"Gniew" - Zygmunt Miłoszewski

Gniew to pożegnanie z Szackim, jednym z najbardziej znanych bohaterów kryminalnych w Polsce, dostrzeżonym i docenionym na świecie, co potwierdzają recenzje i wyróżnienia dla kolejnych wydań książek Zygmunta Miłoszewskiego za granicą.

Prestiżowy „Publisher’s Weekly” w recenzji "Uwikłania" napisał, że czytelnicy będą chcieli kontynuacji losów prokuratora Szackiego. I trochę żal, że autor – równie stanowczo jak swego czasu Artur Conan Doyle – obwieścił koniec przygód swojego bohatera!
25 listopada 2013 prokurator Teodor Szacki zostaje wezwany do zrujnowanego bunkra koło poniemieckiego szpitala miejskiego. W czasie robót drogowych odnaleziono tam stary szkielet. Szacki bezrefleksyjnie „odfajkowuje Niemca”, jak się tutaj nazywa wojenne szczątki, i każe przekazać je uczelni medycznej, gdzie wiecznie brakuje eksponatów do celów dydaktycznych. Nie przypuszcza, że to, co wydawało się końcem rutynowej procedury, jest początkiem najtrudniejszej sprawy w jego prokuratorskiej karierze. Sprawy, która pozbawi go prawniczego dystansu, zmusi do wyborów ostatecznych i okaże się ostatnim dochodzeniem prokuratora Teodora Szackiego.

Wróciłam dopiero z Lublina i dlatego, zamiast wczoraj, dopiero dziś oddaję do monitorów Waszych, impresje po przeczytaniu ostatnich przygód wędrującego prokuratora Teodora Szackiego. Trylogia Miłoszewskiego wzbudza różne emocje, od zachwytu, przez umiarkowaną obojętność, po totalny zawód. Ilu czytelników, tyle opinii, jedni zachwycają się tomem I, inni uważają, że miażdży tylko „Ziarno prawdy”, jeszcze inni straszą, że „Gniew” jest najsłabszą częścią, dlatego z miesiąc książka czekała na przeczytanie. A ja popełniłam błąd i zaczęłam czytać dzień przed seminarium, robota poszła w odstawkę, chciałam iść za Szackim, w pociągu, zamiast przygotowania się do seminarium – tylko Szacki… gdyby nie wizyta u koleżanki… nie spoczęłabym wczoraj i w sobotę już wskoczyłaby do przeczytanych. Dlatego dopiero dziś pytam „i jak ja mam żyć dalej”?

Tym razem Szackiego rzuciło do Olsztyna. Jest koniec listopada 2013 – sama pamiętam te dni, bo wtedy wypadają moje urodziny, a ten okres był dla mnie wyjątkowy. Szacki, jak zwykle jest galopującym entuzjazmem, nie podoba mu się tam gdzie trafił, jego nowa konkubina kłóci się z córką Teodora, którą podrzuciła mu eks żona. Wiecznie zakorkowane miasto, specyficzni ludzie, a tu jeszcze odkopali „Niemca” tak nazywa się w żargonie miejscowym, stare zwłoki, które pochodzą sprzed kilkudziesięciu lat. Szacki już przekazuje je Akademii Medycznej, gdy okazuje się, że denat jeszcze kilka dni temu chodził po świecie, chociaż teraz przypomina szkielet z czasów II Rzeszy. Im bardziej Szacki wchodzi w sprawę, tym okazuje się ona bardziej skomplikowana, o pokręconym motywie, który każe bać się wszystkim dookoła. Okazuje się, że tajemnicy morderca widząc bezradność wymiaru sprawiedliwości, sam bierze się za wymierzanie sprawiedliwości, dostrzegając zarzewie patologii, czyli rodziny z przemocą domową. Zastraszone dzieci, gwałcone żony. Strach, przemoc działające tak destrukcyjnie, że wyciska to niezatarte piętno na członkach tej rodziny.  Teodor Szacki nie zdaje sobie sprawy jaki finał na niego czeka.

Mówcie co chcecie, ale ja jestem zakochana w Zygmuncie Miłoszewskim, w jego stylu, takim męskim, krwistym, z odpowiednią dawką czarnego humoru, który uwielbiam, ze zdaniami, które zapadają w pamięć i dają do myślenia, a przede wszystkim nad tym jak snuje intrygę. „Gniew” czytało mi się po prostu fantastycznie. Cieszę się, że posłuchałam Agnieszki i czytałam chronologicznie, ewolucja Szackiego, którego – łapiąc się na ten lep, jak wszystkie baby – uwielbiam, jest doskonale dostrzegalna, staje się dodatkowym atutem.

Intryga kryminalna, bardzo mnie wciągnęła, nie mogłam się oderwać, dałam się zwodzić, starałam się rozgryźć tajemnicę, chociaż nie spodziewałam się takiego finału. Takie zakończenie, jako apogeum serii, nieco zawodzi, wolałabym jakiś inny finał, chociaż przy kryminałach z tak interesującym, zapadającym w pamięć śledczym, chyba każdy koniec byłby rozczarowaniem, znaleźlibyśmy jakieś ale. Samo stworzenie takiej intrygi, dopracowanie szczegółów zasługuje na podziw. Uwielbiam jak Miłoszewski tworzy kryminały, tam na każdym kroku nie atakuje nas krew, drastyczne opisy mordów, to kryminały w dobrym stylu!

Mam jeszcze dwie książki Miłoszewskiego do przeczytania, mam nadzieję, że będą tak samo dobre. Bo ja na prozie autora fantastycznie odpoczywam. Lubię to jak konstruuje akcję. Bezsprzecznie należę do Jego fanek!! Po prostu!!