"Ja Fronczewski" - Marcin Mastalerz, Piotr Fronczewski [ "Myślę po prostu, że mogłem być lepszym człowiekiem" ]

Jak pisałam wczoraj na facebooku mam kryzys, wiary w świat i w ludzi. Mierzi mnie hipokryzja i dwulicowość, boli głowa od tych wszystkich mędrców, którzy przeczytali stronę brukowca i wiedzą wszystko. Drażnią niekompetentni imbecyle, którzy karierę zrobili ładną buzią i już mienią się artystami, miło się na nich patrzy, ale lepiej nie słuchać. Dlatego postanowiłam w końcu przeczytać wywiad rzekę z Piotrem Fronczewskim, jednym z ukochanych moich polskich aktorów. Wywiad z człowiekiem, który na każdej stronie ujmował mnie swoją pokorą, mądrością i klasą. Chcę podziękować Magdzie, że tak swego czasu agitowała. Książka poleżała rok. Ale przeczytałam. Dziś mija rok i jeden dzień od zakupu.

Spotkanie z człowiekiem, który dzieli się swoją mądrością życiową w sposób żartobliwy i nienachalny.
Nie ma Polaka, którzy nie znałby tego pięknego głosu. Znaku rozpoznawczego najwszechstronniejszego polskiego aktora, wybitnego w każdym swoim wcieleniu: teatralnym, filmowym, telewizyjnym, kabaretowym.Niezapomniany Pan Kleks, zwariowany pan Piotruś i tragiczny Edyp. Szpicbródka, Franek Kimono i jeden z najlepszych Hamletów w historii polskiego teatru. Aktor wyczynowiec, który zagrał w swoim życiu kilkaset ról, w każdą wkładając całe swoje mistrzostwo. Aktor, który czytając książki o Harrym Potterze, ożywił je lepiej niż hollywoodzkie filmy. Ale to przede wszystkim ciepły, skromny człowiek, patrzący na swoje dokonania z dystansem i przymrużeniem oka.Piotr Fronczewski szczerze opowiada o swoim dzieciństwie na gruzach zburzonej Warszawy, niezwykłej relacji ze 103-letnią mamą, o rodzinie, przyjaciołach, miłości do motocykli, debiucie scenicznym w wieku 11 lat i doświadczeniu starości na scenie oraz poza nią. Ta rozmowa to pasjonująca wycieczka przez najciekawsze momenty historii polskiego kina i teatru ostatniego półwiecza, ale też spotkanie z człowiekiem, który dzieli się swoją mądrością życiową w sposób żartobliwy, nienachalny i budzący szczerą sympatię.

Marcin Mastalerz w rozmowie z Piotrem Fronczewskim porusza całą gamę tematów i bynajmniej nie dominuje. Wywiad jest świetnie poprowadzony i w żadnym fragmencie nie nuży. Przeciwnie, chciałoby się z jednej strony przeczytać na raz, a z drugiej strony dawkować sobie tę przyjemność. Marcin Mastalerz wie o Piotrze Fronczewskim dużo, więc wie o co zapytać, ale jest również aktora ciekawy. Wie o pasji Fronczewskiego do motoryzacji ( w życiu mężczyzny pierwszy samochód jest niemal równie ważny jak pierwsza kobieta). Mastalerz dobrze się przygotował, dysponuje wielką wiedzą na temat kariery aktorskiej swojego rozmówcę, nie lekceważy epizodycznych ról, chociaż sam Piotr Fronczewski też ich nie lekceważy cytując Zbyszka Cybulskiego powie  zagrać dobrze epizod to tak, jak dać szybkiego mata w kilku ruchach. Książka jest pełną anegdotek o teatrze, artystach tamtych lat, pełnych pokory i samodyscypliny, prezentujących postawę tak różną od tych gwiazdek jednej opery mydlanej, chociaż i kiedyś sodówka uderzała do głowy.  A jednak nie sposób nie zaśmiać się, gdy czytamy anegdotę przytaczaną o dyrektorze teatru – Dejmku, który ongi tak podsumował sezon w teatrze: Sezon zasadniczo był udany, zrealizowaliśmy dobre, porządne spektakle cieszące się wysoką frekwencją i dobrze oceniane przez krytykę. W sumie nic nie schodziło poniżej przyzwoitego poziomu, poza tym jednym gównem, koncertowo spierdolonym, bo przecież nie powiem, że wyreżyserowanym, przez tego chuja Dejmka, to są te kulisy za które możemy zajrzeć, poznać tych wspaniałych ludzi, Gucia Holoubka, którego wielką estymą darzy Piotr Fronczewski, na którego pogrzebie przemawiał tak ogniście.

To nie żarty, anegdoty z planu, teatru ujęły mnie w tej książce. Ujął mnie Piotr Fronczewski jako człowiek.  Gdyby więcej osób miało tyle pokory, tyle awersji do przypisywania sobie zasług i chełpienia się wszystkim dookoła. Te fragmenty, w których Piotr Fronczewski opowiada o swoim życiu, prezentuje swoją filozofię, światopogląd, są najobficiej upstrzone zakładkami. Pokazują głęboką mądrość tego człowieka, który chyba by się obraził, gdybym go nazwała autorytetem. Ktoś bardziej radykalny zaraz by mnie zakrzyczał, że jak to, zdradził żonę. Chociaż dziś mówi o żonie tak pięknie, że robi się ciepło na sercu Ewa jest moją miłością, moją odwagą i męstwem moim. Gniewem, awanturą, moją zdradą, moim wstydem i przebaczeniem(…) i wreszcie na koniec nadzieją na spotkanie w następnym świecie. A jednak nawet takie uczucie można zdradzić i później ciężko pracować na przebaczenie. Upadek to ludzka rzecz, ale przyznanie się do słabości i praca nad naprawieniem tego co się samemu zepsuło  - to już  nie wszyscy potrafią.

Urzekła mnie Jego pokora Ja jestem cały z niepewności, obawy, lęku i niepokoju, jakaż to różna postawa od aktorów, którzy naprawdę nie potrafią nic więcej jak tylko ładnie wyglądać. Nie uderza Fronczewskiemu sława do głowy, zapomina o pełnych pochwał recenzjach, ale te krytyczne pamięta. To ujmujące, jak absolutnie nie pamięta tych wszystkich zachwytów jakie wzbudził. Wielka, wspaniała skromność. Nie przecenia swojej odmowy współpracy z SB, ale nie ocenia tych, którzy się zgodzili. Boże to naprawdę w dzisiejszych czasach ewenement. Nie jestem sędzią ludzkich sumień. Staram się nikogo nie oceniać. Nie uważam, bym miał prawo czuć się lepszy tylko dlatego, że w odpowiedniej chwili umiałem powiedzieć „ni chuja”.

Bardzo gorąco chciałabym Wam polecić tę książkę. Jest po prostu wyjątkowo mądra i warto, dla psychicznego komfortu się z nią zapoznać. Dziękuję wszystkim, którzy mnie namawiali na jej lekturę(chociaż trochę mi z tym zeszło), nie pamiętam komu mogę podziękować za jej zakup, Skarbówce, zakładowi pracy, czy jeszcze komuś innemu. Nieważne dzięki komu kupiłam, ważne, że w końcu przeczytałam. Wspaniała!!!!

Wszystkie pogrubione i pochylone cytaty pochodzą z powyższej książki ; ) A najchętniej przepisałabym ją Wam w całości ; )