"Meridon" - Philippa Gregory

Zwieńczenie sagi rodu Laceyów.Osierocona Meridon wiedzie nędzne życie cygańskiego dziecka. Bezlitośnie wykorzystywana przez przybranego ojca marzy o dniu, w którym będzie mogła się uwolnić. Nadzieję czerpie z powtarzającego się niezwykle realnego snu, w którym jest częścią arystokratycznego świata. Niebawem wraz z siostrą przyłączą się do trupy cyrkowej, jednak nie zaznaje tam szczęścia. W końcu, wiedziona przeczuciem, udaje się do posiadłości Wideacre, gdzie wśród rodziny Laceyów ma się wypełnić jej przeznaczenie.

Nie mogę powiedzieć, że Philippę Gregory odkryłam późno. Jej pierwszą książkę „Kochanice króla” czytałam już pięć lat temu, a chodziła za mną jeszcze wcześniej. Pamiętam, jak jeździłam na praktyki i czytywałam sobie o historycznych wydarzeniach, zupełnie w innej formie. Bardzo mi się podobało. Później przyszła Biała królowa również bardzo pozytywne doświadczenie – teraz będę kontynuowała ten cykl. A później Dziedzictwo – mniej znana i po macoszemu traktowana trylogia, której finał mam zamiar dziś wam opisać. Jako, że autorka jest głównie znana z beletryzowania losów królów, królowych Anglii, chcę wam zwrócić uwagę, że nie tylko. Saga rodu Lacey`ów  to opowieść, która krąży wokół majątki Wilde. Opowiada o ludziach owładniętych miłością do ziemi tak wielką, że aż przechodzącą w szaleństwo. Dwa poprzednie tomy, chociaż rozkręcały się powoli, finalnie po prostu mnie zachwyciły.

Dziecko szczęści, zakończyło się w momencie gdy Julia powiła owoc kazirodczego gwałtu. Zrozumiała jak pragnienie posiadania opętuje ludzi z jej rodziny. Chce to skończyć, dlatego swoją córeczkę oddaje na wychowanie Cyganom. Meridon dorasta w okrutnym świecie. Jest bita i poniżana, musi na siebie zarabiać. Jej los się odmienia, gdy ją i jej bliźniaczkę ojczym sprzedaje wędrownemu cyrkowi. I chociaż kocha konie, to w snach wciąż prześladuje ją miejsce za którym tęskni, jakby ją przyzywało. Prędzej czy później odnajdzie swoje przeznaczenie, ziemię swoich przodków i z wędrownej Cyganki będzie chciała zmienić się w damę. Nie uniknie pułapek w które wpadły jej poprzedniczki, naiwność, żądza posiadania…

Oj w przypadku tej książki miałam o wiele dłuższy rozbieg. Dzieje się dużo. Nie można powiedzieć, żebym się nudziło, ale uczciwie przyznaję że czytałam z mniejszą ekscytacją. Nie polubiłam Meridon. Gdy nie lubię bohaterki, czyta mi się, naprawdę ciężej. A jednak leciałam dalej, bo byłam ciekawa.

Gregory znowu zabiera nas w przeszłość, w inne realia, które starannie odmalowuje, pokazuje inne zasady, inny świat. Świetne jest zestawienie dzikiej Meridon, której nikt nie nauczył zasad panujących w jej sferze, która nagle znajduje się w świecie rządzonym przez konwenanse, w którym obowiązuję gesty, które dla niej są niezrozumiałe, czasami głupie i puste.

Czytało mi się ciężko, ale nie będę oszukiwała, każdy kto przeczytał poprzednie dwa tomy sięgnie po ten, bo będzie chciał wiedzieć jak skończy się to przekleństwo ziemi. Tak już jest z finałami, apetyt rośnie, chcemy spektakularnego zakończenia. Mnie tego brakło. Jednak cieszę się, że dwie kolejne powieści Gregory czekają na półce, a jeszcze wiele czeka na półkach księgarni.