"Labirynt Śniących Książek" - Walter Moers

Zaintrygowany zagadkowym listem Hildegunst powraca do Księgogrodu. Odbudowane z przepychem miasto przeistoczyło się w tętniącą życiem metropolię literacką i mekkę księgarstwa, pełną wszelkiej maści zbzikowanych pasjonatów książek. Podążając tropem tajemniczej przesyłki, Rzeźbiarz Mitów zostaje wciągnięty w wir przygód, ledwo przekroczy granice miasta. Spotyka dawnych znajomych, m.in. kolegę po piórze, Owidiosa, któremu udało się osiągnąć Orma, eydetę Hachmeda Ben Kibicera i przeraźnicę Inaceę Anacaci. Natyka się też na wielu nowych mieszkańców, fenomeny i cuda; tajemniczych librinautów, osławionych lalalistów, a przede wszystkim poznaje najmłodszą i zarazem najpotężniejszą z atrakcji Księgogrodu – Lalacircus Maximus oraz jego Niewidziany Teatr, w którym skonfrontowany zostaje z własną historią.

Waltera Moersa nie znałam przez długi czas, wcale nie dlatego że jestem uprzedzona do Niemców, ale dlatego, mam odwagę to stwierdzić,  okładki jego powieści, na pierwszy rzut oka nie przemawiały do mnie. Sugerowały fantastyczne bajeczki dla dzieci, a Kasiek – nie ukrywajmy – pacholęce lata ma już za sobą. Gdy kilka lat temu, przypadkiem wpadła w moje łapska książka „Miasto śniących książek”, nie spodziewałam się wspaniałej przygody. Tymczasem ta książka podbiła świat moli książkowych, wielkie były oczekiwania w stosunku do drugiego tomu…

Księgogród został odbudowany, w tym tomie zostaniemy zaproszeni na wycieczkę nie tylko po znanych miejscach, ale także tych które odwiedzają tylko turyści. Smok Hildegunst wraca do Księgogrodu… po co? Dlaczego? Ano otrzymał on wielce intrygujący list… nie tylko w stylu, ale i w treści. Podobno Król Cieni powrócił. Oczywiście nawet dla tego smoczka czas nie stoi w miejscu, bohater ewoluuje, zmienia mu się charakter, co nie zawsze wychodzi mu na dobre, ale takie jest życie, wszak minęło dwieście lat. Książki Moersa jak zwykle dostarczają mi problemu z opisaniem ich fabuły, moim zdaniem nie ta się tych opowieści streścić, dlatego ja po prostu pozostanę przy zachęcaniu do przeczytania.

Moim zdaniem, ta część jest nieco słabsza niż „miasta”, no ale umówmy się, niewiele książek może tamtej dorównać. I chociaż tochę słabsza, w dalszym ciągu czyta się dobrze, szybko i… magicznie. Ta książka ma klimat, tak ceniony przez książkowych moli, atmosfera Księgogrodu, niemalże unoszący się w powietrzu zapach książek… Podoba mi się styl autora i przede wszystkim zachwyca mnie wydanie.

Podobnie jak „Miasto śniących książek” – „Labirynt” jest cudownie wydany, jeżeli myślicie nad książkowym prezentem, te dwie książki będą fantastyczne. Twarde, klimatyczne oprawy, wstążeczkowa okładka. Wspaniały papier i cudowne ilustracje.

I na tym zakończę, bo wyjdę na egzaltowaną nastolatkę przesadzającą z zachwytem, chociaż w tym wypadku trudno przesadzić.