Ania z Zielonego Wzgórza jest już dorosłą kobietą. Głównymi bohaterami książek Lucy Maud Montgomery stają się teraz jej dzieci. Ich losy, splatające się z wydarzeniami historycznymi, dostarczają wiernym czytelniczkom serii o Ani wielu wzruszeń.
Książki do których wracam, zbiór
ogromny. Pewnie źle to o mnie świadczy, że mam o wiele więcej ukochanych
książek, niż ludzi. Do tego zbioru należą książki o rudej Ani. Na tej
poświęconej jej córce – Rilli dodatkowo płaczę zawsze dwa razy. Po pewnej bitwie
i z powodu Wtorka.
Ania jest już panią w średnim
wieku, Gilbert to poważny, szanowany lekarz. Państwo Blythe odchodzą w cień, a
na pierwszy plan wysuwają się ich dzieci, zwłaszcza Rilla nieobecna w sumie i w
„Ani ze Złotego Brzegu” i w „Dolinie
tęczy”. Tym razem autorka to ją czyni
główną bohaterką. Dziecko Złotego Brzegu, młoda dziewczyna przed którą świat
stoi otworem, troszkę zakompleksiona, ale jednak świadoma swej urody. Rilla
chce się bawić, tańczyć i uwodzić. Jest jeden problem, oto początek lata 1914
roku, zamach w Sarajewie. Wybucha wojna. Potyczka, która budzi ekscytację w
mężczyznach, którzy oto są radośnie
rozgorączkowani, jakby wybierali się na piknik. Kobiety są o wiele bardziej sceptyczne. Ania przeżyje
chwilę grozy gdy chłopcy, których urodziła, kołysała w ramionach pójdą na front.
Równie ciężkie chwile czekają dziewczęta, które będą żegnały chłopców, którym
oddały serce.
Książka o Rilli jest chyba
najbardziej dorosłą i wzruszającą książką z serii o Ani. Rilla staje przed
wyzwaniami, przed którymi jej matka żyjąca w czasach pokoju nie musiała stawać.
Chociaż życie Ani nie było od początku
szczęśliwe, zaznała i biedy i głodu i odrzucenia, nie poznała rodzicielskiej
miłości i ciepła, to jako młoda panienka, korzystała z życia. Rilla musi
dorastać w strachu o tych których kocha, nie może być beztroska, musi bardzo
szybko dorosnąć.
Montgomery konstruuje w bardzo
ciekawy sposób RIllę. Najpierw dziewczyna jest próżna i pusta, jedyne co ją
interesuje to własny wygląd i dobra zabawa, ale okoliczności zmuszają ją do
przyspieszonego kursu dojrzewania.
Fragmenty książki to zapiski Rilli w jej dzienniku, w nich najbardziej
jest widziana ta zmiana.
To cudna książka. Moja Ania składa się z sześciu podstawowych tomów i ten jest przeze mnie tak samo kochany jak pozostałe..
OdpowiedzUsuń<3 o tak. Nie wyobrażam sobie serii o Ani bez Rilli, nierozerwalnie są związane!
UsuńNigdy nie przepadałam za "Anią z Zielonego Wzgórza". Jakoś nie mogła wytworzyć się nić porozumienia między mną a główną bohaterką. Mój brak sympatii rozpoczął się podczas pierwszego kontaktu z książką i nadal był podtrzymywany podczas oglądania filmów. To sprawiło, że nigdy nie sięgnęłam po kolejne części i raczej już tego nie zrobię.
OdpowiedzUsuńA ja kocham i filmy, chociaż nie są wierne książce i książki. Często sobie powtarzam :)
UsuńJa mam za sobą tylko pierwszy tom serii o Ani, dlatego minie trochę czasu, nim sięgnę po opowieści o jej dzieciach - ale mam nadzieję, że kiedyś mi się to uda :)
OdpowiedzUsuńAle tyle wzruszen jeszcze przed Tobą, tyle pięknych chwil. Nie pożałujesz, jestem pewna.
UsuńCzytałam ostatnio i mam podobne odczucia.
OdpowiedzUsuńI fajnie sobie popłakać :))
UsuńNajsmutniejsza i być może dlatego najprawdziwsza z cyklu o Ani. Też zawsze na niej płaczę, a czytałam chyba ze 6 razy.
OdpowiedzUsuńCieszę się, że nie tylko ja mam schizy wracania milion razy do książek, które teoretycznie nie są odpowiednie dla mojej grupy wiekowej :P
UsuńPrzypomniało mi się właśnie, że strasznie w dzieciństwie nie lubiłam takich okładek. Ile razy coś wyglądało włąśnie tak alo podobnie skutecznie mnie zniechęcało do czytania.
OdpowiedzUsuńNo fakt okładka jest okrutnie słitaśna. Ja mam to wydanie z dwoma tomami, więc padło na tą. Książka już nie jest taka słodziutka.
UsuńMasz rację, to najbardziej dojrzała książka z całej serii. Może dlatego, że mamy tutaj do czynienia z wojną i to jak rozbijała rodziny, przyprawiała bliskich o cierpienie i smutek. Samej Rilli nie polubiłam, bo najpierw była pusta i próżna, a potem nagle się zmieniła, chociaż próżność nadal pozostała. Jednak przy samej powieści niejednokrotnie płakałam.
OdpowiedzUsuńWydaje mi się że Rilla ma potencjał na mądrą dojrzałą kobietę. Owszem w książce jest daleka od ideału, chociaż autorka chce nadać jej najlepsze rysy pod koniec, chociaż masz racje wciąż zostaje Rilla próżną i momentami jest zbyt patetyczna. Ale mimo wszystko za Jasia i Krzysia ją lubię :)
UsuńTeż uwielbiam książki o Ani, to bardzo sentymentalny element mojego księgozbior(k)u. :) O Rilli czytałam dawno, już nie pamiętam nawet fabuły. Musze sobie te książki odświeżyć. :)
OdpowiedzUsuńDo odświeżania sobie serii o Ani dobry jest absolutnie każdy pretekst :))
UsuńTego tomu nie czytałam, bądź nie pamiętam, bo to było wieki temu, muszę sobie Anie odświeżyć, ale póki co mam co czytać.
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńKocham całą serię o Ani, "Rilla ze Złotego Brzegu" jest zupełnie inna od pozostałych tomów, nie jest tak "lekka", na spokojne życie mieszkańców Złotego Brzegu cień kładzie Wielka Wojna... Strasznie dużo łez wylałam nad tą książką, nie mogłam wybaczyć autorce niektórych decyzji, zawsze marzyłam o kontynuacji, która coś by zmieniła... Znalazłam sequel napisany przez fanów, w języku angielskim, odpowiadający idealnie moim wyobrażeniom o dalszych losach bohaterów. Na swoim blogu podjęłam się tłumaczenia, bo być może więcej osób chciałoby tę powieść przeczytać, ale w języku polskim. nie zamieszczam linka, bo nie chcę zostać potraktowana jako spam, jeśli ktoś ma ochotę mnie odwiedzić, z pewnością bloga znajdzie na moim profilu :)
OdpowiedzUsuńDziękuję, ja na pewno Cię odwiedzę i poczytam, bo czuję bratnią duszę w umiłowaniu i Ani i Rilli i ten znajomy niedosyt.
UsuńDziękuję!!