30 dni z książkami

Prowincjonalna nauczycielka na rodzimy grunt zaszczepiła pomysł takowej akcji. Każdy dzień to inny temat. Postanowiłam z dwudniowym poślizgiem się dołączyć. bo lubię mówić i lubię mówić o książkach

Dzień 1 - ulubiona książka

Mam dylemat. Autentyczny dylemat. Książek które pretendują do książek mojego życia, czyli takich do których wracam i wracam jest co najmniej kilka. Zawsze na hasło "ulubiona książka" przed oczami staje mi książka zaczytana do granic możliwości, którą znam na pamięć a którą odkrywam. Film towarzyszył mi od maleńkości, książkę poznałam później i pierwsze strony przebrnęłam z trudem. Co przypomina mi, że każdej książce i każdemu człowiekowi należy dać drugą szanse, nie zrażać się pierwszymi wybojami na drodze, bo pokonaniu tych początkowych trudności możemy odkryć coś pięknego, fundament na którym zbudujemy trwały obiekt. O czym myślę? O "Przeminęło z wiatrem". Kiedy nie dałam się pokonać opisowi Georgii, wsiąknęłam po uszy. Książkę czytam - jak tak sobie uświadamiam - przynajmniej raz na kwartał. O ironio recenzji mojej na tym blogu nie znajdziecie. Dlaczego? Mogę o tej książce mówić godzinami, nie czuję się na siłach - jeszcze!- aby moje refleksje z tego kilkunastoletniego czytania ubrać w słowa. I chociaż ta książka, jak wspomniałam uczy aby nie zrażać się początkowymi problemami, niesie również morał, że nie można też próbować w nieskończoność, nadchodzi chwila, gdy filiżanka jest tak popękana, ze zamiast próbować ją dziesiąty raz kleić, trzeba wyrzucić.
A tak naprawdę najważniejsze przesłanie, które towarzyszy mi od tylu lat, od ilu czytam wciąż i wciąz, jak echo, to aby doceniać to co się ma, aby szukać szczęścia obok siebie, nie zerkać w niebo i płakać - za księżycem. Bo kontemplując nieboskłon, przegapimy to co mamy pod stopami. A ból takiej straty będzie wielki.

Jeśli chodzi o inne książki, które uwielbiam to bezapelacyjnie "Nędznicy" i "Pan Wołodyjowski".

"Nędzników" wybłagałam na urodziny, bo w bibliotece byli zdekompletowani. Ciężko było dostać na naszej prowincji to monumentalne dzieło. Ale udało się, leżąc w szpitalu dostałam, moje wymarzone dwa tomy, które prawie zagłaskałam na śmierć. I mogłam wejść do świata galernika i tropiącego go jak cień policjanta. Ciężko mi ubrać w słowa, dlaczego tak uwielbiam tą książkę. Strasznie przywiązałam się do Jean Valjeana i za każdym razem gorąco wierzę, że nie zabierze tych pieniędzy kominiarczykowi. Bo przecież biskup odkupił jego duszę! A jeśli już ukradnie, to chociaż Javert nie odnajdzie go w Montreuil, że to wszystko ułoży się inaczej i że nie zapłaczę na samym końcu. Zawsze płaczę przez kilka ostatnich stron. Bo gdzie jest owa słynna karma? A z drugiej strony, może sama podświadomie przeczuwam, swój - taki sam, koniec. I nad tym płacze...? I nad każdym z takich losów powtórzonych? Nie! Zdecydowanie tak na mnie wpływa ta książka.

I wreszcie "Pan Wołodyjowski". I film i książka sprowadzają mnie na skraj załamania nerwowego. zalewam się łzami i przeklinam Sienkiewicza, bo chociaż Michaś rzekł "Nic to", to dla mnie nie nic to, lecz jeno ból i żal. Uważam - szczerze i z głębi serca - że

Osoby, które nie czytały "Pana Wołodyjowskiego", lub nie widziały ekranizacji i nie chcą zepsuć sobie niespodzianki, proszone są o zaprzestanie czytania. Jednym słowem - spojler będzie!

zabicie Małego Rycerze, pozostawienie Basi - najsympatyczniejszej kobiety Trylogii, bezdzietna wdową jest skandalem i niesprawiedliwością dziejową. Przecież Oni tak się kochali! Przecież ona pół świata przeszła, byle umierać bliżej tego którego ukochała - gdy już nadzieję na szczęśliwe dotarcie do domu straciła i szła - byle bliżej. Jak mnie to wzrusza, taka miłość dodająca skrzydeł, romantyczna - i niestety tylko na kartach książki spotykana. Ehhh jak tylko myślę o tej historii łzy mi w oczach stają, a jak myślę o ostatniej Basi i Michała rozmowie.... ale nic to....