"Dziennik Bridget Jones" - Helen Fielding

Ta książka sprawi, że polubisz się dokładnie za te cechy, których najbardziej się u siebie wstydzisz. A ponadto w trakcie lektury będziesz co rusz wybuchać śmiechem i wykrzykiwać: „Bridget Jones to ja!”.


Poznajcie Bridget Jones: singielkę trochę po trzydziestce, która jest pewna, że wszystko się ułoży, jeśli tylko:


•straci na wadze trzy kilogramy
•przestanie palić
•osiągnie wewnętrzną równowagę.


Bridget stara się odnieść w życiu sukces albo przynajmniej utrzymać się na powierzchni. Za każdym razem, gdy jej plany biorą w łeb, Bridget daje radę się pozbierać, szuka pociechy w życiu towarzyskim i mówi sobie, że wszystko będzie dobrze już rankiem, kiedy to jej życie będzie inne, wolne od alkoholu, zbędnych kalorii i emocjonalnych popaprańców.


Oto pełna humoru kronika zdarzeń jednego roku z życia druzgocąco samokrytycznej Bridget Jones, roku, w którym Bridges postanawia: zmniejszyć obwód swoich ud o cztery centymetry, chodzić na siłownię trzy razy w tygodniu nie tyko po to, by kupić kanapkę, i stworzyć sensowny związek z odpowiedzialnym mężczyzną.

Od momentu gdy ta książka została wydana, dziesiątki powieści dla kobiet zostały okrzyknięte „jakąś tam Bridget”, tych polskich Bridget było już sporo. Pierwszy raz przeczytałam  „Dziennik Bridget Jones” z dekadę temu, ale lubię wracać do takich książek. Zresztą – ekranizacja też jest już kultowa. Świetny pomysł ze wznowieniem, pretekstem – najprawdopodobniej – była premiera trzeciego, najnowszego tomu.

Okładki klasyczne, niby filmowe, ale neutralne.  Ale wiadomo – nie czyta się okładki. Pierwszy raz czytałam tę książkę jako nieopierzona nastolatka, naiwny podlotek. Teraz wzięłam się za nią jako dorosłą kobieta. I oszalałam. O ile wcześniej książka tylko mi się podobała, tak teraz w pełni dostrzegłam czym porwała tyle osób. Tyle kobiet.

Bridget jest kobietą po trzydziestce, waży za dużo, ma problem z nałogami, pali i pije. Ma problem z mężczyznami, zazwyczaj cierpi raczej na ich brak, niż nadmiar. Jeśli jakiś facet się pojawi, to jest emocjonalnym popaprańcem, związkofobem, albo ma żonę. O! zdarzają się też geje. Bridget ma rodziców , którzy nie mogą się pogodzić z wolnym stanem córki i próbują ją wydać za każdego kto jest wolny i bogaty. Nie zważają na to, że kompromitują córkę po całości.  Na progu nowego roku Bridget czyni szereg postanowień, rozpoczyna pisanie dziennika, postanawia więc między innymi: rzucić palenie, zrzucić kilka kilo, ograniczyć picie, zmniejszyć obwód ud oraz znaleźć faceta.  Książka jest zapisem rocznych przygód Bridget, jej wzlotów i upadków sukcesów i rozczarowań. W tej powieści , jak w mało której odnajdzie się większość kobiet.

Dziesięć lat temu, widzę że byłam dziewczęciem bez doświadczenia, wiodącym sielskie i proste życie. Niestety, z latami do kobiety przychodzą różnorodne szaleństwa i bolączki.

Po pierwsze: kompleksy. Bridget nie jest kobietą o figurze modelki. Jak każda kobieta truje się tym, przekłada to co je na kalorie. Martwi się bo za dużo je, a później zjada zmartwienia – która przynajmniej raz tego nie przeżyła.  Bridget ma problemy z rodzicami, którzy gdy spełniają jej niewypowiedziane marzenie, aby przestali zajmować się życiem córki, wpadają w porządne tarapaty i to Bridget musi się o nich martwić. Skąd my to znamy… o rzucaniu zgubnych nałogów i przyzwyczajeń – nie wspominam.

Mnie uwiodły fragmenty w których Bridget czeka na telefon od faceta i sprawdza czy nie próbował się z nią skontaktować. Boże mój, chyba każda dziewczyna mnie zrozumie, ileż takich upokarzających prób się zaliczyło…

„Dziennik Bridget Jones” jest książką niesamowitą. Prawdziwą, podbitą wybornym humorem, żartem sytuacyjnym. Z każdą stroną rozumiałam dlaczego ta powieść tak zachwyciła kobiety. Bridget jest taka jak my, jak każda dziewczyna. Uwierzcie mi – mam sporo koleżanek. Tak samo czekamy na telefon, narzekamy na rodziców, nie słyszymy dzwonka bo suszymy włosy, a gdy szykujemy się na randkę nie możemy znaleźć całych rajstop a najfajniejsze ciuchy są brudne, albo mokre. Do tej pory w filmach, książkach bohaterowie byli idealni. Perfekcyjny makijaż, bladym świtem  ubrania zawsze wyprasowane. A w życiu tak nie ma!

Bridget pokazuje, że można być normalną, szaloną, roztrzepaną kobietą a to nie zamyka furtki do znalezienie idealnego faceta. Chociaż ideał to pojęcie względne – przecież.

Idę do drugiego tomu… Was zachęcam do lektury – jeśli nie znacie, a jeśli znacie – powtórka to też fajny pomysł.