"Julia" - Stanisław Zakościelny

Niniejsza książka opowiada inspirowaną w znacznej mierze prawdziwymi wydarzeniami historię dziewczynki, która w mrocznym czasie stanu wojennego przyszła na świat z ciężką wadą serca. Jedyną dla niej nadzieję stanowiła skomplikowana operacja wykonywana tylko na Zachodzie. Po podróży maleństwa do USA, gdzie okazało się, że wykonanie zabiegu nie rokuje sukcesu, stryj dziecka rozpoczął poszukiwania szansy na ratunek w europejskich klinikach. Gotowość przeprowadzenia operacji wyrazili Anglicy za niebotyczną w komunistycznej Polsce kwotę jedenastu tysięcy funtów. Dzięki staraniom rodziny oraz wielkiej liczby nieznajomych ludzi dobrej woli, poprzez organizację festynów ulicznych i apele w mediach na terenie Zjednoczonego Królestwa, wymaganą sumę udało się zebrać. Na domiar szczęścia, również i Rząd Polski wyraził gotowość przejęcia kosztów zabiegu. W ostateczności operację przeprowadzono z pełnym sukcesem i dziewczynka ta, teraz już piękna kobieta, żyje w Polsce i jest szczęśliwa.

 Pora przełamać zastój recenzyjny, chociaż Eru mi świadkiem, że wybrałam sobie ciężką książkę na to łamanie. „Julia” nie jest powieścią łatwą i przyjemną, może zmęczyć i przygnębić. Ale nie czyta się tylko o rzeczach łatwych i przyjemnych. Rzeczywistość jest i była mało przyjazna.

Rodzice, zazwyczaj oczekując dziecka proszą o to aby było zdrowe. Mimo rozwoju medycyny, członkostwa w UE, wiele chorób wciąż jest śmiertelnych, lub powoduje to iż dziecko praktycznie nie ma szans na normalne egzystowanie w społeczeństwie. Z wieloma chorobami się uporaliśmy, wiemy jak je leczyć, śmiertelność niemowląt jest mniejsza niż jeszcze trzydzieści lat temu. Teraz mamy badania prenatalne, można bardzo wcześnie zacząć leczyć. Kiedyś tak nie było. A zimno się robi jak człowiek sobie pomyśli o tym co było w czasach kwitnącej demokracji ludowej i sojuszu robotniczo- chłopskiego. Żelazna kurtyna. Problemy z wyjazdem, konieczność pytania o wszystko Władzy i dolar w kosmicznej cenie.

W takim czasie na świat przychodzi Julia, dziewczynka rodzi się z wadą serduszka

Ma poprzestawiane naczynia krwionośne, skutkiem tego natleniona krew z płuc, zamiast trafiać na obwód i zasilić tlenem tkani, wraca znowu do płuc. Pamiętacie układ krwionośny? Skutkuje to niedotlenieniem, tym że kończyny będą patykowate, całe ciało niedotlenione a dziewczynka nie ma przed sobą długiego życia.

Ale nadzieja umiera ostatnia, a determinacja Rodziców walczących o życie upragnionego dziecka potrafi góry przenosić. Rodzice załatwiają Julii wyjazd do USA, gdzie mają ją wyleczyć, bo tam wykonują takie operacje, w Polsce się ich nie przeprowadza. Niestety kolejny pech. Okazuje się, że po dokładniejszych badaniach stan Julci według nich nie rokuje sukcesu zabiegu. Wobec tego rozkładają tylko ręce, ale zgadzają się przesłać wyniki badań do Wielkiej Brytanii, gdzie również przeprowadza się takie operacje i gdzie są skłonni pomóc dziewczynce. Niestety, cena leczenia jest kosmiczna, ponad dwadzieścia tysięcy dolarów. Skąd wziąć taką astronomiczną sumę? Rozpoczyna się dramatyczna walka, której stawką jest być, albo nie być dziewczynki. Jak zaznacza autor, historia oparta na autentycznych wydarzeniach. Czy ciężko uwierzyć w autentyczność? Absolutnie nie. Wszystko jest bardzo prawdziwe i realne, jeszcze mocniej ta prawdziwość uderzy, tych którzy pamiętają okres PRL-u.

„Julia” to bardzo poruszająca opowieść, wszystkich zawsze wzruszy los dziecka, skazanego praktycznie na śmierć, tylko dlatego, że urodziło się nie po tej stronie Europy co trzeba, nie w tych czasach, w których należało. Historia nami wstrząśnie  bo mimo przemian ustrojowych, wciąż rządzą układy i układziki, wciąż mamoną załatwi się najwięcej i wciąż nasza służba zdrowia nie stoi na światowym poziomie. Przynajmniej w wielu miejscach.

Autor snuje ciekawą opowieść o czasach, które przeminęły, ale których cienie są z nami do dziś. Czy wciąż jest taka przepaś pomiędzy krajem a zagranicą? Nie wiem, bo nie jestem emigrantką. Autor jest, wiec zna się na rzeczy, jak sądzę. I tworzy ciekawy kontrast szarość PRL-u z nowoczesnymi kolorami Zachodu.

Nie wiem co napisać o tej książce, bo jest ona trudna, nie można jej polecić, osobie chcącej się rozerwać. To nie jest książka, na niedzielne polegiwanie na słonecznym tarasie. Wywołuje ona silne emocje, bo chyba nie ma prawa być inaczej, stresuje – jednak wyścig z czasem.

Dawno nie czytałam TAKIEJ książki polskiego autora. To dobrze, że i my umiemy pisać poważnie o ważnych sprawach  i małych-wielkich historiach.