"Aktoreczka" - Barbara Wysoczańska [ powojenne traumy]

 

Aktoreczka to ostatnia książka z masowych zapasów które zrobiłam w styczniu. Długo leżała nierozpakowana w torbie w kuchni, później wyniosłam ją na pokoju i rzuciłam razem z innymi książkami na hałdę zobaczymy czy dożyję, żeby przeczytać. Coś mnie powstrzymywało, a ja nadal mam ambiwalentne uczucia względem autorki. Niektóre książki mnie zachwycają, inne raczej nudzą i bałam się – intuicyjnie – że właśnie ta będzie należała do drugiej grupy.

 

Rok 1950, Nowy Jork. Miasto, które nigdy nie zasypia, sława, pieniądze i samotność.

Polski fotograf Konrad Rogowski przebywający na emigracji w Nowym Jorku, usilnie stara się o opublikowanie zdjęć dokumentujących zbrodnie wojenne w Warszawie. Jednak jego najważniejszym celem jest znalezienie nazistowskiego zbrodniarza Rudolfa Schultego. Jedynym tropem dającym szansę na namierzenie byłego nazisty jest piękna i niezwykle sławna hollywoodzka gwiazda Lauren Evans.

Splendor, skandale i światła jupiterów to jej świat. Otoczona luksusem i podziwiana, z pozoru żyje jak w bajce. Tymczasem w czterech ścianach wymarzonego apartamentu przy 5th Avenue boryka się z samotnością i strachem, że ktoś odkryje jej przeszłość i prawdziwą tożsamość. Czy cena sławy nie jest zbyt wysoka?

Nie pasował do tej nowojorskiej socjety, do tego przejaskrawionego blichtru, którym otaczali się śmierdzący dolarami naśladowcy Rockefellera. Kiedy jednak poczuł mocniejszy uścisk palców Lauren na swoim ramieniu, zrozumiał, że ona – nie wiadomo dlaczego – naprawdę chce, żeby był tu z nią.

Jest rok 1950, w Nowym Jorku Konrad Rogowski chce odnaleźć nazistę, który uciekł z upadającej III Rzeszy, a odpowiada o śmierć jego żony. Polacy zdołali ustalić, że kiedyś był związany z pewną kobietą, która ma córka, no i tak zakładają, że ojcem jej córki jest właśnie ów Rudolf Schulte. I tak Rogowski bierze na celownik Lauren Evans, gwiazdę kina o zwichrowanym życiu prywatnym. Do ich pierwszego spotkania dochodzi, gdy Lauren policzkuje publicznie innego mężczyznę, Konrad zabiera ją z miejsca zdarzenia i odwozi do domu, a ta proponuje mu prywatną sesję i próbuje ją uwieść. A on, przedwojenny babiarz pierwszej wody, jednak się opiera. Konrad zmaga się z powojenną traumą, walczy z poczuciem winy, wyrzuca sobie jak traktował żonę a teraz nie może tego naprawić, a ponadto jego córka widziała co spotkało matkę. Lauren jest bardziej tajemnicza, widzimy, że jest pod wpływem używek, prowadzi życie gwiazdy, ale w najgorszym tego słowa znaczeniu. Jaki ma plan Konrad by się do niej zbliżyć i wyciągnąć z niej odpowiedź na interesujący go temat?

 

Wymęczyłam tę książkę i to nie tylko dlatego, że przez lwią część czytania miałam gorączkę(mam nadal?). Mam wrażenie, że autorka nie wiedziała w którą stronę chce iść z akcją. Czy chce opowiadać o wojennej traumie, stąd mamy Annę, Emilkę, Helenę i nawet tego Konrada. Czy o romansie, to wtedy mamy Konrada i Lauren. Czy mamy zemstę, to wtedy znowu Konrad. Czy ogólne pogubienie życiowe, to wtedy większość bohaterów. W tej książce nie ma wątku, który byłby tak solidnie napisany. Weźmy na przykład nieudane małżeństwo z Anną. Konrad sobie cały czas wyrzuca, że był złym mężem, że unieszczęśliwił Annę, że ją porzucił z dzieckiem na rzecz wojaczki. Ten wątek jest utkany z niedomówień, mamy półsłówka, nie mamy całego obrazu, poznajemy go z relacji Heleny, w jednym zdaniu. Wątek zemsty, nie chodzi mi, że on jest tak a nie inaczej poprowadzony, ale on jest rozwiązany znowu jednym zdaniem. I tak ze wszystkim. Mam duży niedosyt, czytałam lepsze książki autorki