeum i nie widzi szansy rozwoju zawodowego. Druga jest narzeczoną biznesmena, który ukrywa, że jest gangsterem, i w końcu ląduje za kratkami. Obie pragną rozpocząć nowe życie. Wyjeżdżają z rodzinnego miasta i wraz z przyjaciółmi zakładają gospodarstwo agroturystyczne. Nikt z nich nie ma pojęcia o gospodarzeniu. Ale od czego jest inteligencja... "Stateczna i postrzelona" to bardzo ciepła powieść Moniki Szwai pełna dowcipnie opisanych perypetii sercowych i rodzinnych.

Gdzieś mi mignęło w zapowiedziach, że Monika Szwaja napisała i wydała nową książkę. A moje przygody z autorką, to sinusoida, najpierw było super, później był dóóół i znowu wyszliśmy na plus. „Stateczna i postrzelona” była jedną z ostatnich książek przed owym dołem.  Ostatnim czasem wybrałam właśnie ją na „książkę do jedzenia”. Pozwólcie, że wyjaśnię kolejne dziwactwo. Otóż, wyłączywszy uroczyste okazje, gdy jadam z familią, muszę czytać przy jedzeniu. Rzadko zdarza się, że jemy wszyscy razem, więc normalnie jedząc sobie obiadek, kolacyjkę, bo śniadanie rzadko się udaje mi zjeść, podczytuję sobie książkę. Ale, to by było za proste, mam niezwykle silną wyobraźnię i natychmiast wizualizuję sobie to o czym przeczytam. Muszę wiedzieć, że podczas lektury nie grozi mi nic obrzydliwego, więc do jedzenia wybieram sprawdzone książki, które przy okazji sobie powtarzam :P I taką książką w początkach listopada była „Stateczna i postrzelona”, ostatnio była czytana gdzieś trzy lata temu(poznaję to po instrukcji wykonywania iniekcji, któreż to na mojej Mamie uprawiałam).

Książka kiedyś mnie uwiodła… teraz, nie wywołała silniejszych emocji. Nie wkurzyła mnie, nie zirytowała. To chyba In plus należy policzyć.

Mamy młodziutką, śliczną Emilkę, której konkubent okazuje się mafiosem. Spektakularna akcja szczecińskiej policji od której mogliby się uczyć żołnierze z SAS i zły mafijny człowiek zostaje zamknięty a biedna Emilka zostaje na bruku. Oczywiście będąc piękną jak marzenie nie pada na nią nawet cień podejrzenia. Prokurator, przesłuchuje ją chyba tylko dlatego, że mu się podoba, a nie chce jej proponować randki jednocześnie aresztując jej narzeczonego.  Zresztą prokurator nie jest bucem(jak Emilka myślała na początku – gdy aresztował jej mafijnego narzeczonego), okazuje się fajnym facetem, który oddaje jej wart potworne pieniądze samochód(ongiś sprezentowany przez  Lesława – czyli narzeczonego), nie dość tego, jeszcze załatwia jej miejsce na policyjnym parkingu, bo wiadomo – w Szczecinie hołota okropna, jak droższy samochód pojawi się na ulicy to złoczyńcy losy ciągną kto ma ukraść. Zostaje przeto Emilka na chodniku przed apartamentem i rozsypuje się totalnie, ale na szczęście, starcza jej rozsądku aby zawiadomić przyjaciółkę swą Ludwikę(zwaną Lulą) która to starsza od niej o dekadę(po rozumku nie widać). Lula przybywa z odsieczą, zabiera Emilię do siebie,  gdzie ją pociesza, karmi i wyciąga  z dołka, wysyłając do terapeuty(znanego z innych książek autorki, przystojnego, olśniewającego, cudownego etc. Grzegorza) ten to, odkrywa po pięciu sekundach, że Emilka jest nie tylko piękna, ale i genialna i każe jej pisać dziennik. CO jak wiadomo jest najlepszym sposobem terapeutycznym.

I zaczyna się powieść! Emilka zaczyna pisać dziennik, Lula, jako stara panna, jeszcze kustosz w muzeum(zapytacie gdzie ma kota, kot dopiero co zdechł), pisze od młodości dziennik tradycyjny. Zapewne gdy zaczynała pisać pierwszy dziennik ryła go na tabliczce, bo Lula jest stara jak Troja, wie wszystko, jest nudna, nieciekawa, ale bywa przydatna. Np. jako tło dla Emilki. No i przydaje się, autorce, bo dzięki niej akcja ruuuuuuuuuuusza. Otóż Lula wybiera się w Karkonosze(znający twórczość p. Moniki westchną, a gdzieżby indziej), do dworku w którym mieszka Rotmistrz z małżonką – Stanisławą, u których to Lula, w czasach młodości, z przyjaciółmi jeździła konno. I tu zastanawia mnie jakim cudem, mieszkająca w Szczecinie Lula, Wiktor z rodziną z Krakowa i Jaś z Wrocławia spiknęli się w okolicach Karpacza. Jeśli na tym etapie stawiacie takie pytania – PRZESTAŃCIE CZYTAĆ. Później realizm, będzie najwyżej magiczny ; ) W każdym razie przyjaciele, bodajże z liceum spotykają się co pięć lat i próbują cofnąć czas. Lula dodatkowo wciąż podkochuje się w Wiktorze i bodajże dla niego została historykiem sztuki, mało tego – zrobiła doktorat z tejże, ale praca w muzeum ją męczy(już wiem dlaczego mój doktorat  tak kuleje – po prostu brak mi właściwej motywacji). Na miejscu okazuje się, że Rotmistrz wziął i umarł o czym on sam mówi im z telewizora, bo przezornie, wcześniej przygotował taśmę. Poleca swoim ukochanym przyjaciołom, nie tak ukochanym, żeby ktoś uznał za stosowną ich obecność na pogrzebie, swoją małżonkę Stanisławę, która cienko przędzie i wybiera się powoli do domu spokojnej starości. Przewińmy taśmę, o kilka bardzo dowcipnych opisów etc. Staje na tym, że Emilka, która nie spędziła jeszcze w dworku 12 godzin, postanawia rzucić swoje żałosne życie w Szczecinie i zamieszkać z panią Stanisławą, zwaną już konsekwentnie babcią. Jest wzruszająco, zabawnie. Ach! Przesłodko.  Wszyscy mają pomyśleć o tym, żeby do babci się przeprowadzić, bo AKURAT wszyscy są na życiowym rozdrożu.

