"Wigilia Wszystkich Świętych" - Agata Christie

W jakimś szalonym umyśle mogła zrodzić się myśl, że zamordowanie kogoś na przyjęciu w wieczór Hallowe&en to wspaniały pomysł, zupełnie jak z powieści. I to wszystko, od czego może pan zacząć. To po prostu ktoś, kto był na przyjęciu. Pod krzaczastymi brwiami para oczu błysnęła w stronę Poirota. Ja też tam byłem powiedział. Przyszedłem później, żeby popatrzeć, co się dzieje. Energicznie kiwnął głową . Tak, to dopiero problem, prawda? Jak ogłoszenie w gazetowej rubryce towarzyskiej: Wśród obecnych był morderca . 

Nie chciałam aby wrzesień był miesiącem w którym tylko oglądam Poirota. Zostało mi już tak mało książek z jego udziałem. Powoli, ale systematycznie trzeba iść do przodu. Ponieważ „Zagadka gwiazdkowego puddingu” mnie nie zachwyciła i nie wciągnęła, miesiąc przed Halloween sięgnęłam po książkę, której akcja rozpoczyna się właśnie w wigilię Wszystkich Świętych.  Napisana u schyłku lat sześćdziesiątych, jest specyficzną książką… 

Na przyjęciu dla dzieci, które odbywa się ostatniego października jest tłum osób. Wśród zaproszonych osób, gości również pani Olivere, słynna autorka kryminałów i przyjaciółka Herkulesa Poirota. Przyjęcie jak to przyjęcie dla dzieci, dużo hałasu. Jedna z dziewczynek, chcąc wywrzeć na Ariadnie wrażenie opowiada, iż był ongiś świadkiem morderstwa. Wszyscy znają jednak charakter dziewczynki, która często koloryzuje, nikt nie zwraca na to zdanie uwagi – pozornie. Przed końcem przyjęcia dziewczynka zostaje zamordowana. Ktoś wepchnął jej głowę do wiadra z wodą, z którego dzieci wyławiały ulubione owoce pani Olivere – jabłka. Tak zaczyna się ta historia. Mroczna, dramatyczna. Jest to pierwsza książka autorstwa Christie – o ile pamięć mnie nie myli – w której ta czyni dziecko główną ofiarą.

Ariadna zwraca się z prośbą o pomoc do Poirota, który uważa,, że Joyce zginęła z powodu zdania, które wypowiedziała, że kiedyś widziała morderstwo. Ugodziła w ten sposób w czyjeś poczucie bezpieczeństwa. Zaniepokoiła kogoś kto już raz splamił swoje dłonie krwią i nie zawahał się przed kolejnym morderstwem. Byle jego sekret się nie wydał.

Herkules Poirot będąc już nobliwym starszym panem, który nie jest wolny od chorób i oznak starości wkracza na niebezpieczną drogę, a jego przeciwnikiem jest ktoś bezwzględny, niczym obudzony bazyliszek, któremu zakłócono spokój.

Mam bardzo mieszane uczucia jeśli chodzi o tę książkę. Z jednej strony początek jest porywający, budzi niepokój, grozę, trzyma w napięciu, ale wraz z rozwojem akcji wszystko opada. Przestaje intrygować. Wiadomo to Christie i jej Poirot więc chciałam poznać rozwiązanie, ale ani nie bawiłam się w śledztwo, ani nie byłam jakoś zaangażowana. Wczoraj podczas czytania usnęłam. Na Christie!! Gdzieś w trakcie książki znikło napięcie, znikła groza… wszystko oklapło, jak nieudany biszkopt. I chociaż chwila gdy Poirot wyjaśnia jest jak zwykle dobra, to nawet, ta „korona książki” jest jakaś oklapła.

Zdecydowanie, pomimo świetnego początku nie zaliczę tej książki do najulubieńszych. Ciekawe czy film mnie zawiedzie…