"Generał Bolesław Wieniawa Długoszowski. Polityk czy lew salonowy?" - Romuald Romański

Bolesław Wieniawa Długoszowski - plastyk, literat, aktor, dziennikarz, lekarz, polityk a przede wszystkim żołnierz. Sam mawiał o sobie, że jest pierwszym ułanem Rzeczpospolitej. O nim Warszawiacy mawiali - człowiek o złotym sercu. Postać, o której opowiedziano setki anegdot. To nic, że większość z nich nie pokrywała się z prawdą, ważne było to, że wszystkie były prawdopodobne. Przez wiele lat uważany za dziecko szczęścia. Na pierwszy rzut oka widać było jego szlachetne pochodzenie i tradycje wieków. Przystojny i szarmancki, wspaniały kompan i bożyszcze Polek. Osobisty doradca Józefa Piłsudskiego, uczestnik wielu misji dyplomatycznych. Karta jednak odwróciła się w pewnym momencie jego życia. Pierwszy ułan stał się ostatnim, który jak spadająca gwiazda oświetlił jasno dzieje najbardziej barwnej formacji wojskowej naszego kraju - ułanów.

W sobotę, przed pracą udałam się do Biedronki aby nabyć brakujący kryminał. Stojąc przy stoisku z książkami, wzrok mój spoczął na biografii bardzo ciekawej postaci. Generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski, jest barwną postacią międzywojennej Polski. Słyszał o nim każdy, chociaż może nie do końca sobie uświadamia, że go kojarzy. To Wieniawa był tym, którego w pierwszej kolejności wyznaczył prezydent Mościcki gdy po internowaniu w Rumunii musiał zadbać o działanie najwyższych władz RP. Jednak to tylko jeden  z epizodów, który sprawił, że Wieniawa ma stałe miejsce w historii Polski i że zdobył serca wielu osób. Ponieważ od dawna polowałam na książkę o Wieniawie, oczy zapaliły mi się pożądaniem i uznałam, że w sumie jedzenie w pracy jest dla lamerów. Kupiłam książkę i w pracy przeczytałam. Niestety, lepiej byłoby gdybym kupiła paszę…

Generał Wieniawa-Długoszewski budził liczne kontrowersje. Dziś gdy nie ma tak żywego podziału na piłsudczyków i wrogów Józefa, Wieniawa jest po prostu barwną postacią. Ideałem ułana z całą jego fantazją, dbałością o honor, miłością do koni, uprzejmością wobec kobiet. W szkole słyszałam, że nominacja Wieniawy wystosowana przez Mościckiego wywołała sprzeciw, bo Bolesław był kontrowersyjny, w książce autor przytacza wiele zarzutów jakie mieli adwersarze generała, z każdym się rozprawia. Lubię takie rzeczowe potraktowanie tematu. Następnie autor przechodzi do życiorysu generała, jego służby u boku Piłsudskiego, wojennej zawieruchy, barwnego życia w międzywojniu, aż po śmierć Marszałka i to co wydarzyło się później. Ciężko mi nazwać tę książkę biografią bo o Wieniawie jest tam naprawdę niewiele, więcej tam jest o wojnie, o walkach, o Piłsudskim, o wszystkim innym.

Ta książka kosztowała niecałe dziesięć złotych, nie jest to majątek, ale książka jest naprawdę słaba. Obietnica wydawcy, że autor opowie nam historię generała z erudycją jest bez pokrycia. Te nieliczne anegdoty, które autor przytacza, są jak spalone dowcipy. Faktycznie anegdot o Wieniawie są tuziny, wystarczy wejść na Wikipedię by poczytać takie, dzięki którym będziemy boki zrywać, to jak opowiedziano je w tej książce(a naprawdę przytoczono dosłownie kilka), czyni z nich najzwyklejsze suchary. Okrutna bieda.

Książka jest napisana naprawdę w nudny i usypiający sposób, naprawdę trzeba ogromnego talentu aby z tak burzliwego okresu i tak barwnej postaci zrobić usypiacz. Autorowi się udało a mnie już nie dziwi, że sprzedają tę książkę za pół darmo…