O ekranizacjach słów kilka, czyli - czy jestem dinozaurem?

Piszę dziś ten niecodzienny tekst, zainspirowana wizytą w Lublinie, otóż wdałam się z Przyjaciółką w spór, ba w kłótnię porządną na temat ekranizacji, tego co wolno, a co nie. Przyjaciółka jest kinomaniakiem, nawet kiedyś coś czytała(teraz raczej pisze), dyskusja zaczęła się od tego, iż jakimś cudem, rozmowa zeszła na Russela Crowe i Nędzników. A jeśli pamiętacie mój ubiegłoroczny tekst, to domyślacie się co mam do powiedzenia. Akurat podobną rozmowę, ale o innej konkluzji, miałam w pracy tydzień temu. Ponieważ, w pracy wyszło, że jestem normalna i moi interlokutorzy zgadzają się z moją opinią, a przyjaciółka uważa że jestem przedstawicielem wymarłego już gatunku, ludzi z jeblem na punkcie książek i wierności im.

Dyskusja, skupiona była akurat na „Nędznikach”, w tym filmie boli mnie zwłaszcza wycięcie niektórych scen, które decydują, moim zdaniem, o sensie tej powieści. Bo „Nędznicy” to coś więcej niż historyjka uciekającego galernika i goniącego go policjanta, z jakimś wątkiem miłości w tle. To naprawdę głęboka opowieść o odkupieniu, zmianie i największej życiowej pomyłce. Tymczasem twórcy wycinając z filmu postać biskupa, kominiarczyka oraz czyniąc  z Javierta tylko zawziętego dziada z urażoną ambicją – tak spłycają ten film. Ja się na takie zabiegi nie godzę i już!

Próbowałam się tłumaczyć, że zdaję sobie sprawę iż ekranizacje i filmowe adaptacje, rządzą się własnymi prawami. Chociaż wielokrotnie szłam na ekranizację z nadzieją, że zobaczę sobie jakąś fajną scenę na ekranie(np. Walentynki w Komnacie Tajemnic) i wychodziłam, smutna że producent tego nie pokazał, ale nie wściekła, bo wiem, że zawsze trzeba coś wyciąć, przemodelować. Nieważne, że mnie dany wątek się podoba, nie da się pokazać wszystkiego i jeśli coś nie jest kluczowego dla akcji, może polecieć.

Przyjaciółka stwierdziła, że jestem ostatnim dinozaurem, który ma tak konserwatywne podejście, filmy są robione dla Amerykanów, a oni nie czytają książek, bo szukają swoich amerykańskich korzeni. Bo kto dzisiaj czyta Dumasa, Hugo, Tołstoja itp. Że znowu czepiam się o detale, które nie są do niczego potrzebne, a ja krzyczę jakby mi ktoś niepodległość wydzierał.  Zgadzam  się, że książki czyta mniej ludzi, niż – niechby – pięćdziesiąt lat temu. Jednak te osoby, które czytają, odnoszę wrażenie, że liczą potknięcia w scenariuszy, gdy patrzą na ekranizację.

Zresztą – nie każda zmiana jest zła, jest kilka książek, których ekranizacja jest lepsza niż oryginał. Swoją drogą, to ciekawe, czy gdybym nie czytała, umiałabym się zachwycić „Nędznikami”, „Anną Kareniną” i innymi ekranizacjami, które wzbudziły we mnie irytację…

I tak zaczęłam myśleć, myślałam i uznałam, że swoje zdanie mam – nie jestem dinozaurem :P – znam też sporo Waszych opinii i wydaje mi się, że podzielacie moją opinię, ale chętnie poczytam co Wy macie do powiedzenia ; )