"Moje życie z Mozartem" - Éric-Emmanuel Schmitt

Listy, które Éric-Emmanuel Schmitt pisze do Mozarta, to właściwie quasi-autobiografia pisarza - zapis jego młodzieńczych fascynacji oraz intelektualnych i artystycznych wyborów. To opowieść o muzyce, miłości, rozczarowaniach, ale też chwilach olśnień, radości i sukcesach. Być może najbardziej osobista z książek Schmitta, który odsłania w niej nieco ze swojej prywatności i dzieli się z czytelnikami swoją ulubioną muzyką.

[Znak, 2008]

Kiedy jest zimno i jest stresujaca sesja, studiujący mól książkowy musi jakoś się odstresować, najlepszym sposobem jest pójście do księgarni i wydanie miesięcznej racji obiadowej. Nie byłam wprawdzie wielką fanką Schmitta, ale swego czasu przeczytałam kilka książek, które bardzo mi się spodobało. A że jestem wielbicielką muzyki poważnej, chociaż ja w takim stopniu jak autor Mozarta wielbię Bacha. Ale tknęło mnie i kupiłam, na weekendzie wzięłam się do czytania, początek mną wstrząsnął, nie, nie jest przerażający po prostu podobieństwo niektórych myśli autora i moich mnie poruszyło, a później wchodzimy w sam środek intymnego monologu autora, który opisuje swoje życie pod mozartowym natchnieniem. Okazuje się, ze dla niego Mozart to panaceum na ból życia. Cudowny środek. A Mozart to uzdrowiciel, który potrafi dotrzeć do niego w najmniej spodziewanych momentach.
Ta książka jest bardzo, bardzo osobista, przeczytałam ją z przyjemnością, ale bez wybuchu entuzjazmu, niektóre fragmenty podobały mi się bardziej, inne mniej. Doskonałym dodatkiem była płyta, wybral autor świetne kawałki, których bardzo dobrze mi się słuchało...
Dla wielbicieli Schmitta jest to zapewne pozycja obowiązkowa, dla wielbicieli Mozarta podejrzewam, że również. Dla pozostałych... . hmm gdybym jej nie przeczytała podejrzewam, że moja egzystencja nie wyglądałaby inaczej. Ale mimo wszystko rada jestem, że ją przeczytałam