"Nikt nie słucha. Reportaże o disco polo" - Judyta Sierakowska

 

W tym miesiącu chciałam zetrzeć hańbę z maja, gdy półkowy trup czekał tak długo na przeczytanie. Tym razem sięgnęłam po jedną z moich ulubionych serii reporterskich z Wydawnictwa Poznańskiego. Dziś ją skończyłam, bo jak zapomnisz zabrać telefonu, to na siłowni, na bieżni można tylko czytać. Nawet nie pamiętam ile książka czekała na lekturę, ze dwa razy ją zgubiłam. Czy ta zwłoka była słuszna?

 

Szalone lata dziewięćdziesiąte w Polsce miały ścieżkę dźwiękową i było nią disco polo. Muzyka chodnikowa królowała na targowiskach, stadionach i w mafijnych dyskotekach. Przy disco polo przeżywano pierwszą miłość i wybierano prezydentów. W czasie niedzielnej emisji telewizyjnego Disco Relaxu ulice pustoszały, a księża przesuwali godziny mszy. Kasety i płyty, nie zawsze legalne, sprzedawały się w milionach.

Dzisiaj chodzi już o inne miliony – o miliony wyświetleń w internecie. Fani nie piszą do idoli listów, tylko zaczepiają ich na Facebooku. Największe gwiazdy gatunku wchodzą do głównego nurtu polskiej rozrywki, już nie siedzą w poczekalni. Disco polo wraca na stadiony i do telewizji. Ale przecież disco polo nikt nie słucha…

„Z tego reportażu nie dowiecie się, dlaczego Ruda tańczy jak szalona, ale dowiecie się, dlaczego wasze dzieci śpiewają te słowa po każdej zabawie karnawałowej w szkole, a dorośli milion razy odtwarzają piosenkę o rozlanym mleczku i ścieleniu łóżeczka. Nikt nie słucha. Reportaże o disco polo to nie jest wstydliwa przyjemność ani książka bibelot. To wiedza konieczna. Sierakowska pokazuje, że disco polo to nie jest podziemny nurt, a kultura, której dominacji nawet nie zauważyliśmy”. Paulina Małochleb

Muzyka disco polo to muzyka, która łączy pokolenia. Pamiętam jeszcze czasy z kasetami, z płytami na stoliku na rynku, a dookoła najgłośniejsze hity. Wiele osób disco polo nie toleruje, śmieje się z tego, ale jak przychodzi co do czego, to każdy zgodnie bawi się do takiej muzyki i zna na pamięć wszystkie hity. W tej książce nie mamy socjologicznej analizy tego kto słucha disco polo i dlaczego. To historia fenomenu społecznego, reportaż o rynku muzycznym, która mnie kupiła. Moim zdaniem zbędny był ten ostatni rozdział o tych kilku kobietach na rynku. Tak jakby pisał to ktoś inny, ten rozdział niewiele wnosi. Tak naprawdę jeszcze te fragmenty o prawach autorskich o walkach wokalistów z firmami trzymały później. Ta końcówka dopisana nieco sztucznie.

O czym jest ta książka? O domorosłych talentach, którzy z niczego tworzyli sławę, trzy dekady temu. Gdy kapitalizm raczkował, oni chcieli zarobić, stworzyć coś nowego i tak narodziły się legendy. To historia rynku, którego prawa rodziły się na bieżąco. Ciekawe były bardzo fragmenty o disco polo i mafii, byłam zszokowana.  Dla kogoś takiego jak ja, kto pamięta mody na poszczególne kawałki ta książka to skarbnica ciekawostek i ciekawie napisany reportaż. Momentami ma się wrażenie, że koncepcje książki się zmieniały i miejscami jest bardzo chaotycznie. Czasami prosi się też o więcej krytyki w stronę twórców, w książce są przedstawieni jak spiżowe posągi bez skazy. Chociaż może faktycznie tak jest.

Bardzo ciekawa książka naprawdę polecam!