Oczywiście wszyscy się decydują, przyjeżdżają w Karkonosze, inwestują strasznie pieniądze we wspólny biznes(kto bogatemu zabroni), oczywiście, żadnych umów, spółek, wszyscy się kochamy i sobie ufamy. Zaroi się od wątków społecznych, umoralniających wywodów, były narzeczony Emilki wprowadzi wątek kryminalno-sensacyjni i będzie pretekstem do pojawienia się wielu nowych bohaterów, z których WSZYSCY z miejsca zakochają się w BOSKIEJ i GENIALNEJ Emilce.

Acha! Książka jest napisana w formie dziennika, przemiennie, raz opowiada Lula, raz Emilka. Spełnia to w pewien sposób swoja rolę bo daje pozory tego, że oglądamy dane wydarzenia z różnych punktów widzenia, ale po pierwsze, zwykle gdy opisuje coś Emilka, to Lula ewentualnie o tym nie wspomina. Bądź piszą o swoich wewnętrznych przeżyciach, no, ale kto szuka obiektywizmu i szerokiej perspektywy? Nie wyszedł ten zabieg autorce również dlatego, że nie potrafiła  nadać tym dwóm częścią, odrębnego stylu. I wpisy Emilki i Luli są na jedno kopyto, gdyby nie to że są podpisywane chyba nikt nie wpadłby na to, ze to pisały dwie osoby. A nie! Przepraszam, wpisy Emilki są okraszone nowomową(którą Lula błyskawicznie oswaja) dodatkowo dwudziestopięcioletnia Emilka z wyższym wykształceniem nie ma pojęcia o kulturze, zna się tylko na kwiatkach o WSZYSTKO musi pytać Lulę. Styl wypowiedzi Emilki, gdy autorka przypomina sobie, ze piszą dwie osoby, jest słitaśnie entuzjastyczny, przypomina raczej wypowiedzi infantylnej trzynastolatki. Lula dla odmiany jest nudna jak flaki z olejem i do bólu staropannowata. Wzdycha do Wiktora i jest zimna jak marmurowa statua.

Jak już pisałam próżno szukać realizmu, wszystko jest jak polityka ZSRR niby proste a skomplikowane i niby skomplikowane a proste. Przypomina to wszystko operę mydlaną. Wszyscy są piękni, bogaci, zyskują natychmiast przyjaźń wszystkich życzliwych, a budzą zawiść u prymitywów, którzy wiadomo – skończą źle. Będziemy mieli dzieło polsko-niemieckie pojednanie. I w ogóle będzie słitaśnie.

Wierni czytelnicy autorki w ciemno rozpoznają jej styl, jej charakterystyczne zwroty, nabite nowomową, które mają najprawdopodobniej dowodzić że Monika Szwaja jest za pan brat ze współczesnością. No bo co kurczę blade. Tak te wtrącenia początkowo bawiły, w pierwszych książkach, teraz są oklepane, jak kosa przed żniwami.

Reasumując ten długawy wywód(mam strasznie dużo pracy, więc jak widać odwlekam :P ). Cieszę się, że autorka porzuciła te leciutkie zabawne historyjki, na jedno kopyto i przeniosła się do ogródka książek nieco poważniejszych. Wprawdzie tam też widać zgrzyty, ale nie dają tak po oczach.

Nie zirytowała mnie ta książka, podtrzymuję w sumie zdanie z czasu, gdym czytała ją po raz pierwszy(chociaż teraz jestem zawiedziona, ze reportażu o tej cudownej agroturystyce nie robiła Lala, ani Wiktoria). Ma irytujące miejsca, chwilami jest nudna, ale widzę że mogło  być gorzej. Mogło być też lepiej, no ale – różnie bywa ; ) Tytuł miał nawiązywać do „Rozważnej i romantycznej” jak gdzieś kiedyś przeczytałam, podobieństwa? Szyte tak grubymi nićmi, że może lepiej nie drążyć tematu.

Ciekawa jestem strasznie nowej książki autorki. Ale nie wiem czy odważę się kupić.

Bo wyszło mi strasznie szyderczo, a do tej książki lubię wracać, raz na jakiś czas. Chyba naprawdę muszę się brać do pracy. Ale może wcześniej by coś upiekł?