"Ginekolodzy" - Jürgen Thorwald [ o kobiecym koszmarze]

Ku rozbawieniu niektórych lektura ta towarzyszyła mi podczas oczekiwania na kolędującego księdza. Zastałam ją w domu, gdy wróciłam z pracy a tak byłam jej ciekawa, że nie chciałam zwlekać ni minuty. Thorwald pisze tak, że człowiek martwieje, ma ciarki, przeżywa stan osłupienia a później przychodzi ta cudowna świadomość – jak wspaniale żyć w tych czasach, w czasach w których dentysta ma znieczulenie(znam rzeźnika, który nie używa, a jeszcze zdaje głupie pytania), w których nikt nie dźga na ślepo drutem, ani nie przypala rozżarzonym żelazem. Piękne czasy, cudownie jest żyć. Naprawdę.

Pierwsze światowe wydanie najbardziej kontrowersyjnej książki Jürgena Thorwalda.
Właściwy rozwój ginekologii przypada na wiek XIX i XX, gdy wprowadzono nowoczesne, jak na ówczesne czasy, metody diagnostyczne i operacyjne. Zanim to nastąpiło – trwał horror. Ginekolodzy, czy jak ich nazywano „damscy rzeźnicy”, prześcigali się w wykonywaniu zabiegów, które tylko pozornie przynosiły poprawę, a pokazowe operacje chirurgiczne i sprawne posługiwanie się skalpelem bardziej służyły sławie medyków niż zdrowiu pacjentek, które zbyt często kończyły na cmentarzu. Konserwatyści wołali, że kobieta ma rodzić w bólu, bo tak napisano w Biblii. I że badanie powinno być przyzwoite, więc lekarz nie mógł złamać tabu i zobaczyć nagiej pacjentki. Prekursorom nowoczesnej diagnostyki nie było łatwo. Gdy pojawiali się lekarze chcący ulżyć chorym kobietom, stawali się tematem kpin, tracili prawo wykonywania zawodu, a nawet trafiali przed sąd. Innych chciano wieszać. Autor w tej książce po raz pierwszy wystąpił przeciwko lekarzom. Nie szczędzi gorzkich słów tym, którzy nauki Kościoła, nierzadko stojące w sprzeczności z medycyną i zdrowym rozsądkiem, przedkładali nad dobro pacjentek. Pisał: „Ginekolodzy będą książką prowokacyjną. Opowiada ona o brutalności wielu lekarzy, ich wrogości do kobiet, kulcie macicy, któremu się oddawali, nawet jeśli kobieta musiała umrzeć z tego powodu”.
Jednocześnie Jürgen Thorwald pisze o tych, którzy wbrew przeciwnościom uśmierzali ból porodowy, leczyli przetoki i nowotwory, o tych, którzy zmniejszali śmiertelność rodzących, wymyślili cesarskie cięcie i badanie cytologiczne, którzy uczyli się anatomii na sztucznych miednicach i macicach, i o tych, którym zawdzięczamy dziś pojawienie się całej gamy środków antykoncepcyjnych. Przedstawia fascynującą opowieść o historii medycyny. Opisuje rozwój metod badań i narzędzi chirurgicznych, niejednokrotnie przełamuje wstydliwe tabu i odkrywa pilnie strzeżone tajemnice. Śledząc poszczególne przypadki medyczne obserwujemy sposoby dochodzenia do wiedzy, którą posiadają współcześni lekarze. Thorwald pisze barwnie i intrygująco, za jego sprawą historia medycyny opisana jest w sposób przystępny i zrozumiały dla laika, a narracja momentami przypomina powieść sensacyjną. Nic dziwnego, że jego książki doczekują się kolejnych przekładów na całym świecie, a pokolenia czytelników czytają te historie z wypiekami na twarzy.
Podobnie jak w przypadku poprzednich książek o tematyce medycznej, Thorwald korzystał z pomocy grupy współpracowników. Tym razem do zespołu należeli dwaj amerykańscy reporterzy, były funkcjonariusz hamburskiej policji kryminalnej oraz lekarz z Bawarii. Artykuły początkowo publikował tygodnik „Der Stern”, a później także „Los Angeles Times”.

Nakładem wydawnictwa Marginesy ukazuje się kontrowersyjna powieść Jutgena Thorwalda, kontrowersyjna, pomimo XXI wieku, bo gdy się wczytacie, zobaczycie, że pewne impasy trwają od wielu, wielu lat. Książka jest napisana specyficznie, tak jak to bywa u Thorwalda, bo tak naprawdę największe emocje mamy na początku, gdy ta medycyna raczkuje i przypomina raczej ciuciubabkę, tylko z paleniem na stosie i cierpiącą kobietą, im dalej w las, kwestie techniczne, ustępują przed dylematami etycznymi, walką fanatyków. Zresztą, najsmutniejsze jest to, że tak naprawdę od najdawniejszych czasów, najintymniejsze kobiece części ciała tak naprawdę były jej zabrane, oddane ojczyźnie i prokreacji a kobieta była jak drukarka, miała wypluwać z siebie dzieci, niczego więcej się od niej nie oczekiwało. Jeśli się coś TAM psuło, to jak ze starym telewizorem, jeśli uderzenie otwartą dłonią nie pomagało, to znaczy, że nic się nie da zrobić, Bóg tak chciał, a kobieta na to zasłużyła, bo w końcu kto jej kazał brać od węża ten owoc. Proste i logiczne. Zdarzali się szaleńcy, którzy ryzykując gniew religii, kolegów z branży, śmieli leczyć kobiecy układ rozrodczy i powiem Wam, że lektura ich prób, niekiedy budzi uśmieszek politowania(odbieranie porodu z zawiązanymi oczami?? Serio??), ale jednak częściej po prostu paraliżuje. Sporo czytałam w pociągu, akurat wypadło na fragmenty dotyczące cesarskiego cięcia. I jako dziecię, które tą drogą zawitało na ten łez padół, to chciało mi się płakać, to telepało mnie ze zgrozy.

Straszne czasy.

Mam za sobą trzy książki Thorwalda, jedną o hemofilii, dwie o początkach chirurgii, oczekiwałam po Ginekologach, mocnej, wstrząsającej nawet, lektury i pomimo tych oczekiwań, znajomości autora, muszę napisać, że nie spodziewałam się, że ta książka będzie aż tak mocna. Może dlatego, że jestem kobietą i czuję jakąś więź z pokoleniami kobiet, skazywanymi na nieludzkie męki w imię dziwnych ideałów wymyślonych przez mężczyzn? Kłóci się to z racjonalizmem, z poczuciem sprawiedliwości, a w jawnej sprzeczności stoi z wszelkimi zasadami humanitaryzmu. Krew się we mnie gotowała, wrzała, a nawet nie mam pijawek.

Według mnie ta książka jest genialnie straszna, przerażająco wstrząsająca, okrutnie wciągająca. Napisana w doskonałym stylu Thorwalda, przedstawiająca ważne odkrycia ginekologii z perspektywy, tych, którzy przecierali szlaki, walczyli z przeciwnościami losu, niedoskonałością techniki a przede wszystkim z opinią publiczną.

Polecam ją każdej kobiecie. Zobaczcie jak wspaniale jest żyć!! Tu i teraz!

Recenzja pierwotnie ukazała się na portalu: