"Bridget Jones: W pogoni za rozumem" - Helen Fielding

W drugiej części swoich przygód Bridget Jones, ikona współczesnej wyobraźni, model kobiety naszych czasów z kieliszkiem chardonnay w dłoni, przestaje być „uczuciowym pariasem”, czego się dotąd obawiała, i… trafia do więzienia!

Bridget, obecnie prawie już była singielka poszukująca miłości, nadal co prawda zmaga się z problemami w życiu uczuciowym i zawodowym oraz nadwagą i skłonnością do zbyt dużej ilości wypijanych kieliszków wina, ale ma wreszcie nadzieję na trwały związek z Markiem Darcym i teraz odkrywa uroki wspólnego życia z mężczyzną swoich marzeń. Tyle że sprawy nieco się komplikują, kiedy Bridget, zmęczona codziennymi relacjami męsko-damskimi, ulega porywowi chwili i leci z przyjaciółką na „hippisowską” wycieczkę do Tajlandii, żeby – jak mówi – odnaleźć samą siebie i przeżyć duchowe oświecenie. Zamiast tego jednak niesłusznie posądzona o przemyt narkotyków, trafia do tajlandzkiego więzienia…

Bridget Jones: W pogoni za rozumem to niezwykle dowcipny, ale i pełen ciepła obraz współczesnego świata, w którym po raz kolejny niezwykła bohaterka próbuje znaleźć odpowiedź na z pozoru proste pytanie: „Jak żyć?”.

Będzie szczerze, oczywiście zawsze opinie są szczere, ale tym razem zacznę od wyznania. Może ktoś się na mojej głupocie nauczy.  Miałam nie brać Bridget do pociągu, myślę sobie, kurczę ktoś zobaczy i pomyśli, poważna, stara baba a zaczytuje się w czymś, co jest – umówmy się – synonimem babskiego czytadła. Bridget ma patronować wszystkim babskim czytadłom. I powiem Wam, aż sama siebie się zawstydziłam. Myślę sobie, że co to ma być, czy będę miała dwa stosy w domu? Jeden na wyjazd, Schopenhauer? Sienkiewicz?  Marquez? A po powrocie do domu wyskakuję ze szpileczek, z płaszczyka i teczuszki, wskakuję w domowy dresik, ciapućki-papućki i będę czytała książki z którymi wstydzę się wyjść. A figa. Za stara jestem na takie dziwactwa.

Wzięłam Bridget do torebki. I powiem, że to nie był dobry pomysł. Spróbujcie się pohamować od śmiechu w pociągu pełnym ludzi. No way!

CI, którzy regularnie czytają bloga, wiedzą, że ja rzadko, bardzo rzadko śmieję się w głos na książce. Co innego się uśmiechnąć, poczuć rozbawienie, jakiś wewnętrzny chichot, a czym innym jest ochota by parsknąć śmiechem, co innego jest zaśmiewać się nad książką.

Spotykamy się z Bridget na progu nowego roku. Zaczynamy z nią rok 1997, który ma być przełomowym. Oto Bridget, wciąż ma wiele postanowień do zrealizowania, ale osiągnęła niezwykle ważny cel, czyli związek z odpowiedzialnym facetem, na jakiego wygląda Mark Darcy, umówmy się – zwykle tak wygląda- okazyjnie bywa gejem, zboczeńcem, związkofobem. Ale głównie lubimy Marka. Babeczki, które oglądały ekranizację widzą w nim cudowną twarz Colinka i to już – aaaa. (BTW. Co ten Firth takiego w sobie ma. Jak rzadko zgadzamy się z Mamą w tych kwestiach, tak tutaj wzdychamy zgodnie).

Niestety początek roku, który tak dobrze się zapowiadał prędko przemienia się w zwykły szary rok, wraca dawna Bridget i jej pech.  A kumulację tegoż będzie miała iście magiczną. Ja nie wychodziłabym z domu, ale Bridget ma, mimo wszystko, niewyczerpane zapasy optymizmu i dzielnie znosi piętrzące się problemy, w związku, w pracy, z rodzicami – ba nawet więzienie jest dla ludzi.

Kolejny raz w Bridget możemy odnaleźć siebie. Moim zdaniem dla kobiet to jest ważne. My kładziemy duży nacisk na „właściwe zachowanie”, chcemy wiedzieć, że to co robimy jest normalne, że nikt nie nazwie nas wariatką. Facet po kłótni idzie z kumplami na piwo i nawet nie zerknie na telefon. Kobieta zwoła koleżanki, będą lody, może alkohol(zależy od kalibru kłótni), a telefonu z rąk nie wypuści, bo może zasięg, bo może przegapi. Jakby gwiazdy miały spaść z firmamentu. Czy normalne jest, że obgaduję z przyjaciółką każdą sekundę rozmowy, że układam scenariusze, a i tak wszystkie plany trafia szlag? Bridget wydobyła nas z ukrycia. Pokazała, że nie jesteśmy w tych swoich „dziwactwach” same, że robi tak wiele kobiet. Że wiele kobiet jest samotnych po trzydziestce, a mimo to ukrywają przed rodzicami papierosy i alkohol, a jedyna misja rodziców to wydać pociechę za mąż.

Nie zgadzam się na deprecjonowanie czytadeł, według mnie książki takie jak „W pogoni za rozumem” mają ogromną wartość terapeutyczną. A ubawić się przy nich można do łez.

Naprawdę polecam!

I powoli się przymierzam, do trzeciego tomu!


Może ja też kiedyś własny rozum dogonię? ;)

BTW. od chyba pięciu lat nie miałam grypy i... chyba mnie łapie... na szczęście mieszkam z hipochondrykami i jakieś parafarmaceutyki są. Trzymajcie kciuki, bo nie mam siły na chorobę.

tak się kurowałam ;) gorąca herbatka - dobra na wszystko