"Niemy świadek" - Agata Christie

W sennym, prowincjonalnym miasteczku umiera w pozornie naturalny sposób dziedziczka nadzwyczajnej fortuny. Pogrobowy list od zmarłej zawierający pewne niejasne podejrzenia sprowadza na miejsce Herkulesa Poirota. Okazuje się, że pannę Emilie Arundell otaczało całkiem spore grono ludzi dybiących na jej życie.

 Agatowa obsesja trwa. Wybierając się do Lublina postanowiłam dla odmiany zabrać książkę małą i poręczną(i dobrze bo jednak coś kupiłam i chyba taczki bym musiała wynająć). Z półki zdjęłam kolejną książkę z Herkulesem Poirotem. Kupiłam ją ongiś za namową Cat Rock, która gorąco zachwalała. Kupiłam tą książkę w tym samym czasie co „Zbrodnię na festynie”. Obie musiały kilka miesięcy poczekać.  Miałam obiecane mocne wrażenia. Nieco mnie to martwiło, bo zwykle te wielkie nadzieje są zawodzone. Ale w przypadku Agaty naprawdę ciężko o taki wypadek.

Tym razem przenosimy się do domostwa starej panny. Panna Emilia jest zamożną kobietą, która mieszka w staroświeckim domu tylko ze służbą, panną do towarzystwa i psem Bobem. Emilia ma krewnych, dzieci swojego rodzeństwa, które nieustannie, mniej lub bardziej jawnie dybią na jej pieniądze. Starsza pani jest jednak nieustępliwa. Dostaną pieniądze, ale po jej śmierci. Co więc skłania staruszkę do zmiany testamentu i zapisania całego majątku swojej damie do towarzystwa? Czy kryje się za tym jakaś zbrodnia? Gdy Emilia umiera, jej zgon uznany jest za śmierć naturalną, ale to dopiero początek historii.

Herkules Poirot podczas porannego przeglądu korespondencji trafia na niepozorny list, który jednak wzbudza w nim zainteresowanie, czego zupełnie nie rozumie jego wierny druh Hastings. Okazuje się, że Emilia napisała do detektywa list w którym zwierzyła mu się z niepokojów, ale treść listu to z pozoru majaki bredzącego w gorączce. Ale jajogłowy Belg dostrzega fragmenty, które go zaintrygowały. Pakuje Hastingsa w auto i ruszają na poszukiwanie zbrodni. Okazuje się że trafili kulą w płot, bo na miejscu dowiadują się iż Emilia zmarła śmiercią naturalną. Ale Herkules Poirot tak łatwo się nie poddaje!

Były książki które trzymały mnie w większym napięciu, ostrzegam lojalnie, ale nie mogę rzec iż na „Niemym świadku” się wynudziłam. To jest jedna z tych książek w której nie miałam pojęcia o tożsamości mordercy. Zielonego. Spekulowałam, myślałam, ale żaden scenariusz nie wydawał mi się przekonywujący. Ten kto miał motyw, miał alibi. Dlatego zakończenie okrutnie mnie zaskoczyło.

Książka jest na bardzo równym, dobrym poziomie.  Napięcie jest budowane systematycznie i logicznie. To jest bardzo ciekawa historia z Herkulesem w wielu rolach i sympatycznym psem. Bardzo mile wspominam chwile poświęcone na zapadanie się w powieść. Cieszę się, że uległam namową Cat i ją nabyłam(tzn. książkę, nie Cat Rock of kors).

Bez wahania polecam „Niemego świadka”, chociaż spodziewałam się chyba większego wstrząsu przy końcu, ale to dlatego że nastawiałam się na arcydzieło, a ta powieść nie trafia na tą półkę jednak. Mimo wszystko. Chociaż powtarzam uparcie, że to zacna książka i zagwarantuje Wam  dobrze spędzony czas.