"Trzecia" - Magda Stachula [ a może usuńmy konto na Facebooku? ]

Debiut Magdy Stachuli Idealna ogromnie mnie wciągnął. Była to jedna z tych książek, które czyta się jednym tchem, nie patrzy na nic i prawie dostaje się paranoi. Chociaż pamiętam, że wtedy spodziewałam się kryminału, to thriller psychologiczny był wielkim WOW i uznałam, że autorka świetnie czuje się w tym gatunku. Jednak wiadomo, jedna jaskółka wiosny nie czyni, jedna nawet genialna powieść, nie świadczy o wielkości autora. Wiadomość o premierze nowej książki Trzecia przyjęłam z niezdrową ekscytacją, pamiętajcie, premiera już na początku lipca!! Piątego lipca, bądźcie w księgarniach. Nie jestem Magdą Stachulą, nie umiem tak stopniować napięcia :P

Autorka "Idealnej", najlepiej sprzedającego się debiutu kryminalnego ostatnich lat, wraca z nową historią, która nie pozwoli ci zasnąć.
Najpierw był błysk flesza – ktoś zrobił jej zdjęcie z ukrycia.Później usłyszała tajemniczy głos w mieszkaniu.Potem ktoś stał pod jej drzwiami. Nasłuchiwał.
***
Eliza jest terapeutką. Podczas wielogodzinnych sesji zagląda w głowy swoich pacjentów.Pewnego dnia orientuje się, że ktoś ją śledzi. Teraz to do jej życia zagląda obcy człowiek.
Kiedy Eliza szuka pomocy, nikt jej nie wierzy.
Tymczasem ON wie już o niej wszystko.Ma listę.Eliza jest na niej trzecia.

Poznajemy trzy osoby. Elizę, Liliannę i Antona. Każda z tych osób ma jakiś sekret, początkowe zapoznanie jest szczątkowe, stawia więcej pytań, niż daje odpowiedzi. Może za wyjątkiem Elizy, która jest tytułową Trzecią, co się stało z pozostałymi dwiema? Bo wiemy, że ktoś ją śledzi, wiemy kto, nie wiemy dlaczego. Kim jest Lilianna, na punkcie kogo ma obsesję i co skopało jej życie. Anton wydaje się być najbardziej mrocznym z bohaterów, ale czy jego przeszłość faktycznie skrywa najgroźniejsze demony?  Kurczę, ciężko mi napisać coś więcej bo mnie zarżniecie za spojlery. Powiem Wam, że zbierałam żuchwę z podłogi.

Jak wspomniałam Magdalena Stachula, fantastycznie stopniuje napięcie, tworzy taką atmosferę grozy, psychozy, że wcale nie dziwimy się, że ktoś w powieści zaczyna wpadać w paranoję, że zaczynamy być niejako zanurzeni w kisielowatym roztworze strachu. Sekrety wychodzą na jaw stopniowo, a sam finał, poraża i to bardzo, zwłaszcza, gdy zestawi się go z całością. Książka nie jest głupio przekombinowana i naprawdę wciąga. Rzadko sięgam po ten gatunek, dlatego powieścią się delektowałam. W moim odczuciu Magda Stachula zaprasza nas do wciągającej gry bez reguł, gdzie nie ma pewników, są mroczne sekrety, niezdrowe obsesje i grzechy przeszłości, a wszystko to doprawione jest grą na uczuciu czytelnika, bo ten dowiaduje się, jak łatwo można go inwigilować, jak łatwo można za pomocą mediów społecznościowych uczynić z niego pionka w chorzej grze. Straszne to. Straszne, ale książka jest dobra, bardzo dobra.

Pamiętajcie premiera piątego lipca!!