"Wołanie kukułki" - Robert Galbraith

Ciało supermodelki Luli Landry zostaje znalezione pod oknem balkonu jej londyńskiej rezydencji. Policja stwierdza samobójstwo, ale brat celebrytki w to nie wierzy, dlatego zatrudnia prywatnego detektywa, Cormorana Strike’a.
Strike jest weteranem wojennym, podczas służby w Afganistanie ucierpiał i fizycznie i psychicznie. Ma kłopoty finansowe i właśnie rozstał się z kobietą swojego życia. Sprawa Luli jest dla niego szansą na odbicie się od dna, ale im bardziej detektyw wikła się w skomplikowany świat wyższych sfer, tym większe grozi mu niebezpieczeństwo.
Wciągająca, elegancka intryga zanurzona w atmosferze Londynu - od spokojnych uliczek Mayfair, przez ciasne bary East Endu, aż po zgiełk Soho - sprawia, że "Wołanie kukułki" jest nadzwyczajną książką.
To pierwsza powieść z Cormoranem Strikem napisana przez J.K. Rowling pod pseudonimem "Robert Galbraith"

Jeszcze dziesięć lat temu, nie spodziewałabym się, że będę taką fanką kryminałów. Fanką specyficzną, ale jednak ciężko mi znaleźć miesiąc w którym nie przeczytałabym powieści z tego gatunku. Chociaż na fali są kryminały skandynawskie, to jednak uważam, że prawdziwymi mistrzami w konstruowaniu intryg są Anglicy, oczywiście ze swoją Królową Agatą na czele.  

W roku 2013 ukazała się książka, niejakiego Roberta Galbraitha, a tajemnicą poliszynela był fakt, iż jest to stara dobra Joaśka Rowling, pod pseudonimem. Otóż, literacka matka Harrego Pottera, po „Trafnym wyborze”(który to dostałam w okolicy obchodzenia ćwierćwiecza życia, a wciąż nie przeczytałam), wzięła się za poważny kryminał. Jakie byłyby recenzje Kukułki, gdyby nie świadomość, że napisała to Rowling? Możemy o tym gdybać, tak jak o losach II wojny światowej, gdyby Alianci nie wystawili nas w `39.  Stało się, jak się stało i ciężko może być czytać tę książkę, ze świadomością, że to dzieło autorki, kultowej już serii.

Może przez to, że zachwyciła mnie kolorystyka okładki(wiece już, że kocham takie kolory), może przez to, że gdyby nie to iż codziennie wyciągam miesięczny, nie wiedziałąbym sama jak się nazywam, jakoś nie skupiłam się na osobie Rowling, miałam jakieś tam oczekiwania, bo jednak wyszło to spod pióra kobiety, która stworzyła Severusa (KOCHAM) i utkała TAKĄ intrygę. Ale nie byłam zafiksowana na tym punkcie. Miałam ochotę na dobry kryminał.

Gdy ciało supermodelki Luli Landry spada z balkonu, wszystkie tropy zdają się potwierdzać wersję, że kobieta popełniła samobójstwo. Pomijając okoliczności, ewidentny brak możliwości, udziału osoby trzeciej, wersję samobójstwa potwierdza stan psychiczny Luli. Kobieta miała chorobę dwubiegunową, była adoptowanym dzieckiem białej rodziny, co w połączeniu z jej kolorem skóry, musiało przekładać się na problemy z samookreśleniem. Dodatkowo, rodzina która ją adoptowała, uczyniła to tuż po śmierci ukochanego syna, jakby Lula, miała załatać jakąś dziurę. Dodatkowo, jak wiemy, świat mody, nie jest światem, który rozpieszcza. Najprostszą opcją, jest założenie, że Lula się zabiła.

W wersję z samobójstwem nie wierzy brat Luli – John Bristow, który udaje się po pomoc do przyjaciela zmarłego brata. Detektyw – Cormoran Strike, służył w wojsku, w żandarmerii wojskowej. W Afganistanie stracił nogę i wrócił do kraju. Jak wiemy, z filmów i z literatury, żołnierz po powrocie do domu, o ile nie ma silnego charakteru i ogromnego wsparcia bliskich, zwykle się stacza. Cormoran jest o krok od upadku, zostawiła go narzeczona, stoi na skraju bankructwa, zlecenie od Bristowa spada, jak manna z nieba. Strike bierze tę sprawę, również i ze względów uczuciowych, angażuje się w nią całym sercem i prowadzi Nas do naprawdę zaskakującego zakończenia.

Kasiek uważa, może dlatego, że dla niego, wzorem kryminałów są te pióra Christie, że dobra powieść kryminalna wystarczy, że ma circa dwieście stron, z podejrzeniem w oczach przeto, patrzymy na kryminały grubsze. Wprawdzie „Wołanie kukułki”, nie oscyluje w okolicach tysiąca stron, ale i tak liczba stron, nasuwa obawę, że Autor, będzie pisał o wszystkim… i będzie chciał uśpić czytelnika.

Faktycznie sporo znajdziemy informacji o Cormoranie, na początku zastanawiałam się czy to dobrze? Bo w końcu to nie obyczajówka, a kryminał. Ja chcę morderstwa, intrygi, tajemnicy i śledztwa, a nie żołnierza, którego powrót  do życia przerósł.  Kasiek później musiał zmienić zdanie, bo polubił Cormorana Strike`a bardzo i czuje , że już tylko „Jedwabnik” dzieli Kasiuczka od zakochania się w Cormoranie. Strike jest facetem w typie Kasiuczka… widzę kłopoty.

Dziś rano dowiedziałam się od Agi-Książkowo, że są jakieś frakcje bojujące, sądzę, że jedni są obrońcami Kukułki, a drudzy oponentami, zastanawiałam się do której grupy dorzucę swój bagnet. Przezornie nie czytałam recenzji, żeby nie narzucić sobie odbioru tej książki. Ponieważ, chociaż czytało mi się ją w sumie dobrze, chociaż momentami było jak na paraboli, to nie uważam, że muszę wytaczać działa.

Książka nie jest fatalna… Czy da się przewidzieć rozwiązanie? Nie wiem, ja nie zgadłam, czy faktyczny morderca przeszedł mi przez myśl, tak przeszedł, ale później dołączyłam do grupy „nie mam pojęcia kto zabił”.

Czytałam tę książkę, dosyć długo, ale aby ostatecznie rozwiać wątpliwości co do mojej opinii na temat Rowling piszącej kryminały, jasno stwierdzę, że na pewno sięgnę po „Jedwabnika”, aby zobaczyć co tam u Cormorana słychać!