Motyl - Still Alice

źródło

Dawno, dawno temu zachwyciła mnie książka „Motyl”, ciężko właściwie opisać reakcję mą, bo książka dotyka trudnego tematu, utraty pamięci, własnej tożsamości.  Niecierpliwie czekałam na film, chociaż wiadomo jak to jest czekać na film w Polsce, dobrego można się nie doczekać, chłam wyjdzie na bank.

A jednak, Klaudyna mi o nim przypomniała i… postarałam się.  Byłam ogromnie ciekawa, bo jest to książka trudna do przeniesienia na ekran, większość akcji dzieje się w umyśle bohaterki, trudno pokazać jej myśli, bez robienia z tego długich monologów.

Zasadniczo – film pokazuje to o czym czytaliśmy w książce. Alice – profesor od lingwistyki stopniowo traci pamięć, na początku bierze to za roztargnienie, ale w końcu widać, że coś jest nie tak. Okazuje się, że to wczesna postać Alzheimera, bardzo wrednej postaci, która szybko odziera człowieka z jego JA. Film pokazuje dorosłą kobietę, która błyskawicznie zamienia się w osobę, która nie ma krzty pamięci.

Faktycznie film, kładzie nacisk na coś innego niż książka, ten tytułowy projekt MOTYL w filmie jest tylko wspomniany i to nie z takim naciskiem, jest tylko epizodem. W książce to było lepiej ukazane.

Jednak przyznam się Wam, że przemowa Alice na konferencji jest jednym z bardziej przejmujących fragmentów. Ciężko się nie wzruszyć.

Zresztą aktorzy grający w tym filmie świetnie się spisali, z wyjątkiem Stewart, która jest tak drewniana jak zwykle. Moore zaś, grająca tytułową Alice, jest po prostu cudowna. Gra zagubienie tak realistycznie, pozwala czuć widzowie, to co w danej chwili odczuwa jej bohaterka, że jest to niemalże doświadczenie interaktywne.

Film daje do myślenia, zmusza do przemyślenia własnej tożsamości. Dla mnie Alzheimer jest najgorszym możliwym koszmarem, więc film dał mi po twarzy.

Jak długo jesteśmy sobą, co stanowi o nas, nasza fizyczność, dokonania, miłość jaką możemy dać?

Jestem zachwycona tym filmem, różni się od książki, ale nadal trzyma poziom. 

3/52