"Barwy miłości" - Kathryn Taylor

Jonathan Huntington jest nieprzyzwoicie bogaty, szaleńczo przystojny i zupełnie pozbawiony skrupułów. Jest także szefem firmy, w której Grace Lawson odbywa praktyki studenckie. Jego magnetyczny urok sprawia, że dziewczyna ufnie podąża za nim w świat zmysłowych rozkoszy, w którym obowiązują tylko trzy zasady: żadnych emocji, żadnych uczuć, żadnego zaangażowania.
Początkowo oszołomiona intensywnością erotycznych doznań Grace nie przeczuwa, jak niebezpieczny może być świat mrocznych żądz i seksualnych fantazji kochanka...

 Po ogromnym sukcesie wydawniczym całej trylogii o Greyu, który jak nic zstąpił z Olimpu, lub z innych szczytów, gdzie przebywają erotyczne bóstwa, nastąpił wysyp książek, nawet nie tyle z wątkiem erotycznym, co z jakąś fabułą dolepioną do opisów erotycznych ekscesów. Książki te wyróżniają się na półce ciemnymi okładkami z maskami, kajdankami ewentualnie krawatami i szpilkami. Często są to po prostu porno bezguścia. „Barwy miłości” miały być inne. Lepsze.

Grace obywatelka USA przyjeżdża do Wielkiej Brytanii na praktyki. Bardzo się cieszy, bo firma jest naprawdę prestiżowa, właścicielem jest arystokrata i dodatkowo jest diablo przystojny. Po stresującym locie, czeka ją stresująca jazda do nowej pracy, ale przypadkiem spotyka swojego przyszłego szefa. Po krępującym nieporozumieniu dociera do pracy, ale to nie koniec, bo dziewczyna wynajęła mieszkanie, zapłaciła za nie a okazało się, że padła ofiarą naciągacza. Wszystko co mogło pójść źle – poszło. Wiadomo, że perypetie w nowym kraju, w nowej pracy umili szef piękny jak Adonis. Niestety jak większość, pięknych i bogatych wolnych mężczyzn ma jakiś feler. No nikt nie jest idealny.

Oczywiście mamy pikantny romans. Napisałabym coś o uczuciu, miłości, ale Jonathan, ów bóg, z góry zapowiada, że z bohaterką będzie łączył go tylko seks, nic więcej. Jak się uda wciągnąć ją w jego fetysze – jeszcze lepiej. Młode, naiwne dziewczę – wiadomo – godzi się na taki układ bo ma nadzieję, że jednak arystokratyczne serce wzruszy się i ugnie.

Jak widzicie, klasyka, ostatnio tak modnego gatunku. Gatunku, który naprawdę ma wielu fanów, a raczej wiele fanek. Po co zmieniać to co się podoba  byle z umiarem. Muszę podkreślić ogromną przewagę Barw miłości, nad innymi książkami z tego gatunku, które czy to czytałam, czy to przeglądałam. Ta książka jest napisana ze smakiem i na poziomie. Nie ma inwokacji do św. Barnaby, ani do innych świętych, nieważne z jakiej religii, ani kretyńskich odwołań do wewnętrznej bogini, za sprawą której bohaterka jest tępą dzidą myślącą tylko… waginą czy macicą, czy też niemyślącą wcale. 

Jestem chyba jedną z nielicznych osób mojego pokolenia, która ani razu nie była na ekranizacji Greya, która nie rzuca się na literaturę tego typu. Nie ukrywam, że jestem raczej, nastawiona anty. Tymczasem Barwy miłości, czytało mi się niespodziewanie dobrze. Lekka historia, na wieczór z piwem, winem lub herbatą, po dniu biegania z kosiarką. Nie wymaga myślenia, ot czytam sobie dla czystej rozrywki, bez irytacji, bez trafiania szlagiem, bez irytacji. Po prostu lekki wieczór. Czyta się szybko, naprawdę wystarczy jeden wieczór, raptem kilka ostatnich stron doczytałam rano.

Będę tę książkę polecać innym, zaraz muszę napisać do Siostrzenicy, żeby sobie wzięła, bo ją akurat film o Greyu złapał, była kilka razy w kinie i o dziwo!!! CZYTAŁA książkę!! Przeczytała trylogię i jeszcze jakąś powieść z tego gatunku. Niech się dziecko rozerwie!

edit.
Dziecko idzie się rozerwać na imprezę po książkę przyjdzie jutro