"W kraju niewidzialnych kobiet" - Qanta A. Ahmed

Muzułmanka Qanta Ahmed jest wykształconą w Wielkiej Brytanii lekarką, która wyjeżdża na kontrakt do Arabii Saudyjskiej. Na miejscu odkrywa, że rzeczywistość nijak się ma do jej wyobrażeń. Arabia Saudyjska, w której obowiązującą religią jest skrajnie ortodoksyjny islam, to kraj niewyobrażalnych kontrastów społecznych, policji obyczajowej, surowych zasad. Autorka, liberalna muzułmanka nie może się pogodzić z rolą kobiet, którą im tam wyznaczono. Fascynująca opowieść o niezwykłej sile kobiet, które nawet w najtrudniejszych okolicznościach nie rezygnują z własnej kobiecości.

„W kraju niewidzialnych kobiet” zaczęłam czytać na wiosnę 2013, byłam na I roku studiów i właśnie zaczynałam znajomość z moją Mery. Jak przyjeżdżałam do niej, to było poczytane, a jak wracałam do domu, to książka leżała w torebce a ja odsypiałam. W wyzwaniu „z półki” będą jeszcze książki, które objechały ze mną Lubelszczyznę i wróciły nieprzeczytane…

Tematyka jest ciekawa, to takie zajrzenie za kotarę kultury nieznanej, bo islam, zwłaszcza taki tradycyjny, rygorystyczny znamy ze stereotypów, a z nimi – wiadomo jak jest.

Muzułmanka, wychowana za granicą, w liberalnej Ameryce postanawia przeprowadzić się do Arabii Saudyjskiej, kobieta jest lekarzem, więc nawet będąc wierzącą, praktykującą muzułmanką, nie przestaje być wykształconą kobietą z Zachodu. A Arabia Saudyjska jest bardzo konserwatywna, prawo islamskie, policja obyczajowa, na każdym kroku podział kobiety – mężczyźni. Nie wiem czy byłabym w stanie pojechać tam na wakacje, a co dopiero podjąć decyzję o przeprowadzce. Ona jednak się przeprowadza i już na lotnisku dopada ją inne życie, zakrywanie się od stóp do głów, także w pracy, liczne zakazy. I tutaj dwie sprawy, autorka pokazuje głównie świat zamożnych kobiet, którym te zakazy nie przeszkadzają, bo spędzają czas w luksusie, nudę odganiają zakupami, lub wieczornymi eskapadami, mam za mało informacji jak wygląda życie biedoty, a to o czym czytałam już dało mi pewien wgląd, że nie jest różowo. Ahmed znajduje usprawiedliwienia dla takiej a nie innej sytuacji w Arabii Saudyjskiej… nie umiem się  z tym zgodzić. Wychowałam się na wsi, podział obowiązków i światów również jest. Są sfery domyślnie przeznaczone dla dziewcząt, inne dla mężczyzn, ale przekroczenie tych – mimo wszystko umownych – granic nie wiąże się najmniej z ostracyzmem.

Przeraził mnie opis pielgrzymki, dalej podzielonej, sama chodzę na Pielgrzymki i nie spotkałam się z takim zachowaniem.

Przyznam się Wam do czegoś co pewnie już odczytaliście. Islam jest dla mnie religią wojującą, odzierającą kobietę z godności, chociaż wyznawcy twierdzą coś zupełnie innego. Trudno mi przyjąć do wiadomości, to o czym przekonywała mnie znajoma, która na islam przeszła, że dla niej oznaką miłości i szacunku, jest to iż mąż żąda by kobieta chodziła zakryta, aby jej piękno było tylko dla niej. To sprowadza kobietę do roli ładnego przedmiotu, porcelanowej laleczki, którą chowamy pod korcem i zazdrośnie strzeżemy. Jeśli dla kogoś to jest miłość – ok. Ja wolę rozpuścić włosy i poczuć jak szarpie mi je wiatr, i wolę tupać obcasami po płytkach bez obaw, że ktoś mnie oskarży o to że próbuję uwieść mężczyznę.

Oczekiwałam po tej książce wiele, niestety zawiodłam się, informacje o islamie jakie takie posiadałam, czy ze studiów, czy z innych książek wyniesione, niewiele mnie zaskoczyło, a raczej wbiło w ziemię, że można tak żyć. Ja nie oceniam, nie wiem czy bym umiała… pewnie nie.

Nie zachwyciła mnie ta książka, jest taka powierzchowna… nie drąży, nie odpowiada na fundamentalne pytania, wątpliwości, taka napisana – bo trafiła się okazja, a temat jest chwytliwy.