"Zatoka trujących jabłuszek" - Monika Szwaja

ZATOKA TRUJĄCYCH JABŁUSZEK – istnieje naprawdę, w przeciwieństwie do Klubu Mało Używanych Dziewic, który ożył tylko na kartach książek Moniki Szwai. Jego „matki założycielki” zdobyły sobie wszakże taką sympatię Czytelników, jakby były najprawdziwsze w świecie. Czy to znaczy, że takie „dziewice” drzemią w wielu z nas? Że - podobnie jak one – wiemy, co w życiu jest najważniejsze i że niekoniecznie jest to zrobienie kariery za wszelką cenę? Że umiemy, a przynajmniej próbujemy dostrzegać piękno w świecie – takim, jaki jest? Że ciągnie nas do drugiego człowieka? Że staramy się po prostu być szczęśliwymi ludźmi?...

 No i będzie znowu czepianie się. Pierwszy raz w tym roku. Z mojej winy i głupoty. Idąc dziś do pracy, w kiosku rzuciła mi się w oczy książka „Zatoka trujących jabłuszek”, pierwszy i jedyny raz czytałam ją tuż po premierze, dużo mi z głowy wyleciało, a tak jakość ostatnio mam nawrót do staroci. I jednym okiem pracowałam, drugim zezowałam w książkę… Ani moja praca dziś nie wymagała aż takiego skupienia, ani książka nie wymaga znowu takiej uwagi, bo jest z gatunku lekkich i przyjemnych. Okazało się, że moje kiepskie wspomnienia z tej lektury nie były wynikiem wieku młodzieńczego i niezrozumienia tematu. Najwyraźniej  x lat temu byłam tak samo sceptyczna jeśli chodzi o ociekanie cudownością, jednorożce i mocny podział: czarno-białe.

Książka, jak trafnie się domyślacie jest trzecią częścią z serii opowiastek o koleżankach z LO, które po latach się spotykają i postanawiają czynić dobrze. Jako, że najważniejsze to zrobić dobrze sobie, więc grunt to mieć chłopa, co każdej kobiecie do szczęścia jest najbardziej potrzebne. Nie – jestem niesprawiedliwa, w pierwszym tomie babeczki się starały, w następnych tomach jest o tym nieco mniej. Ta część koncentruje się na życiu poszczególnych bohaterek, zdobywaniu stabilizacji itp. Są problemy, duże i małe i ta książka naprawdę mogłaby być wspaniała, nie jakaś bardzo ambitna, ale byłaby wspaniałą lekturą na zimowy ponury wieczór, gdyby nie to czarno-białe, odbieranie czytelnikowi mózgu i zdolności do osądu oraz ociekające jedwabistością bohaterki. Wyłączmy z tego Marcelinę i Bożenę bo one są be. Więc be są po całości.

Pamiętam, że ta książka przelała swego czasu czarę goryczy(a Gosposia dobiła, ale i tak kupię i zrobię powtórkę).  Obraziłam się na Szwaję na długie lata… Tym razem wiedziałam czego oczekiwać, więc AŻ tak się nie wściekłam, ale ziewałam potężnie. Wolę namawiać ludzi do „Zupy z ryb fugu” czy do „Matki wszystkich lalek”, niż do tej książki. Bez lektury tego dzieuka naprawdę nie będziecie zubożeni.  Nie wiem może ja jestem taka prozaiczna, zgorzkniała i mentalnie stara, że nie tylko nie wierzę w takie historyjki, ale wkurza mnie takie pisanie, bo czemu ma służyć opisywanie ideałów? Już wolę Tolkiena… To jest ten sam kaliber fantazji, ale jednak u Mistrza poziom literacki – uczta.

BTW ta seria w której się teraz autorkę wydaje w kioskach – fajny pomysł, 13 zł za kieszonkowe wydanie(jakość ekhm, ekhm a za tyle samo mamy pięknie wydaną Montgomery), ale podzielenie np. Gosposi na dwa tomy?? Chyba już kupię sobie zwykłe wydanie…