"Raban! O Kościele nie z tej Ziemi" - Mirosław Wlekły [czy można inaczej?]

 

Mirosław Wlekły to dla mnie autor, którego kojarzę z książką o Gareth`cie Jones`ie, czyli zachodnim dziennikarzu z Kornwalii, który pokazywał prawdę o wielkim głodzie na Ukrainie, ale jego głos został zakrzyczany. Obywatel Jones to była jedna z lepszych książek jakie ongi czytałam, byłam na filmie i tak, wiem że znajomi którzy byli ze mną na imprezach słuchali wykładu o tym jak prawda zabija i jak ciężko się przebić. Drodzy znajomi ja Was bardzo, bardzo… lubię i dlatego – nie ma za co!! Raban o Kościele nie z tej ziemi  nie wiem, czy ją kupiłam, bo chciałam czytać dalej tego autora, czy widziałam gdzieś reklamę i byłam ciekawa. Nie pamiętam – na pewno było to dawno. Biorąc pod uwagę, w którym miejscu ta książka stoi – obstawiam, że nabyłam ją w 2020, tak obstawiam – ale kto wie.

 

Kościół w Polsce nie ma ostatnio dobrej prasy. Kolejne afery zniechęcają do niego nawet ludzi głęboko wierzących. Tymczasem są na świecie katolicy, duchowni i świeccy, którzy tworzą zupełnie inny Kościół - taki, jaki się Polakom w głowie nie mieści.

Świątynie prowadzone przez kobiety na brazylijskiej prowincji, kardynał odprawiający mszę dla gejów i lesbijek w Londynie, wspólna wigilia dla chrześcijan i muzułmanów w Brukseli, żonaci księża w Czechach, kapłani mieszkający na ulicach wśród slumsów Argentyny, zakonnik broniący traktowanych jak niewolników pracowników plantacji bananów w Dominikanie, katolicki dostojnik z Birmy, który porównuje zmiany klimatu do nadchodzącej Apokalipsy...Oto Kościół XXI wieku – Kościół tych, którzy biorą sobie do serca słynne wezwanie papieża Franciszka „Róbcie raban!”. Którzy jego wzorem i zgodnie z jego słowami nie boją się manifestować swojej wiary w sposób „odważny i konkretny”.

Na poszukiwanie niepokornych katolików, rycerzy Bergoglia, wyrusza Mirosław Wlekły, autor głośnej biografii „Tu byłem. Tony Halik”. Znów przemierza świat, tym razem od Argentyny po Birmę, Brazylii po Liban, Dominikany po Anglię – by pokazać, jak może wyglądać katolicyzm.

„Raban!” to nie tylko awanturnicza i nieco niewiarygodna, choć prawdziwa, opowieść o rabanie w Kościele i próbie powrotu do źródeł chrześcijaństwa. To także swoisty raport o stanie świata i jego problemach: od biedy po ekologię oraz o determinacji, harcie ducha i miłości, bez której nic nie byłoby możliwe, a która na „peryferiach świata” waży jeszcze więcej. Wreszcie, to lektura, po której nieuchronnie nam Polakom, brzęczy w głowie pytanie: czy kiedyś będziemy gotowi na raban w polskim Kościele? A nade wszystko to zbiór reportaży najwyższej próby jednego z najzdolniejszych polskich reporterów młodego pokolenia.

Punktem wyjścia tej książki jest wybór argentyńskiego kardynała, bliżej w Polsce nieznanego na papieża. Nowy papież przybył z peryferii świata, do czego się przyznaje i od pierwszego dnia szokuje. Jest niepapieski, do tego stopnia, że bywa oskarżany o herezję, zarzuca się mu, że jest pozerem. A Mirosław Wlekły rusza w świat – by zobaczyć oblicze Kościoła tak innego od polskiego, że to się aż nie mieści w głowie. Nie dziwię się, że o tej książce się nie mówiło jakoś bardzo głośno. Po pierwsze pokazuje, że Kościół może być zupełnie inny. Nie musi być ostentacyjnie bogaty, nie musi iść ramię w ramię z politykami, nie musi być tak potępiający, w końcu nawet święty Augustyn – a jego nikt nie nazwie liberałem – mówił aby nienawidzić grzechu – ale kochać grzesznika. Tymczasem polski Kościół – muszę pisać o polskim kościele, bo ten znam. Zafiksował się na nienawiści. Na każdym pogrzebie pada jedno znaczące zdanie wskutek ludzkiej słabości wszyscy popełniamy błędy, przed najświętszym Bogiem – nikt nie jest bez winy, tymczasem polscy katolicy uznali, że będą nienawidzić i stopniować według własnego mniemania winy. Zatem bycie homoseksualistom jest okropnym grzechem, a bycie po rozwodzie – to zwykła kolej rzeczy. Posiadanie innych poglądów politycznych, to zdrada niebieskiego dworu, ale kłamstwo – no to życie.

Czytałam tę książkę i byłam w szoku. Mirosław Wlekły zabiera mnie w podróż chociażby na południe, do Czech, gdzie teoretycznie mamy wspólny problem z komunistyczną przeszłością, ale tam udało się wpędzić księży do podziemia, a tych na powierzchni wciągnąć w macki systemu - do tego stopnia, że kościół przeżywa wielki kryzys. Co z celibatem, co z pomocą biednym.  U nas to wątki bardzo abstrakcyjne, ale są miejsca gdzie tymi ideałami się żyje.

 

To nie jest łatwa książka, momentami jest zbyt chaotyczna. Nie do końca też rozumiem, jaki klucz został zastosowany, nie przekonuje mnie to do końca. Momentami byłam bardzo zmęczona, ale ten #trupzpolki był książką, która pokazała mi nowe horyzonty. I utwierdziła w przekonaniu, że warto patrzeć dalej niż na własne podwórko.