"Mofongo" - Cecilia Samartin

Dziesięcioletni Sebastian, syn mieszkających w Kalifornii imigrantów z Portoryko, jak wielu jego rówieśników marzy o tym, by zostać piłkarskim królem strzelców. Niestety, ma wrodzoną wadę serca i nie może biegać ani grać w piłkę. Jedynym ratunkiem dla chłopca może być kolejna ryzykowna operacja.

 Wiedzą o tym nie tylko lekarze, ale i jego rodzice, którzy odkąd się urodził, drżą o życie syna. Rozdarty pomiędzy tym, czego pragnie, a troską najbliższych, często wyśmiewany przez kolegów z klasy, Sebastian znajduje schronienie w domku babci Loli, która po niedawnym wylewie przeszła swoistą przemianę. Babcia, kochająca wnuka i akceptująca go takim, jaki jest, wprowadza chłopca w tajniki portorykańskiej kuchni, okraszając każde danie ciekawymi rodzinnymi historiami. Sebastian z czasem odkrywa przyjemności, jakich dostarcza wspólne przygotowywanie i spożywanie posiłków, zdobywa nowych przyjaciół i przybiera na wadze, a co najważniejsze: zaczyna wierzyć, że wszystko jest możliwe. Spotkania przy babcinym stole stają się też swoistą terapią nie tylko dla dziecka, ale i dla jego skłóconych rodziców.

 Ulegając namowom, silnym i nie do odparcia, zamówiłam „Mofongo” gdy już wiedziałam, że moja pielgrzymka jest praktycznie arealna. Przedwczoraj przed wyjazdem do Lublina zadałam na facebookowym profilu tego bloga pytanie co zabrać na podróż, czy „Jane Eyre. Autobiografię”, czy „Mofongo”, pierwszą odpowiedzią była wskazówka, abym przeczytała tą drugą książkę. Abym przeczytała i napisała, że można się wstrzymać z zakupem, aż do bibliotek trafi… hmmm nie skończyłam jej czytać wczoraj tylko dlatego, że w drodze powrotnej wybrałam miłą konwersację z współpasażerami. Dobrze się stało, bo gdybym wybuchła płaczem siedząc w pociągu załadowanym po sufit, byłoby to dziwne. Nie lubię płakać publicznie.

Kolejny raz sprawdza się reguła, że o książce tak przejmującej pisze się trudno… wpatruję się w ten migający kursor i myslę, jak uczucia ubrać w słowa. Jak przekazać, że książka ubogaca, jednocześnie pustosząc duszę, gra na najdelikatniejszych strunach serca, tak, że ostatnie strony czytamy z trudem, bo łzy przesłaniają widok, nawet jeśli jest tak gorąco, że każda drobina H2O paruje w mgnieniu oka. Ale takich łez nawet słońce nie wypali.

Sebastian ma dziesięć lat, urodził się z poważną wadą serca, tuz po urodzeniu musiał przejść poważną operację, wtedy umarł jego dziadek. I życie jego rodziny zmieniło się. Wkrótce po śmierci ukochanego męża, Babcia Sebastiana pogrążyła się w katatonii, gdy przez nieuwagę w jej domu wybuchł pożar nie uczyniła nic by go ugasić, chciała połączyć się ze swym mężem. Ale ją odratowano. Minęło dziesięć lat. Sebastian boryka się z problemami zdrowotnymi, jest zbyt mały, a amerykańska szkoła nie toleruje osób odstających od reszty. Chłopiec pada ofiarą szkolnej przemocy, silniejsi chłopcy znęcają się nad nim, upokarzają. Częste wizyty u lekarza utrudniają mu życie, zwłaszcza, że lekarz nalega na kolejny zabieg, który ma ostatecznie naprawić jego serce i sprawić, że będzie mógł żyć prawie normalnie. Z każdą operacją wiąże się jednak ryzyko. Dla matki chłopca – Glorii, to ryzyko jest zbyt duże. Jedynymi przyjemnymi chwilami w życiu chłopca są odwiedziny u babci Loli, która mieszka na spokojnym osiedlu, zawsze go wysłucha, a jej domek jest oazą spokoju. Do czasu, gdy chłopiec tradycyjnie po szkole odwiedzający babcię, znajduje ją w na podłodze, ledwo żywą. Wzywa pogotowie, Lola trafia do szpitala, a każda doba gdy pozostaje w śpiączce zmniejsza szanse na powrót do pełnej sprawności. Tylko Sebastian nie traci nadziei, dzięki rozmowie ze staruszką, która lezy w tej samej sali co babcia Lola. Faktycznie Lola odzyskuje przytomność i zaskakuje wszystkich swoim zachowaniem. A to dopiero początek zmian.

A tak mi się W Lublinie milo czytało

Nakreśliłam Wam zarys fabuły ledwie, mam nadzieję, że udało mi się Was zainteresować.  Akcja książki koncentruje się wokół kuchni, ale nie bójcie się, to nie będzie kolejna mdła powieść, ta jest pikantna, pachnąca, soczysta, nawet jeśli nigdy nie jedliście kuchni karaibskiej, nawet jeśli tak jak ja nie jadacie mięsa, lub macie inne dziwactwa jedzeniowe, ta książka tak podziała na zmysły, że będziecie chodzić głodni.  Bowiem Lola po wyjściu ze szpitala wraca do swoich korzeni do wyspy, do Portoryko, skąd pochodzi a w jej żyłach płynie krew wielu narodów.  Powraca do gotowania i czyni z niego sztukę,  wykorzystuje potrawy, które pamięta z dzieciństwa aby snuć opowieści, które mają być wskazówką, drogowskazem dla jej najbliższych. Pomaga jej wiernie Sebastian, który do nowej babci, początkowo podchodził sceptycznie, ale teraz nie wyobraża sobie powrotu do tego co było. Popołudnia spędzone z babcią w kuchni są dla niego bardzo ważne, tym bardziej, że jego świat rozsypuje się. Rodzice się kłócą, w szkole – problemy, dodatkowo pojawia się w jego życiu pierwsza dziewczyna, która jest wyjątkowa. Jak w tym całym galimatiasie ma odnaleźć się mały, chory chłopiec? Skoro nawet dorośli mają problemy z codziennością? W tym pomoże mu babcia, która spowita w obłoki aromatycznych zapachów, snuje opowieści o swoim życiu, opowiada o miłości, rozczarowaniu i o tym czym dla niej jest niebo…

Nie chcę Wam zdradzać zakończenia, ale obiecuję Wam, że będziecie płakać, łkać i szlochać. Przeczytałam w tym roku dobrze ponad sto książek, ale chyba na żadnej nie płakałam tak jak na tej. Tylko niewiele książek w tym roku  tak mnie wypaliło od środka. Miałam wrażenie że się spalam, po to by po lekturze tej książki powstać – jak feniks z popiołów. „Mofongo”, napisane jest w taki sposób, że nie da się tej książki czytać na zimno, każdy obraz wywołuje żywe uczucia. Bunt, wzruszenie, rozbawienie, radość, ogrom współczucia. Każdy akapit jest po coś…

To niezwykła, magiczna, po prostu dobra książka. Jestem pod jej ogromnym wrażeniem. I tym sposobem zawiodę osoby, które myślały, że ostudzę ich zapał do tej książki, bo moim zdaniem nie ma słów, których należałoby szczędzić, by zachęcić.  Książka jest tak dobra, że mi brakuje pomysłów, jak to wyrazić. Dlatego z serca piszę, że książka jest po prostu rewelacyjna!

Izek! Dziękuję :*