"W imię miłości" - Katarzyna Michalak

Od czasów Ani z Zielonego Wzgórza nie było tak wzruszającej książki!
Edward, właściciel pięknego starego domu na Jabłoniowym Wzgórzu, nie przeczuwa rewolucji, jaka nagle nastąpi w jego życiu. Rewolucja ma na imię Ania, ma dziesięć lat i właśnie straciła wszystko… Tajemnica z przeszłości zmusi mężczyznę do postawienia pytań o to, co naprawdę jest ważne i czy w jego życiu jest miejsce na rodzinę. Książka zaskoczy bogactwem emocji i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Ogromna ilość wzruszeń gwarantowana!
Trzymająca w napięciu historia o poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi, potrzebie bycia kochanym, tęsknocie za prawdziwą rodziną i o tym, że cuda się zdarzają.

Zastanawiam się jaki jest limit książek wzruszających i poruszających dla wrażliwego czytelnika. Bo to trzecia książka w ciągu ostatniego tygodnia i nie wiem czy moja psychika to dobrze zniesie. Aktualnie wpadłam w okrutną melancholię, odczuwam ból istnienia – mego wiernego kompana. Jestem przygnębiona, smutna.  Książką, która  dopełniła czarę goryczy to „W imię miłości”. Miałam okazję przedpremierowo ją przeczytać. Chociaż poprzednia okładka – zielonkawe kolory, mnie ongiś zauroczyła, pasowała na jesień, ta aktualna okładka, jest bardziej letnia, ciepła…

„W imię miłości”, nawiązuje – już opisem z okładki – do „Ani z Zielonego Wzgórza”, ambitne wyzwanie, Anię zna każdy, wielu bibliofilów odkryło radość z czytania, właśnie podczas czytania o rudej sierocie. Katarzyna Michalak, nie kryje że inspiracje z Ani czerpie pełnymi garściami. Główna bohaterka wkracza na karty powieści w sposób podobny do tego, w jaki na Zielone Wzgórze zawitała Ania Shirley, na tym podobieństwa się nie kończą, wybuchowy charakter, duża wyobraźnia, zaradność, silne pragnienie miłości. Wydaje mi się, że Ania stworzona przez Katarzynę Michalak jest skrzyżowaniem Ani Shirley i Pollyanny . Taka rekomendacja,  obiecuje  opowieść ciepłą, pogodną, zabawną, nieco wzruszającą, prawda? Ha ha! To też daliście się nabrać!  Nie dajcie się zwieść optymistycznej, letniej okładce, nie dajcie się nabrać na nazwisko, Katarzyna Michalak przestała jakiś czas pisać książki po prostu radosne i bajkowe, teraz poszła w opisywanie dramatów, które towarzyszą nam w życiu. Wybaczcie mi wielbicielki Kasi, ale moim zdaniem, te powieści pełne szarej strony życia wychodzą jej o wiele lepiej.  Jeszcze na żadnej z tych książek się nie zawiodłam. Tak i „W imię miłości”, mnie uwiodło!

Tak jak w poprzednich swoich powieściach, autorka umieszcza akcję swojej powieści wśród krajobrazów, na wyobraźnię silnie działających. Wśród takich pól wszelakich, rozgrywają się dramaty, jakby udowadniały, że śmierć i łzy nie są przypisane tylko do odrapanych, obskurnych bloków. Do Jabłonowego Wzgórza przybywa dziesięcioletnia dziewczynka – Ania, jej matka umiera na nieoperacyjnego raka mózgu i w ostatnim odruchu miłości wysyła dziewczynkę do swojego ojca, który chociaż ma pieniądze, dom, spełnił swoje marzenia, to kiedyś swoją córkę przegnał na cztery wiatry. Umierająca kobieta, jednak ufa, że ludzie, którzy kiedyś ją odrzucili zaopiekują się jej dzieckiem, które i tak za szybko zaczęło dorastać. Teraz Ania potrzebuje ciepła by zmierzyć się z agonią matki. Nie tylko z tym przyjdzie się zmierzyć dziesięciolatce, wszyscy lokatorzy Jabłonowego Wzgórza przeżyją sporo, będzie się działo i wystarczy wrażeń na kilka ładnych lat.

Póki pamiętam – mam jeden zarzut, ale to ewidentne czepiarstwo, dodatkowo z mojej branży, uważam, że w kwestiach zahaczających o prawo książka jest niedopracowana merytorycznie i najprawdopodobniej może razić to każdego człowieka który jest z tą szlachetną ; ] profesją związany. Jak mówię – czepiam się, bo chociaż to wpływa na treść książki, to jednak nie jest to  podręcznik do prawa karnego, z którego czerpiemy wiedzę, co do funkcjonowania polskiego prawa karnego. Może nagięcie  tych norm do potrzeb powieści, przez niektórych będzie uznane za… przegięcie, mnie to ukuło, ale ja jestem czepliwa – po Rodzicach – obojgu ; P Z uczciwości piszę, to mi się rzuciło w oczy.

No niestety czepiać się muszę nieco na siłę, bo nie bardzo jest się do czego przyczepić. Czy książka która

wszystkie listy poszły w kąt

znowu dała mi pięścią w brzuch może być zła? Mnie uwiodła, do tego stopnia, ze zrezygnowałam z drzemki  odpoczynku, tylko czytałam, aby dowiedzieć się jaki będzie finał. Czy spodziewałam się takiego zakończenia? Zdecydowanie nie!

Spodziewałam się innej historii, innego rozwoju wypadków, jak w życiu było inaczej niż myślałam, że będzie. Ale zdecydowanie nie gorzej. Na przykładzie tej książki widać jak Katarzyna Michalak ewoluowała. „W imię miłości” jak żadna z książek, które czytałam, łączy to za co pokochały ją kolejne grupy czytelniczek. Czy ta książka trafi w gust każdemu? Zapewne nie, mogłabym dla przykładu wypisać zarzuty, jakie sądzę, że padną pod adresem tej książki. Ale po co?

Mi się po prosto podobało, chociaż chwilami po prostu martwiałam  ze smutku i z uczucia pustki, która mnie pochłaniała – bo  były takie momenty. I za te momenty wzruszenia, a jednocześnie atmosferę ciepła i miłości, atmosferę Zielonego Wzgórza, które dało miłość dziecku niekochanemu, dało nadzieję, gdy dookoła ziała rozpacz, za to wystawiam tej książce wysoką ocenę w moim prywatnym rankingu.

Bardzo wartościowa pozycja na wakacyjnej liście zapowiedzi. Moim zdaniem warto sięgnąć, warto się zaczytać. Warto… uwierzyć : )