"Niewinność zagubiona w deszczu" - Eduardo Mendoza

Cóż grzesznego jest w miłości?
Gdy siostra Consuelo, młoda ambitna przeorysza, puka do drzwi starej rezydencji, nie wie, że spotka tam diabła. Jest nim don Augusto - przystojny utracjusz, Casanova z hiszpańskiej prowincji. W upalnym słońcu Katalonii namiętność bierze górę nad rozsądkiem, a nad okolicą rozpętuje się burza, jakiej nie widziano od lat.

"Niewinność zagubiona w deszczu" to wariacja na temat melodramatu - ckliwych schadzek, gorących nocy, ukrytych pragnień. Lekka lektura od mistrza słowa, który uwielbia puszczać oko do czytelnika.

Powieść wydana wcześniej pod tytułem "Rok potopu".

Wiele osób przyzwyczaiło się do Mendozy, jako pisarza dowcipnego, sypiącego żartem, lubującego się w absurdzie. Teraz mamy okazję poznać go od zupełnie innej strony. Przynajmniej ja tak to postrzegam.
Najnowsza książka, wcale nie taka nowa wprawdzie, ale dopiero co wydana w Polsce, odbiega od schematu. Oto Mendoza nie atakuje nas dowcipem a przedstawia zakonnicę, która jest o korczek od porzucenia swojego wyboru nadającego kształt jej egzystencji. Z dobrych pobudek spotyka człowieka, który odmieni na zawsze jej życie. Po treść zapraszam do książki. Natomiast ja chciałabym podzielić się moimi refleksjami z lektury.
Książka wywarła na mnie duże wrażenie, może w połączeniu z faktem, że dziś w kościele był Misjonarz i opowiadał o swojej pracy, którą to przemowę przeżywałam pół dnia. Zawsze darzyłam dużym szacunkiem zakonników i zakonnice. Tymczasem tu Mendoza pokazuje duchowy upadek jednej z nich, różne refleksje mi towarzyszyły. Ogólnie bardzo przeżywałam tą książkę, aby dojść do wniosku, że to wszystko jest bardzo ludzkie.
Nasuwa mi się pytanie, czy słusznym jest stwierdzenie, że kobieta spotyka diabła? Czy to, że zaczyna kochać i pożądać jest złe. Gdyby go spotkała przed złożeniem ślubów, byłoby to piękne i romantyczne. Gdyby była mężatką to byłby to tragiczny romantyzm. Skoro, zaś jest zakonnicą jest to niewątpliwie dzieło szatana. Nie chcę wdawać się w dywagacje z pogranicza teologii bo nie mam do tego kwalifikacji. Dodatkowo nie wyrobiłam sobie jeszcze zdania. Wciąż przeżywam, myślę i rozważam.
Niezbyt często trafiam na książki, które tak zaprzątają mi umysł, jeśli ktoś ma ochotę na trudniejszą, bardziej absorbującą myśli lekturę polecam. Dodam tylko, że książkę czyta się trudno, gdyż autor nie zastosował myślników w dialogach. Cały tekst jest napisany ciurkiem, co utrudnia czytanie i wymaga ogromnej uwagi.
Mimo to uważam, że warto. Książka jest cieniutka a jednak zapada w myśli…