"Upalne lato Kaliny" - Katarzyna Zyskowska-Ignaciak

Jakim człowiekiem może stać się kobieta, silnie poturbowana przez wojnę, która wyrzekła się

wszystkiego dla miłości?
Kalina prawie nie zna własnej matki – Marianna nigdy nie pozwoliła, by ktokolwiek, włącznie z córką, poznał jej przeszłość i zrozumiał życiowe motywacje. Dlatego Kalina, choć jest już dorosłą kobietą, nadal w głębi serca pozostaje małym, skrzywdzonym dzieckiem. Zagubionym, samotnym i niepewnym swojego miejsca w świecie.Już nie ma sielskiego dworu wśród rozkołysanych, mazowieckich pól, a niezwykłą atmosferę ostatniego, przedwojennego lata zatarła w pamięci późniejsza zawierucha. Marianna jest zagubiona w nowej, siermiężnej rzeczywistości i nie potrafi uporać się z noszoną w sercu tajemnicą.Ale los nie pozwoli jej być biernym obserwatorem życia. Kalina staje się żoną, matką… ale dopiero gdy na jej drodze staje Maciej, musi się rozliczyć sama ze sobą.
„Upalne lato Kaliny” pewnymi watkami nawiązuje do „Upalnego lata Marianny” (choć książka jest odrębną całością).Tym razem autorka przenosi czytelnika w sugestywnie naszkicowany świat końca lat sześćdziesiątych. 

 Oczekiwałam lekkiej lektury na upalne dni… dostałam kolejnego kaca książkowego. Miało być lekko i przyjemnie, było intensywnie, szykujcie się na kolejną beznadziejną recenzję, bo takiej dobrej książki nie umiem opisać dobrze. Będzie znowu usiłowanie nieudolne – to karne mnie chyba prześladuje.

początek lektury przy kawie

Nie czytałam – jeszcze!!- „Upalnego lata Marianny”, ale „Upalne lato Kaliny” przemówiło do mnie w kilka chwil. Widziałam, że książka gości na wielu blogach, więc odłożyłam ją, aby nabrała mocy urzędowej. „Wytrzymałam” tydzień. A i tak za długo.  Odebrałam tę książkę jako bardzo mocną opowieść o życiu. Skłoniła i skłania mnie do refleksji.

Kalina to córka Marianny – znanej z poprzedniej książki „Upalne lato Marianny”. W tej książce poznajemy w jaki sposób losy Marianny wywarły wpływ na los jej córki. Marianna, żyjąc tylko własnym życiem, własnymi potrzebami, zaniedbała najbliższą rodzinę, skrzywdzona na początku dorosłego życie ni potrafiła dać córce miłości, nie potrafiła być matką. Kalina z tego powodu jest poharatana uczuciowo, dodatkowo okres liceum sprawił, że straciła wiarę w Boga i straciła zaufanie do mężczyzn.  Kalina tak jak jej matka nie potrafi kochać. Pod koniec lat sześćdziesiątych, nieco tylko po dwudziestce, gdy życie się zaczyna, gdy okulary są różowe, ona wychodzi za mąż za około dwie dekady starszego wykładowcę uniwersytetu, historyka, który kocha Kalinę, chce z nią być, ale nade wszystko kocha swoją historię, swoje szpargały. On przeżył wojnę, doświadczył tego zmierzchu bogów, tragedia wojny odcisnęła na nim piętno, Kalina urodziła się już po wojnie, w rodzinie szlacheckiej, wywłaszczonej, ale której jako-tako się wiodło. Ona jest młoda, powinna szaleć, on chce tylko siedzieć w książkach.  Katalizatorem, który doprowadza do ich ślubu jest ciąża. Dziecko które pojawia się na świecie cieszy Jerzego, ale nie wzbudza żadnych uczuć w Kalinie, która korzysta z okazji i zostawia córeczkę w rodzinnym domu pod okiem swej dawnej piastunki, pod pretekstem kończenia studiów i pisania pracy. Ostatnim akordem wolności, nim będzie musiała zmierzyć się z wychowaniem córki jest wyjazd z mężem i z przyjaciółmi do Zakopanego. Jerzy będzie pracował, Kalina pozna góry. I być może wszystko pozostałoby po staremu, gdyby nie spotkanie Maćka – przyjaciela, Basi – z którą Kalina i jej mąż jadą w góry. Młody, pełen życia chłopak, którego życie również nie było sielanką, ale niemalże rówieśnik Kaliny z bezpośredniością graniczącą niekiedy z bezczelnością  uświadamia jej, jakie nieszczęśliwe, puste i jałowe życie wybrała. Może i spotkanie Maćka nic by nie zmieniło, bo Basia uprzedziła przyjaciółkę jakim jest on lekkoduchem i bawidamkiem, jak skacze z kwiatka na kwiatek. Ale rozmowa Kaliny z właścicielką pensjonatu, uświadamia jej co w życiu jest ważne, jak szybko mija czas, i jak w tym kontekście ważne jest owo słynne carpe diem. Może i to wszystko nie zdołałoby popchnąć Kaliny na nowe tory, gdyby nie Gabrysia, jej dawna piastunka, nie postanowiła przerwać milczenia i nie opowiedziała jej historii życia i dramatu Marianny. Historia matki stała się iskrą na prochu… A jak to się skończyło? Czy książki się kończą? A może trwają w nas, jako alternatywne byty?

Zwykle staram się fabułę streścić w kilku zdaniach, hmmm dziś mi nie wyszło za bardzo, a starałam się

Z nadmiaru emocji emocji musiałam coś upiec ;]

napisać tylko o rzeczach najważniejszych, starałam się nie spolerować, chyba mi się udało. : ) Siła tej książki nie tkwi w konkretnych wydarzeniach, których zdradzenie mogłoby zepsuć przyjemność lektury. Właściwie to zastanawiam się, jakim cudem ta książka tak mnie skopała. Czytając ją, ogarniał mnie przejmujący smutek, pomimo górskich szczytów, potęgi Tatr, wśród których rozgrywa się akcja. Przebiegały mi mrówki wzdłuż kręgosłupa, ogarniała mnie pustka i ten smutek… Naprawdę rzadko zdarza się, abym książkę odbierała tak mocno.  Nawet teraz po odłożeniu książki(jeszcze nie na półkę) czuję taki bezdech, jakbym dostała pięścią w brzuch.

Piękny, staranny język, celne i mądre zdania, które trafiają w serce, przynajmniej w moje, uderzyły w pewne podstawy mojej filozofii, mojego sposobu na życie i na pewno nimi zachwiały, czy je zburzą?

Sam pomysł w gruncie rzeczy jest zlepkiem pomysłów oklepanych i znanych, ale tak zebrany do kupy jest czymś nowym i bardzo, bardzo dobrym. Jestem pod wielkim wrażeniem tej książki oraz stylu autorki, która znajduje drogę do duszy czytelnika i gra na niej, jak tylko chce.

Kac po tej książce będzie ogromny… idę chyba klinika jakiegoś zastosować.

|| Upalne lato Marianny ||   || Upalne lato Kaliny ||   || Upalne lato Gabrieli ||