"Dezorientacje. Biografia Marii Konopnickiej" - Magdalena Grzebałkowska [ zacna biografia na leniwe dni]

Ostatnimi dniami intensywnie zastanawiałam się czy Magdalenę Grzebałkowską odkryłam sama, czy jedną z książek polecił mi Były(miał drań gust do dobrych książek, to uczciwie muszę przyznać), ale wydaje mi się, że nim wspomniał mi o jednej z książek, to sama przypadkiem nabyłam 1945 wojna i pokój,  od tamtej pory jestem fanką autorki i mam wszystkie biografie, które wyszły spod jej pióra(to czy przeczytałam, to zupełnie inna kwestia), a na biografię Konopnickiej się napaliłam i ucieszyłam się, że akurat korzystając z przerwy świątecznej będę mogła ją przeczytać. Biografię Dulębianki już czytałam.

 

MAGDALENA GRZEBAŁKOWSKA NA TROPIE KONOPNICKIEJ

BEZKOMPROMISOWA BIOGRAFIA POETKI

Matka ośmiorga dzieci opuszcza męża i przenosi się do Warszawy, by pisać poezję.

Autorka bajki O krasnoludkach i o sierotce Marysi chorą córkę zamyka w szpitalu psychiatrycznym.

Pochylająca się nad losem dzieci społeczniczka oddaje obcym ludziom własnego wnuka.

Postać migotliwa, niejednoznaczna, nieuchwytna. Wybitna reporterka Magdalena Grzebałkowska mierzy się z legendą Konopnickiej. Odkrywa rysy na jej wizerunku i sprawia, że znana z czarno-białych portretów ponura matrona przeistacza się w barwną, pełną życia kobietę.

Decyzje, dylematy i rozterki Konopnickiej – buntowniczki, feministki, artystki, pokazują, że była postacią na wskroś współczesną, która wciąż może inspirować, zaskakiwać i szokować.

Magdalena Grzebałkowska – reporterka, autorka bestsellerowych biografii (Beksińskich, Komedy, ks. Twardowskiego) i reportaży historycznych. Mieszka w Gdańsku.

Maria Konopnica, postać spiżowa, w naszej świadomości z jednej strony autorka Roty, z drugiej Naszej szkapy, mamy do niej stosunek niemalże nabożny, a przecież była kobietą z krwi i kości i warto spojrzeć na jej biografię, bez dogmatu i to czyni Magdalena Grzebałkowska, chociaż nie ma łatwo. Wiele listów, zapisków spłonęło we wrześniu `39, o zniszczenie wielu zadbała sama Konopnicka i jej rodzina, ale udało się i dostajemy do rąk solidny tom, bogaty w przypisy, a przede wszystkim napisany wspaniałym stylem. Konopnica urodziła się w mieszczańskiej rodzinie, a jej ojciec – pracownik państwowej administracji, stosunkowo często zmieniał miejsca zamieszkania. Maria została prędko osierocona, zmarła jej matka, a młodą dziewczynkę oddano na wychowanie do prestiżowej szkoły Sakramentek, gdzie z siostrą, pozna Elizę Orzeszkową i tak zacznie się ich znajomość. W stosownym wieku wydano ją za mąż, za starszego od niej mężczyznę w którym, przynajmniej na początku Konopnicka była zakochana, urodziła mu szóstkę dzieci i to macierzyńska miłość będzie nią rządzić przez całe życie, chociaż szafuje sympatią do dzieci w zależności od tego, czy robią to co matka uważa za stosowne, zresztą stosuje w listach piękny szantaż emocjonalny. Córka, która zapada na chorobę umysłową momentalnie traci w oczach matki, a jeszcze nieślubne dziecko – ach Helena Konopnicka będzie wstydliwą plamą na biografii Konopnickiej. Gdy najmłodsza córka będzie chciała zostać aktorką, to matka też poweźmie wszelkie kroki, aby zawrócić ją z tej drogi. Więc z jednej strony pozytywistka, kobieta której nie wystarczy bycie żoną przy mężu, która tego męża zostawia i wiedzie niezależne życie, ale z drugiej strony spętana przez kajdany stereotypów, poglądów swojej epoki. No i wiecznie goniąca za groszem, bo stale w długach, schorowana, podróżująca po Europie by podratować zdrowie.

 

Nie jestem fanką twórczości Konopnickiej, oczywiście znam jej wiersze, w domu mieliśmy zbiorek nowel, które były dla mnie źródłem traumy(jak mogli sprzedać tę szkapinę??), ale po lekturze tej biografii Konopnicka nie jest dla mnie tak posągowa jak na nagrobku na Cmentarzu Łyczakowskim, jest żywą osobą, której szczerze mówiąc nie lubię. Wydaje mi się chimerycznym, apodyktycznym babskiem, które miało talent. Jest oportunistką, wydaje mi się, że ma serce tylko dla synów(jakie to typowe) i dla Dulębianki. Muszę się w końcu wybrać do Żarnowca, to w końcu nie jest aż tak daleko. Bardzo szybko pochłonęłam tę książkę, bo składa się ona z krótkich rozdziałów, jakby wycinków prasowych, co sprawia, że jest lektura dobrą, tak do podczytywania, jak i do czytania cięgiem. Autorka nie szczędzi ilustracji, zdjęć, rycin, pomaga nam to poczuć klimat epoki. Co do mnie, nie wiedziałam, że Konopnicka aż tyle podróżowała, podoba mi się jak Grzebałkowska opisuje skąd Maria czerpała inspirację, bardzo mnie poruszył wątek z emigracją do Brazyli – wzruszający.

Nie żałuję ani chwili poświęconej lekturze!