"Uwikłanie" - Zygmunt Miłoszewski

Pierwszy tom znakomitej trylogii o prokuratorze Szackim! Wysoki, szczupły, w nienagannie skrojonym garniturze i wkurzony, że znowu kogoś zamordowano po siedemnastej prokurator zaczyna nowe śledztwo. W klasztorze w centrum Warszawy ginie jeden z uczestników niekonwencjonalnej terapii grupowej, a Szacki wikła się w sprawę, której tajemnic pilnie strzegą siły potężniejsze niż rodzina.

Stosunkowo rzadko czytam współczesne kryminały, gdy sięgam po ten gatunek celuję w powieści retro, albo sprawdzoną klasykę. O Miłoszewskim słyszałam od dawna, ale coś mnie wstrzymywało, dopiero ekranizacja powieści dziejącej się w pobliskim Sandomierzu skłoniła mnie do znalezienia i zapoznania z powieściami o prokuratorze Szackim. Pierwszy tom dostałam dopiero wczoraj… zaczęłam czytać i utonęłam. Jeśli ktoś ma kryzys czytelniczy… takie książki jak ta na pewno z niego wyleczą.

Warszawa, w trakcie niekonwencjonalnej terapii grupowej ginie mężczyzna. Do sprawy zostaje wezwany dyżurny prokurator. Jest nim Teodor Szacki, zmęczony życiem i pracą urzędnik po trzydziestce, którego męczy życie z gołej pensji, użeranie się z przełożonymi, szara codzienność. Ta sprawa też go nie cieszy, zamiast spędzić niedzielny poranek z rodziną musi jechać oglądać zwłoki. Sprawa jest dziwna, zabić mógł każdy, co wydaje się mało prawdopodobne, albo któryś z uczestników terapii. Szacki zaczyna grzebać w przeszłości denata, a nieznośna myśl, że coś jest nie tak, uporczywie nie daje mu spokoju. Kopie, kopie i zaczyna się okazywać, że przyczyny zbrodni mogą tkwić w głębszej i mroczniejszej glebie niż to się wydawało. Tak mrocznej, że i prokuratorowi może zacząć grozić niebezpieczeństwo. Zaskakujące rozwiązanie wbije nas w fotel jak najlepszy kryminał Christie!

Polska literatura jest często deprecjonowana, mówi się że jest niewiele warta, a czytanie książek polskich autorów bywa niekiedy przez pewne osoby traktowane jako obciach. Wiadomo, nic co nie jest zza zachodniej granicy nie może być dobre. Nie obiecywałam sobie po Uwikłanych  cudów, ludzie mówili, że dobre, że czyta się świetnie, mimo wszystko podchodziłam ze sceptycyzmem. Tak jak wspomniałam gdy zaczęłam czytać po prostu przepadłam, zarwana nocka, niedospanie w pracy, nic nie mogło mi przeszkodzić w czytaniu. Książka jest diabelnie wciągająca. Miłoszewski knuje fantastyczną intrygę, która trzyma w napięciu od początku do końca. Sięga po sprawdzony sposób ograniczonej liczby głównych podejrzanych. Zaś rozwiązanie zagadki – kojarzyło mi się z jedną z genialnych powieści Christie, doskonałe!!

Fantastycznie jest skonstruowana postać prokuratora Szackiego. Nie oszukujmy się, ma już grono fanek, zadurzonych i ślubujących mu miłość, do których i ja dołączam. Chociaż jest urwisem, ale jest męski, zgorzkniały w seksowny, u faceta, sposób. Idealny – z kobiecego punktu widzenia. A co z punktem widzenia, po prostu czytelnika kryminałów? Na pewno jest novum, nie często bowiem to z perspektywy prokuratora oglądamy akcję. Prokuratorzy lekko nie mają, nikt za nimi nie przepada, pracowałam na policji i jestem prawnikiem – wiem co piszę : P. Szacki zaś jest takim dr Housem, ironiczny, bez złudzeń, ale wytrwale tropi odstępstwa od brzmienia przepisów. Nie jest jednak bezwzględny, dostrzega wśród gąszczu prawa nie tylko jego literę, ale i ducha. Te krótkie, absolutne przebłyski nasuwają znowu skojarzenie z Poirotem, który bezwzględnie ścigał występek, ale umiał dostrzec też to coś, co czyniło z niego człowieka, a nie ślepy, głuchy i bezuczuciowy automat do realizacji przepisów. Szacki jest ciekawą, złożoną postacią, majstersztyk! Chociaż momentami ma się ochotę trzepnąć go przez łeb.

Miłoszewski umie trzymać w napięciu, ma talent do opisywania groźnych sytuacji, budzących niepokój. Osobiście uważam, że jest to jeden z lepszych kryminałów, jaki czytałam i naturalnie po skończeniu tomu I zabrałam się za drugi. Oby był tak samo dobry.