"Stulecie Winnych. Ci którzy walczyli" - Ałbena Grabowska

1 września 1939 roku. Mania i Ania Winne, pierwsze w rodzinie z podwarszawskiego Brwinowa bliźniaczki są już dorosłe. Mania rodzi kolejne bliźniaczki - Kasię i Basię. Rytm dwóch pierwszych tomów wyznaczają daty znamienne w dwóch wymiarach historii – tej wielkiej, która bezpowrotnie zmieni losy całego pokolenia Polaków i tej małej, ale wcale nie mniej ważnej – historii rodziny, wyznaczanej życiem kolejnych pokoleń. Pojawienie się w niej dwóch dziewczynek otworzy jej kolejny rozdział. Podczas II wojny światowej rodzina Winnych doświadcza tego, co tysiące polskich rodzin. Niektórzy Winni walczą na europejskich frontach, inni zmagają się z okupacyjną codziennością: terrorem, głodem i groźbą wywózki do obozów koncentracyjnych. Mimo wojennej zawieruchy, życie płynie dalej: Winni kochają, nienawidzą, rodzą się im kolejne dzieci. Nadchodzi koniec II wojny światowej. Upragniona wolność niewiele ma jednak wspólnego z tym, o czym marzyli przez lata nazistowskiego terroru. Inwigilacja i represje ze strony komunistycznych rządów to chleb powszedni powojennych lat. Jak Winni poradzą sobie w nowej rzeczywistości?Czytając powieść Ałbeny Grabowskiej przenosimy się w czasie – spoglądamy na życie pokolenia naszych babć i dziadków, a w kolejnym tomie – nas samych i naszych rodziców. Wraz z rodziną Winnych przeżywać będziemy chwile grozy, ale i szczęścia, emocje, wzruszenia i małe radości. Często zadamy sobie pytanie - zmuszony do podejmowania niełatwych wyborów, by przekonać się - ze zgrozą lub zdziwieniem - co tak naprawdę w nas drzemie i do czego jesteśmy zdolni, podobnie jak bohaterowie "Stulecia Winnych"

Z trylogiami jest często tak, że po dobrym pierwszym tomie, przychodzi nieco słabszy tom drugi, a później tom trzeci, tak kiepski, że tylko ludzie, którzy wypili herbatę z zioła szczęścia odnajdują tam jakieś plusy. Wiem o tym, ale zawsze daję się wkręcić w serie. Tak było w przypadku Stulecia Winnych, książki która pomimo nużącego początku, jednak mnie zdobyła. Z niecierpliwością oczekiwałam tomu drugiego i musiałam włożyć wiele wysiłku w jego zdobyciu, dwa razy książka nie przyszła do księgarni, w Lublinie – nigdzie jej nie było. Jakby wszystko się sprzysięgło, żebym jej nie zdobyła. W końcu – po maratonie, wymagającym kondycji himalaisty – Jest!! Zamiast pracować zaczęłam czytać – normalna Kasiuczkowa głupota. Tylko czy można było inaczej, skoro tom pierwszy skończył się w taki sposób? Ałbena Grabowska jest mistrzynią w gradacji napięcia.

Stulecie Winnych. Ci którzy walczyli, rozpoczyna się w czasie II wojny światowej, autorka dopowiada nam losy bohaterów od końca tomu I, co się stało z rodzącą Manią, gdzie jest jej mąż, co z resztą rodziny Winnych, co z Anią, której serce jest złamane bo mężczyzna którego kochała jest mężem jej siostry? Pojawia się uroczy poeta Kazimierz, który smalił do Ani cholewki już w tomie pierwszym. Ania wychodzi za mąż i wyprowadza się do Warszawy, wciąż ma swój dar, ale słabiutki. Pracuje w kawiarni i stara się żyć z mężem, którego nie kocha, a który staje się coraz bardziej chimeryczny. Wojna bardzo wpływa na losy Winnych, rozrzuca ich po świecie, przetacza się po ich małym świecie jak walec. A wiemy, że koniec wojny nie przyniesie ukojenia, tylko nowego najeźdźcę, nowy terror. Jak poradzą sobie Winni, których nowe pokolenie będzie próbowało znaleźć miejsce w tym nowym, brudnym świecie?

 

dzień zacząć od kawy i wspaniałej książki

Zanim jeszcze dostałam do rąk własnych książkę słyszałam, że jest naprawdę dobra. Sama widziałam ogromny potencjał w opisywaniu wojennej zawieruchy, początków komunizmu w Polsce. To doskonały materiał na powieść, ale często przez autorów jest trwoniony, zwykle z obiecującego początku, wychodzi wydmuszka, ślicznie ozdobiona, ale pusta w środku.  Bałam się, że w tym przypadku będzie tak samo, że znowu dam się nabrać na powieść, która miała być cudem, a będzie gniotem.

Na szczęście Ałbena Grabowska po prostu umie pisać, robi to świetnie.  Zachwyca czytelnika! Nie musi pisać rozwlekłych miłosnych wyznań, uprawiać wodolejstwa, Ona po prostu jednym zdaniem umie wgnieść w fotel. Lakoniczne, piękne zdania – zachwycają. Bohaterowie są żywi, dynamiczni, upadają i walczą. Strona, po stronie moje obawy kurczyły się, aż w końcu całkowicie zniknęły. Pozostało tylko stuprocentowe zaczytanie, takie które każe zrezygnować z tych czterech godzin snu, które mi zostały, bo książka jest ważniejsza, bo ciekawość zwycięża, bo tak się dobrze czyta.

Jak ja potrzebowałam takiej książki, wciągającej, angażującej me myśli i uczucia. Takie dobre powieści, wbrew pozorom nie trafiają się często, tym w większy zachwyt wprawiają, gdy trafi się taka powieść, pozostaje mi zrobić to co robię... napisać nienajlepszy tekst i mieć nadzieję, że jednak coś Was tknie i sięgniecie po tę książkę!!

Polecam!!

Klara też jest oczarowana!!

|| Stulecie Winnych, Ci którzy przeżyli ||  || Stulecie Winnych, Ci którzy walczyli || 

|| Stulecie Winnych, Ci którzy wierzyli ||