"W oparach absurdu" - Antoni Słonimski, Julian Tuwim

„Istota rzeczy polegała na prostym fakcie, że nas pisanie absurdów bawiło i dawało radość nie mniejszą od pisania wierszy, artykułów czy sztuk teatralnych" – tak tłumaczy Słonimski, dlaczego przez piętnaście lat wspólnie z Tuwimem z lubością udawali się do „krainy bzdury". Jak sam jednak przyznaje, ta działalność miała również pewien aspekt wychowawczy: „Uczyliśmy czytelnika, że te same czcionki jego codziennej gazety, odbite na tym samym papierze, czernione tą samą farbą drukarską, mogą pewnego dnia oszaleć i głosić oczywiste brednie".W rezultacie W oparach absurdu jest jednym z najwspanialszych dzieł humorystycznych, jakie powstały w naszym kraju. Wykorzystując znane prasowe formy (ogłoszenia, zagadki, porady, przepisy kulinarne) i dodając do nich szczyptę smakowitego purnonsensu, autorzy wywoływali w czytelnikach niepohamowane ataki śmiechu, ale także uczyli dostrzegania absurdu w codziennym życiu.

Mam problem ze śmiesznymi książkami, mianowicie taki, że mnie nie śmieszą. O ile w rzeczywistości łatwo mnie rozbawić, a rzadko płaczę, o tyle w odniesieniu literatury jest dokładnie odwrotnie. Śmieję się na trzech książkach; Dzieciach z Bulerbyn, serii o Mikołajku, serii o Don Camillo, na tych książkach dosłownie parskam śmiechem. Zwykle inne książki, takie ha ha śmieszne, wzbudzają u mnie li i jedynie irytację. Tak było do czasu, gdy otworzyłam W oparach absurdu, cudowny zbiór absurdalnych tekstów Słonimskiego i Tuwima… wprawdzie wstęp prof. Bralczyka, nie powiem… mnie przeraził, to gdy przeszłam do właściwych absurdaliów trzęsłam się ze śmiechu. Ubaw po pachy, a nawet po nos!!

Książka W oparach absurdu to zbiór,  primaaprilisowych dodatków do gazet, purnonsensowe wierszyki, jest nawet kalendarz który nawet dziś będzie aktualny!! Sama taki bym nabyła. W wyodrębnionej formie. Zarówno biografia Tuwima, jak i wstęp tej książki nakreśla nam kontekst, czyli umiłowanie absurdu przez Tuwima i Słonimskiego. Obaj panowie, chociaż życie ich nie rozpieszczało uwielbiali się śmiać. W ich oczach świat był zbiorem absurdów i oni kochali o tym rozmawiać i pisać. Byli od tego uzależnieni.  Do tej pory znałam tylko fragmenty tego, legendarnego już dzieła… Teraz poznałam całość i po pierwsze zauroczyło mnie wydanie, które pod obwolutą wygląda jak stara oprawa introligatorska, a w zbliżeniu jest miniaturką główek Tuwima i Słonimskiego z obwoluty, tylko na ciemnym tle. Super to wygląda. Po drugie, treść mnie podbiła. Ta książka nic nie straciła na swej aktualności i nadal może bawić Polaków.

 

te miniaturki są urocze

W oparach absurdu nie jest książką, objętościowo ogromną, ją na dobrą sprawę można przeczytać w mgnieniu oka, ja jednak polecam delektować się słowem.  Autorzy wykorzystują formy literackie znane nam i ze współczesnych gazet… mamy ogłoszenia o  kupnie/sprzedaży/zamianie/oddaniu/zgubieniu, mamy reklamy, sprawozdania, prognozy i niby wszystko jest w porządku, ale to wszystko jest tak nonsensowe, że ze śmiechu boli brzuch. To jak należy radzić sobie w czasie upałów(bardzo aktualne), czym podjąć gości, gdy spiżarnia świeci pustkami…

 

dziś również aktualne!!

Naprawdę rzadko książka mnie bawi, podczas lektury absurdaliów bawiłam się setnie, miałam ochotę czytać i czytać, chociaż postanowiłam się delektować. Ogromną siłą są krótkie formy, właśnie te ogłoszenia, które pokazują ogromną talentu autorów, gdy  w kilku wyrazach, są w stanie pokazać cudny absurd.

 

ja również zgubiłam!!

Książkę, naprawdę bardzo gorąco polecam, jest lekturą cudownie inteligentną, obezwładniająco śmieszną – będziecie żałować, że tak późno bierzecie się za czytanie!!