"Echa pamięci" - Katherine Webb

Nowa, porywająca powieść świetnie przyjętej w Polsce Katherine Webb, autorki bestsellera "Dziedzictwo". Anglia, rok 1937. Czternastoletnia Mitzy Hatcher wychowuje się samotnie w Blacknowle, wsi na wybrzeżu Dorset. Dla nieokrzesanej, odrzuconej przez lokalną społeczność dziewczyny przyjazd słynnego artysty Charlesa Aubreya, jego egzotycznej kochanki i ich córek na letnie wakacje jest niczym powiew świeżego powietrza. Jako muza Charlesa, Mitzy wchodzi w głęboką, trwałą relację z rodziną Aubreyów na trzy kolejne lata. Mitzy stopniowo zaczyna widzieć przed sobą przyszłość, o jakiej nawet nie marzyła. Rodzi się w niej potężna miłość, która ewoluuje razem z nią – niewinne uczucie przeradza się w obsesję, dziecinne zauroczenie ustępuje znacznie bardziej skomplikowanym emocjom. Upłynie blisko siedemdziesiąt pięć lat, zanim konsekwencje tej wielkiej namiętności ujawnią się w pełni dzięki młodemu właścicielowi galerii sztuki, zapatrzonemu w pośpiesznie naszkicowany portret i zdumionemu jego intensywnością. Próby rozwikłania tajemnicy obrazu zawiodą go do Blacknowle, gdzie odkryje prawdę o tamtych gorączkowych, letnich miesiącach sprzed kilkudziesięciu lat.

Ongi zachwyciło mnie „Dziedzictwo”, lubię książki w których przeszłość przeplata się z teraźniejszością.  Wiem, że temat jest nieco oklepany, że po „kodach” mamy już troszkę dosyć tajemnic dzieł sztuki, szukania korzeni, rodzinnych tajemnic. Czy „Echa pamięci” mogły dać nam coś nowego, a jeśli nie nowego to chociaż poruszyć, zainteresować czytelnika?

Cóż… przekonajmy się.

Zach jest na życiowym rozdrożu, jego żona odeszła od niego, zabrała córkę i wyjechała do Stanów. Ojciec tęskni za córką, na dodatek jego życie zawodowe, dalekie jest od doskonałości. Mężczyzna prowadzi galerię sztuki, ale trzy obrazy które są najcenniejsze dla niego są stałą ekspozycją, nie do sprzedania. Wyszły spod ręki  Charlesa Aubreya, słynnego malarza, który chociaż zginął na plaży Dunkierki wciąż jest ceniony, a jego prace zyskują na wartości. Życie Zacha od najmłodszych lat upływało w cieniu tego artysty.  Babcia chłopca zwykłą sugerować, że gdy w 1939 roku poznała nad morzem malarza, połączyło ich coś więcej. Zach postanawia pojechać do Blacnowle i zobaczyć czy znajdzie tam jakiś ślad po artyście, jakąś inspirację, która pchnie prace nad jego książką do przodu. Może znajdzie też swoje korzenie? Nie spodziewa się na pewno takiego kalibru odkrycia.

Katherine Webb ma wspaniałe pióro. Dzięki niej trafiamy na wybrzeże, bryza muska nam twarz, sól wplątuje się we włosy, oszałamia nas huk fal a zapach ziół odurza. Gdyby Webb postawiła na romans, pewnie byłaby to pierwszorzędna chałą. Tymczasem to co napisała autorka to powieść obyczajowa, opowieść o różnych ludzkich losach, które nawet po latach przeplatają się i przenikają. Efekt motyla. Lwia część historii jest opowiadana z perspektywy Mitzy, nadmorskiej muzy malarza. Gdy poznaje artystę Mitzy jest jeszcze dzieckiem, niekochanym, zaszczuty, dzikim zwierzątkiem. Przywykła do rozkazów, do połajanki, do szyderstwa. Rodzina, która przybywa z wielkiego świata, życzliwa, wesołą, emanująca miłością jest novum prędko Mitzy zakochuje się w tym cieple. A jeszcze prędzej zakochuje się w malarzu. Czy to prawdziwa miłość? Pozostawiam Wam to pod rozwagę. Dla mnie to wielki dramat człowieka, nienauczonego ciepła i dobra, które w pewnym momencie zatraca swoje człowieczeństwo, granice dobra i złą są płynne a nad wszystkim panuje przerażający relatywizm.  Ta książka ma głębię, nie spodziewałam się w z pozoru lekkiej książce, takich dylematów, że stanę przed koniecznością osądu. Mój osąd nie wypada na korzyść Mitzy, mimo wszystko. Jeszcze mniej dobrego mogę powiedzieć o mieszkańcach tej wsi, którzy przyczynili się do tego, nawet przez zaniechanie.

Bardzo niejednoznaczne to jest wszystko, problematyczne. I będę czekała na Wasze opinie : )

Według mnie ta książka jest świetna na lato. Czytałam ją w busie, pociągu i w domu na słońcu i to taka fajna pozycja od której trzeba, raz na jakiś czas, oderwać wzrok i wystawić się do słońca, przemyśleć motywy postępowania bohaterów. Dlatego nie czyta się jej błyskawicznie. Ciężko też się w nią wciągnąć, a momentami – uczciwe przyznaję – dłuży się nieco. Niemniej jednak uważam, że warto. Porusza ciekawe sprawy, nie jest tak powierzchowna jak wszystkie inne książki o poszukiwaniu tajemnic dzieł sztuki. Nie jest tak sztampowa, oklepana. Ciekawa.

Według mnie warto. : )

Spodziewajcie się konkursu, w którym do wygrania będzie ta książka. Tylko chwilowo nie mam czasu o tym myśleć, mam chałturę na głowie, dziś rano obudził mnie telefon z informacją, że zakwalifikowałam się do następnego etapu konkursu o pracę(kciuki!!) i jeszcze seminarium pod koniec miesiąca i koniec roku szkolnego.