"Powrót" - Izabela Sowa

Chcesz mieć coś na całe życie – zrób sobie tatuaż, bo z miłością różnie bywa. 
Dorotka rozczarowała wszystkich – zamiast skończyć ASP, zajęła się robieniem tatuaży, zamiast realizować gotowy scenariusz, zdecydowała się napisać swój własny – wyjechała.Teraz wraca: do kraju, do rodziców, do siebie.I choć nadal nie pasuje do wyobrażeń swoich bliskich, nie chce się już buntować i walczyć. 
Bo jeśli miłość i przyjaźń kiedyś się kończą, to czy dla kilku chwil szczęścia warto ryzykować?

„Powrót” Izabeli Sowy to opowieść o młodej kobiecie, której wydaje się, że dawno opuściła szkołę złudzeń, bo stanęła oko w oko z tym, przed czym ucieka pokolenie trzydziestolatków – z dorosłością. Okazuje się jednak, że życie potrafi zaskoczyć bardziej niż magia krainy Oz. 
Czy Dorotka okaże się na tyle silna, by na przekór wszystkim pozostać na swojej drodze?

Jak głosi wieść gminna Izabela Sowa pochodzi z miasta w którym i ja zaczerpnęłam pierwszego wdechu. Ponieważ moja przygoda z autorką zaczęła się w ciemnych latach, w których internet był dobrem luksusowym, a informacja o pochodzeniu autorki nie była podana na okładce, przeto fakt ten umknął mi. Po Sowę sięgnęłam przez/dzięki Mamie, która usłyszała o tej serii w radio(w której stacji były i chyba są nadal czytane fragmenty książek), kazała nabyć owocową serię i tak sobie czytałyśmy.  W sumie na półkach zgromadziłyśmy kilka książek Sowy, ale ja sama nie łasiłam się na kolejne, wydawane książki. Nim jeszcze dowiedziałam się, że Sowa to krajanka i mogłaby mnie zalać małomiasteczkowa zazdrość, uznałam jej książki za zbyt pesymistyczne…Taki realizm pozowany na fatalizm… specyficzna sprawa…

Najnowsza książka Sowy opowiada o Dorotce, kobiecie dojrzałej, dorosłej, która sporo już przeżyła, ale wciąż przez otoczenie postrzegana jest jako dziecko, stąd wieczne zdrobnienie jej imienia. Dorotka, porzuciła ASP(ku zgrozie matki) na rzecz nieco mnie prestiżowego zajęcia, mianowicie robienia tatuaży.  W salonach tatuażu zjawiają się różni ludzie, chcą się wygadać, opowiedzieć o tym co chcą wytatuować i dlaczego.  Dorotka nolens volens słucha…  słucha, ale z dystansu, bowiem jest , chce być? Wyalienowana. To może odruch obronny, bo każdy kogo dopuszcza bliżej zaraz organizuje jej życie, pokazuje lepsze ścieżki do szczęścia itp. A Dorotka ma swoją wizję i chce być sobą, począwszy od oryginalnego wyglądu, ubioru, aż po światopogląd…

Będę z Wami szczera, zmęczyłam tę książkę okrutnie… chciałabym napisać panegiryk, bo regionalna solidarność zobowiązuje, ale nie umiem. Nie śledzę kariery Sowy,  czytałam raptem jej pięć książek, ta jest szósta, wydaje mi się, że pozostaje wierna swojemu stylowi, to brutalny realizm z unoszącą się mgłą fatalizmu. Te książki są smutne… Świat Sowy nie jest światem miłym i przyjemnym, to arena nowej gigantomachii a człowiek skazany jest na rozdeptanie.

Książka jest przegadana, a właściwie przemyślana, w sensie, że przez większość czasu Dorotka snuje swoje przemyślenia, wspomina, czyni dygresje, co sprawiało, że gubiłam się jak ciotka w Czechach, bo nie wiedziałam, gdzie w danej chwili jesteśmy i co najważniejsze, w jakimż celu udaliśmy się w to, a nie inne miejsce w umyśle Dorotki.

Nie mogę tej książki odradzić, bo czytałam, że zyskała sobie grono fanów… mnie nie porwała, a znudziła, uśpiła i trochę zmęczyła. Jeśli już mam czytać Sowę, to pomimo pesymizmu, krwi płynącej po płytkach i oddartych warstw naskórka, które dyndają z bohaterów, sięgnę po Owocową serię…