"Preludium brzasku" - Tracie Peterson

Lydia wychodzi za Floyda, podstarzałego wdowca. Czyni to nie z własnej woli, ale w ramach umowy biznesowej zawartej przez jej ojca ze wspólnikiem. Małżonek okazuje się jednak okrutnym tyranem. Jego nagła śmierć staje się dla upokarzanej przez męża i jego dzieci Lydii szansą na wyzwolenie z udręk. Wdowa nieoczekiwanie otrzymuje w spadku cały majątek, czego nie akceptują bezwzględni pasierbowie. Lydia potajemnie wyrusza na Alaskę. Bolesne wspomnienia odbierają jej nadzieję na to, że zazna jeszcze spokoju, szczęścia i prawdziwej miłości. Nie spodziewa się, że życie zgotuje jej jeszcze wiele niespodzianek...

Akcja powieści Preludium brzasku, pierwszej części trylogii Pieśń Alaski, toczy się w latach siedemdziesiątych XIX wieku - fascynującym okresie w dziejach Stanów Zjednoczonych.

Swego czasu w internetach ;] roiło się od recenzji trylogii „Pieśń Alaski”, akurat miałam wtedy szlaban na zakupy, ale zachęcona pozytywnymi recenzjami, będącymi bardziej laudacjami, niż „tylko” zachwytami, obiecałam sobie, że zapoznam się z tą serią. Bogu dziękuję, że kupiłam li i jedynie pierwszy tom. W tym roku chyba żadna z książek tak mnie nie rozczarowała.  Nie wiem jak to się stało, ze osoby z którymi mam podobny gust, tak wysoko oceniły powieść, której ja nie byłam w stanie dokończyć. Sporo za połową, przestałam czytać, a zaczęłam kartkować. Zresztą, już w ¼ tej powieści wiadomo było jak się skończy.

Fabuła zapowiadała się interesująco. Lata 70 XIX wieku, USA.  Lydia jest tuż przed trzydziestką, dwanaście lat wcześniej ojciec zmusił ją do wyjścia za kanalię, który poprzednią żonę doprowadził do samobójstwa. Teraz Kanalia i Ojczulek właśnie zginęli. Lydia ma dosyć miasta, nie wierzy w to, że Bóg jej pomoże, toteż planuje wyjechać na Alaskę do siostry ojca nieboszczyka, której nie widziała ohoho, ale korespondowały ze sobą. Traf chce, że Lydia dziedziczy fortunę, a potomstwo męża-kanali z pierwszego małżeństwa jej nie toleruje i nie jest szczęśliwe, że macoszka wysiudała ich z hajsu. No więc Lydia jedzie na Alaske z pomocą prawnika, który wierzy w Boga i modli się za nią, w co Lydia nie wierzy. Na miejscy, od razu wpada w ramiona mężczyzny, przystojnego ogromne(mieszanka krwi rosyjskiej i szwedzkiej), też wierzącego, ciotka też wierzy, wszyscy dobrzy wierzą, wiec Lydię oprócz odpoczynku po koszmarze małżeństwa, czeka jeszcze solidna religijna indoktrynacja. Wyniku zapewne się domyślacie, bo… dokładnie!! Wszyscy dobrzy wierzą. Jak ktoś w Boga nie wierzy, automatycznie jest kanalią. Lydia jest sceptyczna, ale jest po przejściach. Chwilowo jej to wybaczamy. Aha,  cała gromada pasierbów knuje jak odzyskać pieniądze i to jest wątek sensacyjno-dramatyczny.

Taram!! Właśnie wiecie o czym jest książka – mniej więcej.

Nie cierpię zaczynać serii i jej nie kończyć, ale na rozum by mi padło gdybym wydała chociaż złotówkę na kolejny tom. No 5-10 PLN odżałuję. Ta książka to chodzący dramat. Takie opowiastki pisałam w szkole podstawowej. Mam wrażenie, że autorka czuła misję ureligijnienia czytelników, dlatego wybrała sobie dowolny okres historyczny i napisała co chciała.

Nie mam nic przeciwko książką o wyraźnym religijnym przesłaniu. Ba! Lubię takie. Zresztą w tym roku kilka recenzowałam i to pozytywnie. Sama jestem wierzącą katoliczką i uważam, że ten aspekt życia jest zbyt często pomijany, a religia jest ważnym czynnikiem, chociażby przy dokonywaniu wyborów. Ale to czy autorka pisze naturalnie, to inna sprawa. Czytałam już wiele książek, w których religia była płynnie wpleciona w akcję, a nie stanowiła uderzenie młota indoktrynacji. Moim zdaniem było bardzo nachalnie.

Akcja dzieje się w latach 70, XIX wieku, nie chcę się czepiać, bo jednak to historia kraju autorki, ale na oko realia historyczne są tak zachowane, że aż zęby bolą. Lata 70, tuż po akcji „Przeminęło z wiatrem”, ten sam kraj, a pamiętacie jak Scarlett obrywało się za nienoszenie żałoby? Wdowa i córki po nieboszczykach mają to w nosie i w sumie nic. Lydia przyjeżdża na Alaskę i ludzie wyprawiają na jej cześć bal!! Kwestie przyzwoitości są niemalże nieobecne. A to purytańskie Stany Zjednoczone, końca XIX wieku!! Mam wrażenie, że autorka wybrała sobie okres w którym możliwe było wydanie córki za mąż bez jej zgody i brak samodzielności kobiet. No i jakiś pół-dziki kraj. Żeby pokazać, że dobrzy ludzie są zaangażowani społecznie i nie uważają rdzennej ludności za gorszą. Moim zdaniem autorka w ogóle nie stworzyła klimatu epoki. Nic!

Kolejny zarzut, bohaterowie tak płascy, że płaskorzeźby przy nich to full HD i 3D. Nie ma żadnego realizmu, albo ktoś jest tak dobry, że zaraz wyrosną mu skrzydła, a nad czaszką buja się aureola, albo ktoś jest taką kanalią, że aż dziw, że po mieście nie chadza z widłami. Nie znoszę takich zabiegów. Jakby autor odmawiał nam umiejętności używania rozumu i dokonywania trafnych osądów. Musi tak skonstruować bohaterów, żeby nie było wątpliwości. To jest sztuczne.  W bajkach dla dzieci jest więcej realizmu i różnych charakterów. W „Preludium blasku” Ci dobrzy są cierpiący, ale znoszą to z pokorą i cierpliwością, więc nie trzeba być Nostradamusem, żeby wiedzieć, ze spotka ich zasłużona nagroda.  Normalnie w nagrodę nawet byk im się ocieli.

Książka płaska,  nijaka, bez zachowania realiów historycznych. Jest powierzchowna i nijaka.

Nie czytałam w tym roku tak złej książki. Dramat. Nie wiem co mi na mózg siadło, że kupiłam. Gorzej jak się Mamie spodoba i trzeba będzie następne tomy kupić.  

Nie polecam!