"Emma" - Jane Austen [ jak się ma pieniądze, to można być starą panną]

Gdy przeczytałam pierwszy punkt Bookathonowego wyzwania od razu wiedziałam, że któraś książka z serii Angielski Ogród będzie jak znalazł, a padło na Emmę, chociaż robiłam powtórkę tej powieści, raptem rok temu. A jednak ja wciąż i wciąż powtarzam, że lubię książkowe repety, bo za każdym razem coś innego rzuci mi się w oczy, inny szczegół mnie zaczaruje, wiec chociaż nie robię powtórek Austen co miesiąc, to jednak, co roku… może to stać się nową tradycją. A Emmę czytam raptem trzeci raz, chociaż wydaje mi się, że znam ją tak doskonale, bo już tyle razy oglądałam różne jej ekranizacje. Chyba najbardziej polecam mini-serial, jest najwierniejszy, chociaż gdy pierwszy raz go oglądnęłam… mało nie dostałam zawału.

Błyskotliwa komedia omyłek, której przedmiotem jest gra pozorów i iluzje, jakich dostarcza nam w nadmiarze nasz egoizm i zadufanie. W samym zaś środku intrygi stoi niezwykła bohaterka, pełna życia i wigoru, urocza, nieznośna i apodyktyczna Emma.Emma Woodhouse mieszka z ojcem na angielskiej prowincji. Chociaż sama nie zamierza wyjść za mąż, próbuje swoich sił jako swatka. W sprawach serca jednak nie wszystko da się przewidzieć. Może z konwencjonalnych gestów, grzeczności przewidzianych etykietą, ukradkowych spojrzeń zostaną odczytane prawdziwe intencje? Jak to w komedii omyłek bywa...

Super, to teraz zarys fabuły. Emma jest elegancką panną po dwudziestce, jest bardzo dobrze sytuowana i jest pierwszą damą w okolicy. Z tego wszystkiego poprzewracało się jej w głowie i uważa, że pozjadała wszystkie rozumy. Chociaż nie jest głupia, to jednak jest zatrważająco powierzchowna,  nie ma żadnych ambitnych pasji, za to uwielbia wtrącać się w życie innych. I tak przypisując sobie wyswatanie swojej guwernantki, postanawia ożenić pastora, a później… jeszcze sporo par będzie do skojarzenia. Sama nie planuje wydawać się za mąż, bo w domu rodzinnym ma pozycję, jakiej nigdy nie osiągnęłaby przy mężu, a jej własny ojciec czci ją niczym bóstwo. Obok Marianny Dshwood, Emma jest chyba najbardziej irytującą bohaterką Austen. Przynajmniej tak sądziłam czytając książkę pierwszy raz. Przy trzeciej lekturze mam nieco inne zdanie.

Emma jest asertywna,  pewna siebie i raczej nie bywa bezczelna, chociaż nawet ja mogłabym nie wytrzymać przy pani Elton. Tym razem skusiłam się na analizowaniu bohaterów. Austen słynie z cudownych portretów, niestety żadna ekranizacja tego nie oddaje. Bardzo zabolało mnie to, że z panny Bates zrobiono śmieszną głuptaskę, gdy Austen pisze o niej iż była zawsze zadowoloną z życia kobietą, która szukała u innych dobra. Ona nie jest głupia i ślepa, nie jest hipokrytką, ona w każdym widzi uczynnego i kochanego sąsiada. Każdy ma jakąś zaletę, a jej życie jest pobłogosławione przez los, chociaż w istocie żyje w biedzie. Tymczasem każda ekranizacja robi z niej takiego Czesia z popularnej niegdyś kreskówki dla dorosłych. Pan Woodhouse też nie do końca mi odpowiada w wersjach filmowych, może ten z mini-serialu, grany przez Dumbledora ; ) w miarę oddaje rzeczywistość. Reszta bohaterów jest w miarę oddana, bo pani Weston jest wcieloną dobrocią i elegancją, Jane jest zamknięta w sobie, a Harriet śliczna i głupiutka. Natomiast tylko najstarsza wersja – też chyba z BBC, pokazuje pana Knightleya tak, że możemy poczuć różnicę wieku. On jest o 17 lat starszy od Emmy. Nie rozumiem dlaczego nikt nie grzmi. Bo ja tego bohatera kocham, Austen ma talent do konstruowania męskich bohaterów romantycznych, ale gdyby coś takiego spotkało moją przyjaciółkę, oj dużo flaszek by zrobiło się pustych. Bo popatrzmy na to trzeźwo(jeszcze), facet ją wychowuje, beszta Emmę – dobrze, że jej nie sadza na karnego jeżyka – tak wiem, że on ma rację, ale takie zachowanie możemy kupić od Ojca, wuja, stryja i starszego brata, lub szwagra(tym dwóm ostatnim, raczej się odpyskowuje w stylu popatrz na siebie, jak ty się zachowujesz męska swołoczy  albo coś podobnego. Jednak gdyby narzeczony tak się zachowywał, dostaje w pysk, rzuca się w niego pierścionkiem i odsyła do Hadesu aby pokłonił się Cerberowi.  No i on jest od niej starszy o 17 lat. Dziewczyna ledwo skończyła dwudziestkę, facet dobija do czterdziestki i mógłby być jej ojcem.

 

Nie mogę się napatrzeć na te wydania

Mimo to, Austen tak to opisuje, że ja tę historię kupuję, dopiero za trzecim czytaniem i na upartego się czepiam. Bo Jerzy jest fantastycznym facetem, z tą zazdrością, besztaniem i tym, że może mówiłby piękniej, gdyby kochał mniej.

 

te wyznania miłosne u Austen... bajka

Jestem gorącą admiratorką klasyki! Zachęcam do czytania, poznawania i powtórek. Genialną okazją są te cudowne wydania w tej serii Angielski Ogród. Mam nadzieję, że dacie się wciągnąć do świata Austen. Eleganckiego, opisanego pięknymi zadaniami, cudownym słownictwem. Brak mi entuzjastycznych słów by to opisać. Pewnie jeszcze niejednokrotnie do tej książki wrócę i zajmę się na blogu jakimś kolejnym aspektem.

Książka wypełnia Bookathonowe zadanie

- z czymś czerwonym na okładce

- z listy bbc