"Czerwona księżniczka" - Dariusz Kortko, Judyta Watoła

Ariadna Gierek-Łapińska. Towarzyszy jej legenda genialnej polskiej okulistki. Każdy chce leczyć oczy tylko u niej. Ale sławę wyprzedza plotka: synowa Edwarda Gierka musi przecież mieszkać w marmurach, jeździć na ciuchy do Paryża, kąpać się w kryształowej wannie oraz być córką Leonida Breżniewa. W marcu 2007 roku cała Polska ogląda w telewizji jej białą, koronkową bieliznę. Alkohol zabija jej karierę, ale ona zaprzecza, że pije. Traci prawo do wykonywania zawodu i szpital, który zbudowała w Katowicach. Słynna Gierkowa strącona z piedestału? - Nie-do-cze-ka-nie - mówi nam.

 Lubię od czasu do czasu poczytać biografię. Najwyraźniej mam to po Mamie, która, gdy usłyszała o biografii synowej Gierka, zażyczyła sobie w prezencie, bodajże na Dzień Matki. Pewnie z sentymentu… Mama ma dobre wspomnienia z epoki Gierka, żyło się nieźle, miało się te ponad trzydzieści lat mniej… ja mam troszkę inaczej.. epoka Gierka przyniosła mi Siostrę…. No ciężko z radością o tym mówić… bo więcej wspomnień osobistych z tym I Sekretarzem nie mam… w końcu jeszcze przez kilka lat najbliższych, byłąm szczęśliwą nieobecną, na tym łez padole…

Ale nie o tym chcę przecież pisać, nie o mojej Siostrze, ani o młodzieńczych latach mojej Mateczki, piszą autorzy „Czerwonej księżniczki”. A o czym?! I tu pojawia się pierwszy problem… ciężko sprecyzować… niby wszystko jasne, bohaterką biografii jest Ariadna Gierkowa, synowa I sekretarza KC PZPR, jej życie, praca, skandale jej dotyczące… ale nie tylko. Właściwie to książka o wszystkim co dotyczy Ariadny Gierek. A jak coś jest do wszystkiego… tak w końcu mówi przysłowie.

Mam kolejny dylemat… bo książkę się połyka, czyta jednym tchem, jak weźmie się ją w ręce nie można jej wypuścić, aż się przeczyta. A z drugiej strony treść.. ciekawa – nie powiem, ale… kolejny przykład, że o żyjących biografii się nie powinno pisać, zwłaszcza we współpracy z tymi osobami, chyba, ze książka ma być maszynką do zrobienia pieniędzy, ta ksiażka bez wątpienia ma zarobić, jak za nieco ponad 200 stron, cena 39.90 wydaje się wygórowaną, ale wydawnictwo Agora, wie jak zarobić, wie na czym. Wie, ze jest liczne grono osób, które będą chciały zaglądnąć za kulisy PRL poznać bliżej osoby, widziane na pierwszych stronach gazet, czy w TV, i kupi książkę o synowej Gierka, która powinna przecież obfitować w pikantne szczegóły, no i może w końcu dowiemy się czy została adoptowana przez Breżniewa.. Dowiemy się? Nie sądzę.

Nie poznamy prawdy z kart tej książki, ta biografia to relacja, opis zdarzeń, bez interpretacji, zapis zdarzeń, w większości mogących być uznane, jedynie za zasługi. Ciężko szukać głosu krytycznego.

Ariadna Gierek jest często dopuszczana do głosu, ale gloryfikuje swoją osobę, usiłuje się wybielić, pokazać w jak najlepszym świetle, jej słowa konfrontowane z wspomnieniami innych osób w większości nie znajdują pokrycia.

Książka jest zapisem ciekawego życia, ale jakoś obraz jest niepełny, brakuje czegoś, bo ja wiem,… opisu jakiegoś życia rodzinnego, przyjaciół, pasji? Bo niby wiem, że praca może być pasją, ale przecież to nigdy nie jest zajęcie na 24 godziny i  siedem dni w tygodniu. Pani Ariadna miała też rodzinę, ale o nich również jest najwyżej napomknięto

Ale dzięki tej książce będziemy mogli się przekonać ile prawdy było w  plotkach o niezwykle wystawnym stylu życia synowej I sekretarza, po części, chociaż dowiemy się ile z kariery zawdzięcza teściowi, a co zawdzięcza Ojcu i własnej pracy.

Mimo wszystko polecam, moim zdaniem jest nieco lepsza niż autopanegiryk p. Wałęsowej… 

Ciekawa historia, diabelnie wciąga, ale moim zdaniem do idealnej biografii jest jej daleko. Chociaż nigdy biografii idealnej nie czytałam, ani takiej nie szukam, postrzeganie danej osoby zależy w tak dużym stopniu od sympatii, lub jej braku autora… że cudów nie ma co oczekiwać.

Aczkolwiek autorzy w „dowcipny” sposób starają się nas o tym obiektywizmie przekonać…