"Szopka" - Zośka Papużanka

Debiut autorki obdarzonej doskonałym słuchem językowym, wyrazistym stylem i znakomitym warsztatem pisarskim. Kolejny – po sztuce Zapolskiej i powieści Kuczoka – sugestywny portret polskiej rodziny: nie patologicznej, nie kołtuńskiej, ale nadal strasznej, zakłamanej i zimnej, w której małżeństwo to więzienie o zaostrzonym rygorze, a dom rodzinny to codzienny teatr absurdu, modłów, wrzasków i kotletów schabowych. Mocna proza – jak uderzenie pięścią.

Prawie tydzień temu przeczytałam „Szopkę” do dziś nie mogłam się zebrać do opisania moich wrażeń. Postanowiłam, jednak że dziś i nie ma ze boli! Bałam się tej książki, bo objętościowo – mizerota, a recenzje do tej  pory były super entuzjastyczne.

Trudno napisać o czym jest ta książka, żeby nie napisać za dużo, jak znaleźć złoty środek. „Szopka” opowiada o tradycyjnej polskiej rodzinie. Sapienti sat. Pomyślicie, oh jakie to odkrywcze, bo o jakiej rodzinie ma opowiadać, skoro pisze ją Polka. Mamy zatrzęsienie opowieści o polskim życiu, atakuje nas nie tylko z książek, ale i z telewizji. Tylko, że zwykle dostajemy cukierkowy bełkot polany różowym lukrem. Ciężko znaleźć książkę, film, serial, który pokazałby polską rodzinę realistycznie, takie coś pomiędzy Światem według Kipeskich, a M jak miłość. Ja i Ty – żyjemy w takich rodzinach, mniej lub bardziej uosabiamy cechy bohaterów „Szopki”, ich wady i zalety. Cieszę się, że ktoś pochylił się nad normalnością, bez zbędnego lukru, ale i bez groteski. Bezimienni bohaterowie w których rozpoznany ciotkę,, czy sąsiada. Przy całej ponadczasowości tematu, bardzo nowocześnie napisana książka.

Z powodu objętości czyta się szybko, ale przecież nie chodzi o maraton, a o wrażenia. Ja ze swoją opinią mam problem, przeczytałam szybko, doceniłam, ale nie mogę jednoznacznie napisać, że jestem zachwycona, ta książka mnie nie zachwyciła, brakło tego czegoś… sama nie wiem czego, być może miałam za wysokie oczekiwania.

A w tej książce znajdziecie i to mogę gwarantować, wszystko czego smakosz literek może chcieć. Mamy odpowiedzialne podejście do tematu, autorka wykazuje się doskonałą znajomością tematu, posługuje się świetnym językiem, a Jej narracja jest świetna. Owszem – są chwile, gdy czytelnik może potrzebować czasu, na zorientowanie się czyimi oczami patrzy, ale są to drobne utrudnienia, jak na debiut,  jest to książka doskonała. Można się w niej zatopić, ciężko się oderwać, więc zaletą jest, w pewnym sensie, niewielka objętość, nie zarwiemy nocy. To bardzo udany debiut, Autorka pokazała, że ma ogromny potencjał, jeśli debiutując już dała się poznać jako wirtuoz pióra, z niecierpliwością czekam na kolejną powieść.