"Jesienna miłość" - Nicholas Sparks

Rok 1958. Beztroski siedemnastolatek Landon Carter, rozpoczyna naukę w ostatniej klasie szkoły średniej w Beaufort. Nie ma jeszcze planów na życie. Swoją koleżankę z klasy, Jamie Sullivan, cichą, spokojną dziewczynę opiekującą się owdowiałym ojcem, traktuje jak nieszkodliwą dziwaczkę. Jamie nie rozstaje się z Biblią, nie chodzi na prywatki, z nikim się nie przyjaźni, a dzień bez dobrego uczynku uważa za stracony. Kiedy nadchodzi pora doocznego balu Landon, nie mając z kim pójść, w odruchu desperacji zaprasza ją. Wykpiwany przez kolegów, unika później dziewczyny. Do czasu. Stopniowo ich wzajemne kontakty zacieśniają się i przeradzają w przyjaźń, a potem w głęboką miłość. Nieoczekiwanie dla samego siebie Landon odkrywa prawdziwy sens i urode życia.

Etap czytania książek Sparksa miałam w gimnazjum i liceum. Wypożyczałam wtedy z biblioteki co było, zaczytywałam się i ehhh ulegałam tym wzlotom, dawałam się wzruszyć. Niestety wraz z dorastaniem wytworzyły się u mnie przeciwciała i już na studiach byłam totalnie obojętna na jego prozę, raczej mnie drażnił niż wzruszał. Niemniej jednak film „Szkoła uczuć”, która jest ekranizacją(luźną) książki po Polsku wydanej jako „Jesienna miłość”, a po angielsku oba dzieła mają tytuł „A walk to remember” sprawia, że zalewam się łzami wzruszenia. Przed kilkoma laty próbowałam czytać „Jesienną miłość”, niestety nie przypadła mi do gustu. Promocja w Biedronce zainspirowała mnie do powtórki, a Walentynki sprawiły, że do filiżanki melisy zaczęłam czytać tę książkę… nie nastawiałam się na nic. Bez uprzedzeń i bez oczekiwań…

Książka różni się znacznie od ekranizacji, film zachowuje jedynie ogólny sens. Akcja powieści zaczyna się u schyłku poprzedniego milenium. Pięćdziesięciosiedmio letni Landon Carter, spogląda wstecz, patrzy a swoją młodość i wspomina miłość swojego życia. Cała powieść jest retrospekcją, Landon wraca pamięcią do czasów gdy miał siedemnaście lat i jego życie się zmieniło. Chłopak jest synem znaczącej rodziny, jego ojciec – kongresmen życzy sobie, aby chłopak kandydował na przewodniczącego samorządu, co ma dobrze wyglądać w podaniu na studia. I ta decyzja zmienia życie Landona, bo jako przewodniczący ma przyjść na bal rozpoczynający rok szkolny z partnerką, a takowej nie posiada. W akcie ostatniej desperacji prosi Jamie Sullivan o to by poszła z nim. Jamie i Landon są dwoma różnymi światami, on rogata dusza, ona anioł wcielony, dobra, cierpliwa pomaga wszystkim od staruszków, poprzez sieroty, potrącone zwierzęta, skończywszy na konikach polnych. Nie dba o wygląd i jest córką pastora, wielkiego adwersarza ojca Landona.  W akcie desperacji Landon prosi Jamie o pójście z nim na bal, ona się zgadza, prosi tylko by chłopak się w niej nie zakochał… on ze śmiechem jej to obiecuje. Bo jak można zakochać się w takiej szarej myszy.

„Jesienna miłość” objętościowo jest naprawdę niewielką książeczką. Chociaż jak to bywa u Sparska, umówmy się nie jest to opowieść najwyższych lotów, przewidywalna, trochę banalna ma jednak to coś co pod koniec powieści wycisnęło mi łzy z oczu. Nie jest tak piękna jak film, moim zdaniem w tym wypadku film jest naprawdę lepszy od książki, zmiana Landona jest większa, w książce nie jest on naprawdę złym chłopakiem, jest po prostu zagubiony, natomiast filmowy Landon ma zadatki na okrutnego chłopaka, który może zrobić komuś krzywdę. W książce Landon tylko jest z Jamie, w filmie pomaga zrealizować jej listę marzeń co jest bardzo wzruszające. No i relacja z ojcem, w książce ojciec Landona jest tylko zapracowany, w filmie odszedł do innej kobiety porzucił matkę Landona co sprawiło, że chłopak jest na niego wściekły i najbardziej wzruszająca scena to ta w której w nocy Landon jedzie do swojego ojca.

Aj i znowu rozpisuję się w o filmie a nie o książce… być może dlatego, że książka jest w gruncie rzeczy nijaka… nie zrozumcie mnie źle, być może gdybym najpierw przeczytała książkę, zrobiłaby na mnie większe wrażenie, przy filmie niestety blednie. Chociaż przyznam się Wam, że uroniłam łezkę, no dobra kilka łez, dobra – dobra, przyznaję się wyłam pod koniec i pociągałam nosem. Zapewne dlatego, że jestem sentymentalną idiotką – bywa!

Walentynki były dla mnie pretekstem aby jeszcze raz zrobić podejście do tej powieści, nie oczarowała mnie,  nie zachwyciła, ale sprawiła, że miałam całkiem miłą wigilię Walentynek… chociaż to święto obchodzi mnie tyle co zeszłoroczna zima… oświętowałam się już w tym roku.

Ale film bym oglądnęła – po raz milionowy!!