"Noce w Rodanthe" - Nights in Rodanthe 2008

W filmie Nights w Rodanthe Diane Lane wciela się w rolę Adrienne Willis, która chcąc zerwać z pełnym chaosu życiem, znajduje schronienie w nadmorskim miasteczku Rodanthe na jednej z wysp u wybrzeża Karoliny Północnej, gdzie ma zająć się przez weekend gospodą znajomej. Ma nadzieję, że znajdzie tu spokój, którego tak bardzo jej potrzeba, by przemyśleć konflikty rozgrywające się w jej otoczeniu – z niewiernym mężem, który prosi ją o powrót do domu, i z córką, która podważa każdą jej decyzję. Niedługo po przybyciu Adrienne do Rodanthe, gdy w wiadomościach pojawiają się prognozy potężnego sztormu, w gospodzie pojawia się gość – dr Paul Flanner (Gere). Flanner – jedyny gość w gospodzie – wybrał się tu nie po to, by spędzić weekend, lecz by zmierzyć się z własnym kryzysem tożsamości. W miarę zbliżania się sztormu oboje szukają w sobie ukojenia i w jeden magiczny weekend nawiązują romans, który pozostanie na zawsze w ich pamięci.

Jako, że słowne dziecko jestem, jak obiecałam tak uczyniłam. Postanowiłam pooglądać filmy z Richardem G. I tak trafiłam na „Noce w Rodanthe”. Bardzo lubie romanse i książkowe i filmowe, dobrze poprowadzona akcja, potrafi ze mnie morze łez wycisnąć, albo wleźć mi w głowę i siedzieć tam tygodniami. Pamiętam, że w Liceum miałam fazę na Sparksa czytałam wszystko co było i zaczął mnie irytować zbyt rzucający się schemat, zero zaskoczenia, po prostu arlekin.
Książka będąca podstawą tego filmu zirytowała mnie bardzo, a to dlatego że moim zdaniem historia prawdziwej historii miłosnej nie powinna zaczynać się lądowaniem w łóżku zaraz po poznaniu, tak odbierałąm prozę Sparksa w tym momencie, poznał ze sobą bohaterów i szast prast wpakował ich do łóżka.
W filmie ten wątek jest lepiej pokazany, pokazano zbliżenie dwójki ludzi po przejściach, cierpiących, w dołku, którzy wreszcie mają z kim po prostu pogadać. Tutaj pokazano głębie, której w książce nie dostrzegłam, a przynajmniej pamiętam, że jej nie widziałam. Finał tej historii niesamowicie mnie zasmucił. Idealnie wpisuje się w mój nastrój, wprawdzie się nie popłakałam, ale było mi smutno. Moim zdaniem film jest lepszy od „Listu w butelce”, ale słabszy od „Szkoły uczuć”