Po przerwie znów środowo

 Zastanawiałam się o jakiej parze Wam dzisiaj opowiedzieć, a ten Tołstoj ciągle za mną łazi. Wiadomo – z Lwem nie należy zadzierać. Nie czuję się gotowa aby pisać o Annie Kareninie znów, więc wezmę na tapetę inną powieść tego autora. Powieść o rozmiarach potężnych, którą onegdaj w jakieś trzy dni połknęłam. Pochłonęłam Wojnę i pokój (Война и мир) tak szybko bo ujął mnie serial kostiumowy, który Polska współtworzyła. Była to z rozmachem nakręcona produkcja, prawie cała Europa zjednoczyła się przy przenoszeniu rosyjskiej epopei na ekran. Polacy tam grają drobne role służących i chociaż serial ma wady, to ogląda się go całkiem nieźle, a muzyka… przepiękna! Książka jest bardzo poruszająca, ale jedna para utknęła mi w pamięci.

Natasza Rostowa i Andrzej Bołkoński.

Kolejna para z nieszczęśliwym zakończeniem. Chociaż ich losy podobne są do sinusoidy, która raz wznosi się, raz opada, by wreszcie zniknąć wśród bezmiaru nieskończoności.

Książe Bolkonski jest mężczyzną w słusznym wieku, ale nie starcem, na pewno nie podlotkiem. W wieku średnim, idealnym dla faceta. Ma żonę, która właśnie jest przy nadziei, kobieta w ciąży, jak to kobieta w ciąży kapryśna jest okropnie. Natasze poznaje przypadkiem – na balu. Bołkonski jest dla młodej, wchodzącej dopiero w życie dziewczyny, ideałem. Przystojny, o doskonałej pozycji, sławie. Brakuje tylko aby przybył na białym rumaku. No, ale nawet mężczyźni wychodzący spod pióra Tołstoja nie są idealni.

Wydaje się, że ten związek nie ma szans, że nigdy się nie spełni, a Natasza szybko zapomni, jak zapomina się o młodzieńczych mrzonkach, ze pozostanie tylko sentyment do tego pierwszego zauroczenia, miła pamięć o chwilach gdy serce zabiło mocniej. Bo jakim cudem mieliby być razem? On przewyższa ją pozycją, jest sporo starszy, no i ma żonę!

Wybucha woja. Andrzej idzie walczyć, zostawia żonę w bardzo zaawansowanej ciąży pod opieką swojego ojca, upierdliwego i wrednego starca. Kaprysy Teścia równoważy siostra Andrzeja – Maria – takie lelum polelum. Luiza umiera przy porodzie, Andrzej zostaje samotnym Ojcem i przewrotny los znów styka go z Nataszą.

Wielce romantyczna scena!!

Natasza wciąż karmi swe uczucie do Andrzeja, chociaż wie, ze to zakazane, że niemożliwe, ale dlaczego nie. Kto jak kto, ale my kobiety jesteśmy specjalistkami w hodowaniu niemożliwych uczuć.

Koniec końców Andrzej postanawia oświadczyć się Nataszy, zostaje przyjęty i może żyliby szczęśliwiej, gdyby nie ukochany Bolkoński Senior, któremu nie w smak spowinowacenie z Rostowami,a  tu jeszcze jego synowa mogłaby być jego wnuczką. W każdym razie nie wyraża zgody na ślub natychmiastowy. Natasza ma czekać aż ukochany wróci z wojenki.

I tu zaczyna się dramat i głupota Nataszy, która daje się uwieść demonicznemu bratu Heleny Bezuchowej(ówczesnej żonie Pierra). Młody Kuragin wytrwale próbuje uwieść młodą, niedoświadczoną Natasze. Nie sądzę, aby ją w sobie rozkochał, po prostu wystarczająco zmącił jej w głowie. To wystarczyło. Natasza jak ćma do ognia, leci ku swej zgubie. A życzliwi donoszą o tym fakcie walczącemu za Świętą Matkę Rosję – Bołkońskiemu.

A ten do końca jest prawy, do końca honorowy i wspaniały. Boże – jakiego  ja miałam kiedyś bzika na punkcie Księcia Andrzeja.

Niestety, ponieważ trwa wojna, a Andrzejem targa smutek, rozgoryczenie, jest łatwym celem dla Francuzów. Zostaje ciężko ranny. Scena gdy umiera u boku Nataszy jest jedną z bardziej przejmujących. Nie wiem czy znajdzie się osoba o tak kamiennym sercu, by nie zapłakać. Ja gorzkie łzy roniłam.

Wiele godzin nieprzespanych, spędziłam na rozmyślaniu nad głupotą Nataszy, nie mogłam zrozumieć co nią kierowało, jaka siła drzemie w nas i prowadzi ku nieszczęściu. Tołstoj wprawdzie napisał „szczęśliwe zakończenie” Natasza wychodzi za mąż rodzi dziecko, za dzieckiem a jedynymi jej troskami są kolory kupek.

Pełnia szczęścia, nie tylko dla kobiety epoki napoleońskiej ; ]

Czy jej miłość do Andrzeja nie była ta jedyną? Nie mogę się zgodzić z tą tezą. Nigdy!! Jeśli prawdziwa miłość wszystko zwycięża, dlaczego czyni wyjątek dla głupoty. Naszej własnej.

Chętnie powtórzyłabym sobie serial, ale w głupocie swej pożyczyłam koleżance, która nie chce mi go oddać. Kilku płyt i podręczników też. Muszę nowy nabyć, bo tęsknie: za muzyką i za bohaterami. A jestem zbyt rozchwiana aby kolejny raz brnąć przez moralizatorski ton Tołstoja.

Który wielkim pisarzem był