"Amon. Mój dziadek by mnie zastrzelił" - Nikola Sellmair, Jennifer Teege

Prawdziwa historia wnuczki jednego z największych zbrodniarzy hitlerowskich.

To jedno zdarzenie zachwiało całym jej życiem: Jennifer Teege, mając 38 lat, dowiedziała się, kim jest naprawdę. Przez przypadek znalazła w bibliotece książkę o swojej matce i dziadku Amonie Göcie. Miliony ludzi znają historię Götha. W „Liście Schindlera” Stevena Spielberga jest brutalnym komendantem obozu koncentracyjnego oraz kompanem „od kieliszka” i rywalem wybawcy Żydów Oskara Schindlera. Göth był odpowiedzialny za śmierć tysięcy osób i został powieszony w 1946 roku. Jego życiowa towarzyszka i ukochana babcia Jennifer Teege, Ruth Irene, w 1983 roku popełniła samobójstwo. Jennifer jest córką Niemki i Nigeryjczyka. Wychowywała się w rodzinie zastępczej, studiowała w Izraelu. Po swoim odkryciu musiała stawić czoło historii rodzinnej, od której już nigdy nie zdoła uciec. Jak jeszcze kiedyś ma spojrzeć w oczy swoim żydowskim przyjaciołom? Co powinna powiedzieć własnym dzieciom? Jennifer Teege postanawia zmierzyć się z przeszłością. Spotyka się z matką, której nie widziała od wielu lat, razem z dziennikarką Nikolą Sellmair bada historię swojej rodziny, odwiedza miejsca związane z tą przeszłością: wyjeżdża do Polski i raz jeszcze do Izraela. Krok po kroku, z przerażenia mrocznymi losami rodziny, tworzy historię własnego wyzwolenia.

Film „Lista Schindlera” to klasyka, oglądał to każdy. Mi wystarczył jeden seans i jedna lektura książki o tym samym tytule. Wystarczyło, nie planuję kolejnej powtórki. Perfekcyjnie zagrany przez Ralpha zbrodniarz, psychopata. Dwa lata temu przeczytałam biografię Gotha. Rok temu oglądałam film „Dzieci Hitlera” o zstępnych nazistowskich zbrodniarzy. Dodając do tego najnowszą książkę o tej tematyce, mam zagwarantowaną, kolejną bezsenną noc.

Gdy zobaczyłam wyznania Jennifer Teege pomyślałam, że od braku snu mieni mi się w oczach. Wnuczka nazisty jest afro amerykanką? Czyżby jej matka aż tak chciała się odciąć od ideologii tak wytrwale wyznawanej przez Amona? Gdy przeczytałam tytuł przypomniała mi się biografia Martina Bromana, którą czytałam w gimnazjum. Syn prawej ręki Hitlera został księdzem, wypowiedział te same słowa. Chrześniak Adolfa Hitlera, katolickim księdzem.  Dzieci i wnuki czołowych nazistów mogły wprost negować swoje dziedzictwo, mogły się buntować, podejmować jakieś akcje kompensacyjne. Jennifer nie wiedziała. Jej matka oddała ją do sierocińca o tym z jakiej rodziny pochodzi dowiedziała się w bibliotece, przeznaczenie, ślepy los kazało jej zdjąć z półki książkę w której kobieta, która na pewno jest jej biologiczną matką zwierza się z walki ze świadomością o tym kim był jej dziadek.

Nie zliczę ile razy obiecywałam sobie, że dam spokój z książkami oscylującymi nawet o tematy holocaustu. Nie mogłam jednak przepuścić książki o wnuczce Amona Gotha, człowieku którego biografia ongiś tak mną wstrząsnęła. Dała mi do myślenia, czy naiwnie chciałam się dowiedzieć jak z normalnego człowieka stał się bestią? Chociaż jego wnuczkę też dręczy to pytanie próżno szukać odpowiedzi, czy ktokolwiek jest w stanie jej udzielić.

Przy odrobinie dobrych chęci ta książka Wami wstrząśnie. Spróbujcie sobie wyobrazić, że jedna chwila zmienia Wasze życie, że nie jesteście pewni samego siebie, bo przecież geny. Można operacyjnie zmienić brzydki nos po dziadku, odstające uszy po stryjku, ale co zrobić z potencjalnym genem okrucieństwa, co z bestialstwem, które może krążyć w Waszych żyłach. Gdy świat powoli zapomina o okropieństwie wojny, dziewczyna która przez całe życie borykała się z tym, że jej rodzona matka ją porzuciła musi się zmierzyć z ciężarem historii.

Jennifer rusza w podróż, szuka świadków, odwiedza miejsca zbrodni, w akcie samoudręczenia
? Poszukiwania prawdy? O kim? O dziadku zbrodniarzu, który do końca wypierał się zbrodni i zginął z hitlerowskim pozdrowieniem na ustach? A może o sobie i o swojej rodzinie. Jej zadanie jest trudne, babcia popełniła samobójstwo, matka ją porzuciła. A Jennifer MUSI wiedzieć.

Snuje poruszające, niezwykle osobiste świadectwo swoich poszukiwań, przytacza fakty, to wszystko sprawia, że książkę czyta się błyskawicznie i zaciśniętym gardłem.