"Ania ze Złotego Brzegu" - Lucy Maud Montgomery

Ania jest przykładną żoną i matką pięciorga dzieci. Niestety, sielankowy nastrój zostaje zmącony, gdy do Złotego brzegu przyjeżdża irytująca ciotka Gilberta. Nikt nie podejrzewa, że to dopiero początek serii dramatycznych, czasem wzruszających, a niekiedy po prostu zabawnych zdarzeń. Głównymi bohaterami opowieści staja się dzieci państwa Blythe'ów, które przeżywając młodzieńcze przygody, borykają się z typowymi dla tego wieku problemami i powoli odkrywają to , co w życiu najważniejsze. Ale i rudowłosa Ania nie znika ze sceny – towarzyszymy jej, gdy zaczyna podejrzewać iż Gilbert już jej nie kocha...

Minęło sporo czasu od kiedy skończyła się akcja „Czytamy Anię”, ja niestety wtedy odpuściłam „Anię ze Złotego Brzegu”, ponieważ nie chciało mi si iść do biblioteki, a swojego egzemplarza nie miałam. Na szczęście obudziłam się w porę i dziś w drodze do pracy, nabyłam tę część w kolekcji wydawanej przez Wydawnictwo Literackie, w promocyjnej cenie 13.99. Taniej, tak ładnego wydania nie kupię, chociaż to – niestety – nie jest idealne, ale o tym później. Lubie tę część, jest w niej dobra proporcja Ani i jej dzieci. Dlatego oderwałam się na chwilę od krwawych Romanowów i przeniosłam się na sielski Złoty Brzeg.

Ania przyjeżdża do Avonlea na pogrzeb teścia i chociaż wciąż czuje się związana z Zielonym Wzgórzem z radością wypatruje powrotu do domu, do dzieci, do ukochanych kątów. Ania ma piątkę dzieci, spodziewa się szóstego, jej dom jest pełen śmiechu, radości, ciepła i miłości. Goszczą tam zgryzoty i smutki dnia codziennego. Ania i Gilbert tworzą wspaniałą rodzinę, która jest po prostu wymarzona. Lubię zanurzać się w atmosferze Złotego Brzegu, która pomimo swej wspaniałości jest jednak nieco realna, bo i dzieci przeżywają swoje dramaty, słyszymy też o problemach i wybrykach sąsiadów. Ta cześć jest słodka, z małymi drobinkami kwasku, które tylko poprawiają smak.

Ta książka nie wyciska może łez z oczu, aż tak jak „Rilla”, ale robiło mi się mokro w oczach, gdy czyta się o Jimmie i Brunie i o wędrówce Waltera, po prostu na serduchu robi się cieplutko i łezka popłynie.  W tej części Montgomery pokazuje, że w kochającej rodzinie, chociaż troski i problemy są nieodłączną częścią życia, można je zwalczać, lub po prostu znieść. Przyznajcie, że niesie to otuchę.

Niezmiennie od lat, ta książka poprawia mi humor, wzrusza, ogrzewa. Kiedyś działała na mnie tak Jeżycjada, czy coś się zmieni – jutro się przekonamy.

Co do zastrzeżeń jakie mam do tego wydania. Ja czytałam tę historię w wydaniu Naszej Księgarni i przywykłam do innego tłumaczenia, tutaj imiona oryginalne przetłumaczono na polski, a te, które w wydaniu z NK były po polsku, walnięto w wersji angielskiej. Pierwszy raz spotkałam się z tym przy okazji „Ani z wyspy Księcia Edwarda” i przeżyłam chwile konsternacji, gdy nie miałam pojęcia o kim czytam. Drażni mnie to… Ale będę z tej serii kompletować książki Autorki, których nie posiadam.