"Władca Pierścieni. Dwie wieże" - John Ronald Reuel Tolkien

Śmierć Boromira, pojmanie Merry'ego i Pippina przez okrutnych orków, rozpaczliwe wysiłki Aragorna, Legolasa i Gimlego usiłujących odszukać i uwolnić hobbitów, pościg za orkami, spotkanie z entami, zdumiewający powrót Gandalfa z otchłani Morii, udział w wielkiej bitwie Jeźdźców Rohanu z potęgą Isengardu i ostateczne starcie z władcą Orthanku - oto dalsze losy rozbitej już Drużyny Pierścienia. Żaden z jej członków nie wie jednak, co dzieje się z Samem i Frodem. A tropiony przez Nazgule Powiernik Pierścienia z uporem idzie dalej. Podążając za Gollumem, przemierza Martwe Bagna, by stanąć wreszcie u stóp Minas Morgul - przerażającej fortecy strzegącej drogi do Krainy Cienia...

W moim domu Tolkien stoi na honorowym miejscu, jest na wyciągnięcie ręki. Nigdy nie ma szans pokryć się kurzem.  Od czasu, do czasu nachodzi mnie ochota na powtórkę. O ile filmy powtarzam stosunkowo często, o tyle książkę czytam rzadziej… w całości, sądzę, że raz  roku. Tym razem postanowiłam się zebrać w sobie i spisać moje refleksje. TUTAJ przeczytacie o wrażeniach z „Drużyny Pierścienia”. Teraz przyszła kolej na „Dwie wieże”. Książka w wielu miejsca odbiega od tego co pokazano w filmie, na korzyść książki. Moim zdaniem książka, jak zazwyczaj bywa, jest o wiele lepsza od książki, chociaż pewne sceny w ekranizacji naprawdę zapierają dech w piersiach, ale niektóre sprawiają, że nad głową unosi się wielki znak zapytania.

Akcja książki zaczyna się gdy Uruk-hai pojmali Merry`ego i Pippina, a Frodo i Sam odłączyli się od drużyny. Aragorn  znajduje konającego Boromira, po chwili dołącza Legolas i Gimli. Trójka może tylko oddać ostatnią posługę Boromirowi, po czym ruszają w pogoń za orkami, aby uwolnić hobbitów.  Nie idą za Frodem i Samem, bo wszystko wskazuje na to, że Powiernik Pierścienia i jego druh dobrowolnie porzucili kompanów, za to Merry i Pip są w tarapatach. Faktycznie, pojmani przez orków, gnani są przez stepy do Isengardu, siedziby Sarumana(ach! Jakiż ja mam sentyment do tej postaci). Saruman – niegdyś przywódca Białej Rady, która miała za zadanie zwalczać zło, zdradził, a jego zdrada sięga bardzo głęboko, wysłał orków, aby porwali hobbita, gdyż Saruman wie, że jeden z nich niesie Pierścień. Saruman nieźle sobie nagrabił, opętał władcę Rohanu, rozwścieczył Włascę Fangornu… zapowiada się ciekawie, ale zanim dowiemy się jak skończył się ten tom, czeka nas wędrówka przez pradawny las, gonitwa po stepach, niespodziewane spotkanie, Grima – gadzi język, wizyta u Władców Koni i wielka bitwa. Naprawdę książka jest dynamiczna, a to wszystko w jednej części, bo w następnej księdze, będziemy wędrowali razem z Samem i Frodem oraz Gollumem do Mordoru… tutaj książka jest najbliższa filmowi, chociaż kilka – istotnych – zmian się znalazło. Nie ukrywam, że nie lubię tych fragmentów, bo Frodo mnie wkurza…

W „Dwóch wieżach” dzieje się dużo, Tolkien stworzył dynamiczną akcję, bez udziwnień, które zaproponowali twórcy, uznając, że oryginał jest zbyt nudny. Ci którzy sięgną po książkę, dopiero po filmie, zdziwią się zapewne, że w książce nie ma wielu scen, np. Arweny, Elfów w Helmowym Jarze, rozmów Galadrieli z Elrondem. Wiem, że fani są wściekli na PJ zwłaszcza za takie kopnięcie wątkiem Arweny i Aragorna, ja to rozumiem i ciągle nie umiem się zdecydować. Jak czytam książkę widzę, że wszystko jest na swoim miejscu, ma dobre proporcje, ale później zerkam na film i… no nie umiem się zdecydować.

 

"Masz zapamietac, kto zyje na swiecie.
Najpierw wymienisz cztery wolne szczepy:
Najstarsze elfy, wszystkim przodujace;
Potem w podziemiach ciemnych krasnoludy;
Entowie z ziemi zrodzeni jak gory;
Ludzie smiertelni, co wladaja konmi..."

Kocham tę część za Entów, za Drzewca, melancholijnego i… kurczę, przedwieczna istota, która umiłowała wszystko co rośnie, zmuszona do oglądania upadku swojej rasy, chociaż dysponuje dużą siłą, woli biernie przyglądać się wydarzeniom, do czasu… każda cierpliwość ma granice… kocham Drzewca.

Lubię wpadać też do Rohanu… Theoden jest interesującą postacią.

Są jeszcze ludzie , którzy uważają Władcę za bajkę dla dzieci. Być może… wcale nie neguję tego, że jestem dzieckiem, które szuka  świata w którym lojalność, przyjaźń i wierność są ważne.

„Świat się zmienił, lecz pozostał jeszcze gdzieniegdzie wierny.”

Tolkien pokazuje Nam, że nawet wśród nadciągającego zewsząd zła, ważna jest nadzieja, przyjaźń i wiara w ideały. Jestem zbyt mała, niedoskonała by porywać się na analizę dzieła tak wielkiego, ja siadam sobie w tylnym rzędzie i po prostu się zachwycam, tłumaczeniem, akcją… tonę… i nie chcę opuszczać Śródziemia.  Bo po co…?

„Nikt prawie nie wie, dokąd go zaprowadzi droga, póki nie stanie u celu”

 Ta książka jest po prostu uniwersalna, można ją czytać często i za każdym razem znajdzie się coś nowego, wartego wynotowania. Czytajcie Tolkiena:

„W osobliwych czasach, tak samo jak w zwykłych, wiadomo co się godzi. Dobro i zło nie zmienia się z biegiem lat. I to samo oznacza dla ludzi co dla krasnoludów albo elfów. Człowiek musi między dobrem i złem wybierać zarówno we własnym domu, jak i w Złotym Lesie”