"Dziewczyny chcą się zabawić" - Adrianna Michalewska, Izabella Szolc

Gdy szukałam w niedzielę nowej lektury, przekładałam stos najróżniejszych nowości i nie wiedziałam co wybrać. Jako, że gdzieś mi mignęła zapowiedź tej powieści, coś mnie tknęło, może te samoloty na okładce… sama mieszkam blisko lotniska i moje dzieciństwo upływało w cieniu tych buczących maszyn. Tak naprawdę jednak nie wiem co mnie tknęło, ale oczekiwałam raczej romansu. Do poduszki przeczytałam rozdział i musiałam iść spać, bo Klara marudziła i trzeba było gasić światło, czytałam przed pracą, nawet nie włączałam komputera, i tak dwa dni, oddałam się tej książce bez reszty, chociaż nie jest to romans, ale nie czuję się zawiedziona. Powieść dwóch autorek, ale absolutnie tego dualizmu nie widać.

„Dziewczyny chcą się zabawić” to historia utraconego dzieciństwa i młodości.
Cztery przyjaciółki: Monika, Amelia, Iza i Paulina wchodzą w dorosłość w Łodzi, która jest na skraju upadku. Tak jak bohaterki uczą się życia, tak ich rodziny starają się przetrwać czas wielkich przemian. Łódzkie kobiety – włókniarki, farbiarki, tkaczki, urzędniczki i nauczycielki szukają tego, co w życiu jest najważniejsze. Chcą kochać i być kochane. Chcą szczęścia swoich rodzin, codziennego obiadu dla swoich dzieci i przyszłości, której nie trzeba się bać.
„Dziewczyny chcą się zabawić” to opowieść o dramatycznych wyborach końca lat osiemdziesiątych XX wieku, gdy Polska rodziła się na nowo, a wraz z nią dorastało pokolenie, niegotowe na nadchodzące zmiany.
To historia upadających fabryk i bezrobocia, wielkich możliwości i gwałtownych zmian politycznych. To historia wielkich marzeń i straszliwych rozczarowań. Szalonej namiętności i ponurej rzeczywistości. To opowieść o prawdziwym życiu, które przytrafiło się czterem dziewczynom w Łodzi.

Przenosimy się do Łodzi, z jednej strony podczytujemy listy wysyłane z łódzkiego getta, Widzimy całą tę beznadzieję, ale pośród zgliszcz godności i oczekiwań wciąż tli się miłość, ona dodaje motywacji, daje siłę do tego by się budzić i pielęgnować w sobie okruchy miłości. Będziemy śledzić te epistoły, a dopiero na końcu poznamy związek z obecną historią, oj miałam łzy w oczach. A później trafiamy do Łodzi z lat siedemdziesiątych i poznajemy cztery dziewczyny. Amelię, córkę pasjonata lotnictwa który umiera i dziewczynę wychowywać będzie matka, która nie dorosła do macierzyństwa, którą macierzyństwo zaskoczyło i w efekcie dziewczynka rośnie trochę samopas, na łódzkim blokowisku, które każdy z nas kojarzy z najbliższej okolicy. Później mamy Monikę, córkę profesorskiej rodziny, tutaj mamy i gosposię i piękną willę, ale rodzice nieobecni, zajęci karierą, goniący za lepszym dorobkiem i przypadkiem pomiędzy Moniką a Amelią nawiązuje się głęboka przyjaźń. Poznamy jeszcze Izę i Paulinę. Iza pochodziła z domu dorobkiewiczów, który okrył się żałobą, gdy odszedł jej brat, a Paulina pochodzi z biednej robotniczej dziupli, matka umarła i dziewczyna musi po prostu liczyć na pomoc rodziny. To są główne bohaterki, ale mamy świetnie opisane kobiety, jako bohaterki miasta Łodzi i czas przemian ustrojowych.

To jak autorki opisują zbliżającą się przemianą kojarzyło mi się z tym jak czytalam o tym u Mariusza Szczygła. Mamy okazję zobaczyć od podszewki miasto, które traci punkt podparcia, rzesze ludzi trafiają na bezrobocie, w oczy zagląda im strach, nie wiedzą co będzie dalej. Z jednej strony pragnienie zmian, a z drugiej strach przed nieznanym. A przecież niezależnie od problemów gospodarczych, politycznych, ludzie się kochają, chcą się dobierać w pary i planować nowe życie.

Dziewczyny chcą się zabawić to naprawdę ciekawa opowieść obyczajowa, niezwykle oddaje realia społeczne, sprawia, że chce się ruszyć do Łodzi i zobaczyć to miasto. Naprawdę jestem pozytywnie zaskoczona. Bardzo polecam!!