"Dziedzictwo" - Katherine Webb

Trwa surowa zima. Po śmierci babki Erica Calcott i jej siostra Beth wracają do Storton Manor, imponującej rezydencji w południowej Anglii, gdzie jako dziewczynki spędzały wakacje. Przeglądając rzeczy babki, Erica wraca wspomnieniami do dzieciństwa…

Rozmyśla o Henrym, kuzynie, którego tajemnicze zniknięcie ze Storton Manor odcisnęło piętno na całej rodzinie. Erica postanawia rozwikłać zagadkę; pragnie pozbyć się duchów przeszłości i sprawić, by Beth mogła w końcu zaznać spokoju. Gdy Erica zagłębia się w dzieje swojej rodziny, odkrywa sekret, który wiedzie ją do Ameryki przełomu wieków, pewnej pięknej dziedziczki i przeklętej, jałowej ziemi.

Kiedy przyszłość i teraźniejszość zaczynają się zbiegać, Erica i Beth muszą stawić czoła dwóm straszliwym zdradom i dziedzictwu, jakie po sobie pozostawiły.

Dziedzictwo to niesamowita, zapadająca w pamięć i poruszająca historia, której echa będą odzywać się w tobie jeszcze długo po zamknięciu książki...

 Sporo książek, nim rozpocznę lekturę musi  nabrać, tak zwanej mocy urzędowej, ta czekała stosunkowo niedługo, dodatkowo leżała na biurku, obok laptopa, czyli tam gdzie jestem codziennie i kłuła w oczy mnie boleśnie i dosyć upierdliwie. A że czytałam najpierw jedną, później drugą i trzecią pochlebną powzięłam zamiar przeczytania jej dosyć szybko.

Jako rzekłam, już po recenzjach, po blurbie, wiedziałam, że to taki gatunek, taki styl, który lubię i świetnie się mi czyta. Ale wrodzony sceptycyzm kazał mi uważać, wszak nie od dziś wiadomo, że wiele razy, nastawiając się na pozytywne wrażenia zdarza nam się rozczarować, dotyczy to w równym stopniu: mężczyzn, muzyki, filmów i książek też.

Książka zaczyna się mrocznie, młoda kobieta porzuca swoje dziecko. Dlaczego to robi? Czy się to wyda? Jakie to będzie miało konsekwencje? Krótki fragment korty intryguje, stawia wiele pytań. I nagle ciach! Przenosimy się w czasy współczesne, dwie siostry przyjeżdżają do tego samego dworu, w którym wiele lat temu zostało porzucone dziecko, nie przybywają go szukać, po prostu ich babka zmarła i zapisała im ten dom, jeśli w nim zamieszkają. Erica – wolny duch i jej siostra Beth, która cierpi na depresję, chociaż żadna nie planuje tu zamieszkać, chcą tu jednak spędzić święta, z miejscem tym wiążą się dla nich przykre wspomnienia, gdy były dziećmi zaginął tu w czasie wspólnego odpoczynku ich kuzyn Henry, mija 23 lata a o losach chłopaka nic nie słychać, wszyscy pogodzili się już z jego śmiercią, jednak Ericę dręczą, zwłaszcza w dworze wspomnienia, a raczej ich brak, kobieta obwinia się że nic nie pamięta, a może jej wspomnienia rzuciłyby jakieś światło na sprawę.

Podczas pobytu Erica zaczyna drążyć historię rodziny, intryguje ją zwłaszcza zdjęcie prababki Caroline z małym chłopcem na kolanach z czasów gdy prababka była jeszcze panną, to zdjęcie jest jedynym dowodem istnienia chłopca, milczą o nim kroniki rodzinne, Caroline przybyła z Ameryki jako stara panna, skąd więc u niej dziecko?

I tutaj przenosimy się do przeszłości poznajemy zahukaną przez ciotkę Caroline w momencie gdy ta poznaje swojego przyszłego męża Corina i oznajmia despotycznej ciotce, że wyjdzie za tego mężczyznę i przeniesie się do niego, na dziki Zachód, tam gdzie jeszcze nie sięgają Stany Zjednoczone. Co się stanie, gdzie zginie ta zakochana, szczęśliwa kobieta? Jaką drogę pokona od kawiarni w Nowym Jorku do dworu w Angli i tytułu Lady? Wydaje się być szczęśliwa z mężem? Chociaż nie jest łatwo, bo Dziki Zachód to nie jest dobre miejsce dla  wielkiej damy.

Akcja książki jest prowadzona w dwóch płaszczyznach. Pierwsza to współczesność, oglądamy starania Erici w odkryciu prawdy o losie kuzyna, w szukaniu historii swojej rodziny, wyjaśnieniu mniejszych i większych tajemnic. Druga płaszczyzna to losy Carolinie, bardzo wciągające, porywające i dosyć poruszające.

Ogromna zaletą tej książki jest, że Autorka nie zaniedbuje żadnej historii, obie czyta się świetnie, może dzięki temu że Katherine Webb ma niesamowicie plastyczny styl, wszystko o czym pisze opisuje w taki sposób, że niemalże staje nam to przed oczami, angażuje czytelnika w swoją opowieść, zmusza do trwania w świecie którzy tworzy i sprawia, że z niechęcią myśli się o porzuceniu tej historii.

Jak powiedziałam na początku lubię takie historie, lubię gdy przeszłość, harmonijnie przeplata się z teraźniejszością, gdy równolegle są prowadzone dwie historie a wszystko, prawie wszystko wyjaśnia się na końcu. To intryguje, ciekawi, przywiązuje do książki. Szkoda, że tak mało książek jest pisanych w ten sposób. Mam nadzieję, że takich będzie więcej.

Polecam bardzo, bardzo. Chociaż mierzcie czas na zamiar, łatwo się od tej książki nie odkleicie :P