"Emma" - Jane Austen

Małżeństwo dla pieniędzy to nikczemność, a małżeństwo bez nich to głupota - tak zwięźle podsumował lord David Cecil poglądy autorki na tę instytucję. Ale Emma to nie tylko kolejna książka o perypetiach matrymonialnych w XIX-wiecznej Anglii. To przede wszystkim błyskotliwa komedia omyłek, której przedmiotem jest gra pozorów, samooszustwa i iluzje, jakich dostarcza nam w nadmiarze nasz egoizm i zadufanie. W samym zaś środku intrygi stoi niezwykła bohaterka, pełna życia i wigoru, urocza, nieznośna i apodyktyczna Emma...

 Padma z Miasta książek zainspirowała mnie do powtórki książek Austen. Przypomniała, że we wtorek wypadała rocznica urodzin autorki kultowych powieści. Czekając aż poczta dostarczy mi biografię Jane, przypomniałam sobie, że gdzieś po domu pląta się powieść, której powtórkę zaczęłam dawno temu. Książka która ma irytującą główną bohaterkę, a pomimo to jest naprawdę fantastyczną lekturą. Doskonałe ekranizacje, świetni bohaterowie. Powieść idealna, nie tak słynna jak „Duma i uprzedzenie”, ale przecież warta uwagi.

Emma Woodhouse to panna zamożna – co bardzo rzadkie u Austen. Planuje nigdy nie wychodzić za mąż, bowiem nie widzi potrzeby zmiany swej sytuacji. Mieszka z ojcem, który jest w nią zapatrzony, nie grozi jej bieda, może robić co chce. Po co miałaby ryzykować wejście pod kuratelę mężczyzny, który mógłby nie być aż tak wyrozumiały. W międzyczasie Emma zabawia się swatami, w swej arogancji uważa, że zna pragnienia i myśli wszystkich sąsiadów. Gdy jej guwernantka oraz miejscowy wdowiec pobierają się Emma przypisuje sobie zasługę zeswatania tej pary i postanawia na tym nie poprzestać. Teraz chce znaleźć męża dla nowej przyjaciółki, wychowanicy miejscowej szkoły o której rodzicach nikt nic nie wie. Harriet Smith, bo o niej mowa, jest głupiutką trzpiotką, niepozbawioną urody, ale naiwną i prościutką, jednak niezrażona Emma chce spektakularnego sukcesu i wybiera dla przyjaciółki naprawdę zacną partię.  Tymczasem do Highbury  powraca po latach nieobecności syn pana Westona(męża byłej guwernantki Emmy) – Frank oraz siostrzenica pierwszej plotkary miasteczka – panny Bates – Jane.  Emma jest rozkoszną komedią pomyłek, z nutą tajemnicy oraz – jak to bywa u Austen – doskonałymi i wciąż aktualnymi portretami ludzi, z wszystkimi wadami i zaletami.

Wino dla zdrowotności - pan Woodhouse by pochwalił

Moje pierwsze spotkanie z Emmą było specyficzne, bohaterka okropnie mnie irytowała, jest rozpuszczona, egoistyczna, arogancka. Bawi się ludźmi, co miewa opłakane konsekwencje. Dopiero czytając teraz tę powieść odkryłam nowe warstwy. Zachwyciłam się tym w jaki sposób Austen pisze o ludziach, jak trafnie ich portretuje. Rozkochałam się w pani Elton i jej caro sposo, bo ojca Emmy zawsze lubiłam.  Oczywiście pan Knightley jest jedną z doskonalszych męskich postaci u Austen. Oczywiście ma wady, ale takie które łatwo wytłumaczyć. To jak wychowuje Emmę, jak ją karci, może się podobać tylko obserwatorowi, sądzę że mało która kobieta zniosłaby takie postępowanie.

 

coś dla ciała i dla ducha

Ta powieść jest nieco inna niż pozostałe powieści Austen w których bohaterki koncentrują swoje zabiegi na zdobyciu męża, lub zdobyciu środków do życia, co zazwyczaj idzie w parze. Tymczasem Emma jest zamożna, ma pewną pozycję, nie szuka majątku, ani męża. Jest nieco samotna, gdy jej guwernantka wchodzi za mąż(świetnie to przedstawiono w najnowszej ekranizacji, gdy Emma faktycznie widzi, że sukces swatki pozbawił ją przyjaciółki), dlatego tak szybko nawiązuje przyjaźń z Harriet. Harriet jest wymarzoną przyjaciółką dla Emmy, bo jest bezwolna i bezkrytycznie wielbi zamożną pannę, co Emmie pochlebia. Jane Austen pokazuje jak dobrym jest obserwatorem. Z jaką klasą demaskuje małość ludzką.

Polecam Wam tę powieść, obszerną(fakt), niedocenianą, ale naprawdę godną uwagi. Zresztą, oglądnijcie którąś z ekranizacji – od razu nabierzecie ochoty!!